ಸು ಫ಼್ರಮ್ ಸೋ (ಸುಲೋಚನ ಫ಼್ರಮ್ ಸೋಮೇಶ್ವರ)

ಸು ಫ಼್ರಮ್ ಸೋ, ಪೂರ್ತಿ ಚಲನಚಿತ್ರ ಮರ್ಲೂರು ಮತ್ತು ಸೋಮೇಶ್ವರ, ಈ ಎರಡು ಊರುಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಪ್ರಸಂಗ. ಇದರಲ್ಲಿ, ಹಾಸ್ಯ, ಸಂಭಾಷಣೆ, ಒಂದು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪರಿಸರದ ಕಲ್ಪನೆಯ ಮೂಲಕ ಚುಟುಕಾಗಿ ಮಾನವೀಯ ಮೌಲ್ಯದ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಡಲಾಗಿದೆ. ಜೊತೆಗೆ, ಒಂದು ಊರಿನ ಪರಿಸರದಲ್ಲಿ, ಮೌಢ್ಯ ಮತ್ತು ದೌರ್ಜನ್ಯ ಹೇಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೂ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲಲಾಗಿದೆ.

ಜೆ.ಪಿ. ತೂಮಿನಾಡು (ಜೆಪಿ) ಎಂದಾಕ್ಷಣ, ಇವರನ್ನೆಲ್ಲೋ ನೋಡಿದ್ದೇವೆಲ್ಲ ಎಂದು ನೆನಪಾಗುವಷ್ಟು ಆತ್ಮೀಯವಾದ ಪರ್ಸನಾಲಿಟಿ ಅವರದ್ದು. ಮುಖದಲ್ಲಿ, ಸಹಜವಾಗಿ ಮುಗ್ದತೆಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವ ಇವರು, ಕೆಲವೇ ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, "ಒಂದು ಮೊಟ್ಟೆಯ ಕಥೆ"ಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಕನ್ನಡ ಉತ್ತರ ಪತ್ರಿಕೆಗೆ 35 ಅಂಕಗಳನ್ನು ಬೇಡುವ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿ, ಆ ಚಿಕ್ಕ ಪಾತ್ರದ ಮುಖೇನ ನೋಡುಗರ ಮನದಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಮುಗ್ಧ ಪ್ರತಿಭೆ.

ಈ ಯುವ ಪ್ರತಿಭೆ, ಪಳಗಿದ ರಾಜ್ ಶೆಟ್ಟಿ ಅವರ ಜೊತೆ ಕೈ ಸೇರಿಸಿ, ಬರೆದು ನಿರ್ದೇಶಿಸಿ ನಿರ್ಮಿಸಿದ ಚಿತ್ರವೇ ಸು ಫ಼್ರಮ್ ಸೋ.

ರಾಜ್ ಶೆಟ್ಟಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಸಂದರ್ಶನವೊಂದರಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದಂತೆ, ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಮೂಲವೇ, ಸುಂದರವಾದ ಕಥೆ. ಅದರ ಆಂತರ್ಯವನ್ನು, ನೋಡುಗರಿಗೆ ತಲುಪಿಸುವುದೇ ಚಿತ್ರಕಥೆ ಹಾಗೂ ಸಂಭಾಷಣೆ. ಜೆ.ಪಿ. ಈ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನೋಡುಗರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಮೋಸವಾಗದಂತೆ ಮೊನಚಾದ ಮತ್ತು ಅಗತ್ಯವಾದ ಸಂಭಾಷಣೆಯನ್ನು ಚಿತ್ರದುದ್ದಕ್ಕೂ ಸೇರಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ,  ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಸಂಭಾಷಣೆಯೇ ಅತಿ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ಇದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಕಡೆ ಮೌನಕ್ಕೂ ಅದ್ಯತೆ ಕೊಟ್ಟು, ಆ ಮೂಲಕ ಕಲಾವಿದರ ಮುಖಾಭಿನಯಕ್ಕೆ ಒತ್ತುಕೊಡಬಹುದಿತ್ತು.

ಭಾಷೆ: ಶುದ್ಧ ದಕ್ಷಿಣ ಕನ್ನಡದ್ದು. ನೀವು ಅಲ್ಲಿನ ನೇಟಿವ್ ಪರಿಸರದವರಾಗಿರದಿದ್ದರೆ, ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಸಬ್ ಟೈಟಲ್ ಇರೋದರಿಂದ ಸಹಾಯವಾದೀತು. ಸಬ್ ಟೈಟಲ್ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಅನುವಾದ ಇನ್ನಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿರಬಹುದಿತ್ತು. ಇಲ್ಲಿ, ಅನುವಾದಕರಿಗೆ ಖಂಡಿತ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ, ಆದರೆ, ಆಯಾ ಮಾತಿನ ತೂಕಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನ ಬದಲಾವಣೆಗೆ ಅವಕಾಶವಿದೆ.

ಹಿನ್ನೆಲೆ ಸಂಗೀತ, ಸುಮಾರಾಗಿದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಲ್ಲಿ, ಇನ್ನೂ ಗಂಭೀರ, ರೌದ್ರ, ಕರುಣಾ ರಸಗಳನಾಧರಸಿ, ಇನ್ನಷ್ಟು ಪ್ರಯೋಗಗಳನ್ನು ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು. ಭಾನು ಪಾತ್ರ, ತನ್ನ ನೋವುಗಳನ್ನು ಎಳೆಎಳೆಯಾಗಿ ಬಿಡಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗುವಾಗ, ಆ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಒತ್ತನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ಆ ಮಾತು, ಅಭಿನಯಗಳನ್ನು "ಭಾರ"ವಾಗಿಸಬಹುದಿತ್ತು. ಹಾಡುಗಳಲ್ಲಿ, ಪ್ರಾಸಕ್ಕೆ ಜೋತು ಬಿದ್ದು, ಒಂದಿಷ್ಟು ಪದಗಳನ್ನು ತುಂಬಿ ಕಸರತ್ತು ಮಾಡಿದ ಹಾಗಿದೆ. ಹಾಸ್ಯವಿರಲಿ, ಗಂಭೀರ ಸನ್ನಿವೇಶವಿರಲಿ - ಒಂದೆರಡು ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಡಿಸಬಹುದಿತ್ತು. "ಹೂ ತೆರೆಯುತಿದೆ ಹೊರಟಿರುವ ನಸುಕಿನಲಿ, ಹಾತೊರೆಯದೆ ಕುಣಿಯುತಿದೆ ಮನಸಿನಲಿ"... ಅರ್ಧ ಬೆಂದ ಈ ಹಾಡಿನ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಪದಗಳನ್ನು ಜೋಡಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ, ಹಿನ್ನೆಲೆ ಸಂಗೀತದಲ್ಲಿ ಉಪಯೋಗಿಸಿದ ವಾದ್ಯ ಮತ್ತು ಅವುಗಳ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಪಕ್ವತೆ ಇದ್ದಂತೆ ಅನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಮದುವೆ ಮನೆಯ ಕುಡಿತದ ಹಾಡು, ಮನದಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲದು. ಒಂದು ಐಟಂ ಸಾಂಗು, ಒಂದು ಫ಼ೈಟು ಇರುವ ಸಿನಿಮಾ ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಇಂಬು ಕೊಡಲಾಗಿದೆಯೇನೋ ಎಂದು ಅನುಮಾನ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಮೈ ಮುರಿಯುವಂತೆ ಹೊಡೆದಾಡಿಕೊಂಡ ಜನ, ಕೊನೆಗೆ ಎಲ್ಲ ಎದ್ದು ಸರಿ ನಿಲ್ಲುವುದು ನಾಟಕೀಯವಾದಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ.

ಹೆಂಡ-ಸರಾಯಿ ಸಹವಾಸ: ನಿಜವಾಗಿ ಜನ ಅಷ್ಟೊಂದು ಕುಡಿಯುತ್ತಾರೆಯೇ? ಒಂದಿಷ್ಟು ಕುಡುಕರು ಇರಬಹುದು. ಊರಿಗೆ ಊರೇ ಟೈಟ್ ಆಗುವ ಇಂಥ ವಾತಾವರಣ, ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಇರುವುದಾದರೆ ಅದು ನಮ್ಮ ದುರ್ದೆಸೆ. ಮದುವೆಯ ಮನೆಯ ವಾತಾವರಣವನ್ನು ಕಥೆಯ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆಯೋ, ಅಥವಾ ಕ್ಯಾರಕ್ಟರ್ ಬಿಲ್ಡ್ ಮಾಡಲಾಗಿದೆಯೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ.

ಈ ಚಿತ್ರದ ಮುಖ್ಯ ಅಂಶ ಎಂದರೆ ಸಹ ಕಲಾವಿದರಿಂದ ಒಳಗೊಂಡ ಕಥಾ ಹಂದರ. ಆ ಪಾತ್ರಗಳೆಲ್ಲವೂ, ಈ ಅಭಿನಯ ತಮ್ಮ ನಿಜವಾದ ಜೀವನದ ಭಾಗ ಎನ್ನುವಂತೆ ಈ ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಒಳಗೊಂಡಿರುವುದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವಾದ ಅಂಶ. ಈ ಹೈಲೈಟ್ ಒಂದರಿಂದಲೇ, ಚಿತ್ರ ಏಕೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಜನಪ್ರಿಯತೆಯನ್ನು ಗಳಿಸಿತು, ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಉತ್ತರ ಕೊಡಬಹುದು. ಅವರೆಲ್ಲರ ಅಭಿನಯ ಸಹಜವಾಗಿದೆ. ಪೋಷಕ ಮತ್ತು ಸಹನಟರ ಪಾತ್ರಗಳಲ್ಲಿ, ಬಾವನಾಗಿ ಪುಷ್ಪರಾಜ್ ಬೋಳಾರ್, ಚಂದ್ರನಾಗಿ ಪ್ರಕಾಶ್ ತೂಮಿನಾಡು, ಸತೀಶನಾಗಿ ದೀಪಕ್ ರೈ ಮತ್ತು ಚಿತ್ರದ ಕಥಾ ನಾಯಕಿ"ಯಾಗಿ ಭಾನು ಪಾತ್ರವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಿದ ಸಂಧ್ಯಾ ಅರೆಕೆರೆ ಅವರ ಪಾತ್ರಗಳು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಚಿತ್ರ ಮುಗಿದ ನಂತರವೂ ಕಾಡುತ್ತವೆ.

ಆದರೆ, ವಸ್ತ್ರವಿನ್ಯಾಸ (ಕಾಸ್ಟ್ಯೂಮ್) ಮತ್ತು ಮೇಕಪ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಈ ಚಿತ್ರ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಡಿಮೆ  ಅಂಕಗಳಿಸುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಫ಼್ರೇಮ್‌ನಲ್ಲಿ 20, 30, 40 ಜನರಿರುವ ಕಡೆ - ಸುಮ್ಮ ಸುಮ್ಮನೇ ಊರಿನವರನ್ನೆಲ್ಲ ಕರೆದು ಕೂರಿಸಿದಂತೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ, ಅವರಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಓರಿಯೆಂಟೇಶನ್ ಕೂಡ ಇರುವಂತೆ ಕಂಡು ಬರುವುದಿಲ್ಲ.

ಕರುಣಾಕರ ಗುರೂಜಿಯ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಆಳ ಮತ್ತು ಅನುಭವವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದ್ದೆವು. ರೌದ್ರ, ಕರುಣೆ, ದಯೆ, ಮೊದಲಾದ ಅನುಭವವನ್ನು ಧಾರಾಳವಾಗಿ ತಮ್ಮ ಸಹಜ ಅಭಿನಯದಲ್ಲಿ ಹೆಣೆಯುವ ರಾಜ್ ಶೆಟ್ಟಿ, ಇಲ್ಲಿ ಡೋಂಗಿ ಬಾಬಾ ಆಗಿ ಅಷ್ಟೊಂದು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿ ಅವರ ನಟನೆ ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ. ಅಸಹಾಯಕತೆಯ ಅವರ ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ಏಕತಾನತೆ ಇಲ್ಲದೇ, ಒಂದು ಕಡೆ ಬಾಲಿಶವೂ ಅಲ್ಲ, ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆ ಅನುಭವ ಜನ್ಯ ಅಭಿನಯವೂ ಇಲ್ಲದೇ ಸಪ್ಪೆಯಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ರಾಜ್ ಅವರಿಂದ, ಇನ್ನಷ್ಟು ಗಹನವಾದ ಮತ್ತು ಮನೋಜ್ಞವಾದ ಅಭಿನಯವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿದವರಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ನಿರಾಸೆಯಾಗಬಹುದು.

ಒಂದು ಭಯವನ್ನು(horror) ಆದರಿಸಿದ ಕಥಾ ಹಂದರದಲ್ಲಿ ಹಾಸ್ಯ ಪ್ರದಾನವಾದ ಕಥೆಯನ್ನು ಜನರಿಗೆ ಉಣಬಡಿಸುವುದು ಅಷ್ಟೊಂದು ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಚಿತ್ರದ ಪಾತ್ರಗಳ ಸಹಜವಾದ ಸಂಭಾಷಣೆ, ಜನರಲ್ಲಿ ನಲಿವು ಹುಟ್ಟಿಸಿ, ನಗುವನ್ನು ಸಹಜವಾಗಿ ಮೂಡಿಸುತ್ತದೆ. ಚಿತ್ರದ ಪಾತ್ರಗಳ ಮೇಲೆಯೇ ಫ಼ೋಕಸ್ ಮಾಡಿ, ಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡುವುದಾದರೆ, ಕೊನೇಪಕ್ಷ ಮೂರು ಸಲವಾದರೂ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡುವಷ್ಟು ಉತ್ತಮ ಅಂಶಗಳಿವೆ. ಎಲ್ಲೂ ಅಶ್ಲೀಲತೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುವುದಿಲ್ಲ, ಕೆಲವು ಕಡೆ ಕಂಡರೂ ಸಹಜವಾಗಿ ಬಿಂಬಿತವಾಗಿರುವುದುರಿಂದ ಅದು ಸಹ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಎಲ್ಲ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಪೂರ್ಣ ಪರಿವಾರ ನೋಡಿ ಆನಂದಿಸಬಹುದಾದ ಸಿನಿಮಾ ಇದು ಎನ್ನಬಹುದು.

ಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ಜನರು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಇಷ್ಟ ಪಡುವ ಹಾಸ್ಯ ಬೇಕಾದಷ್ಟಿದೆ. ಆದರೆ, ಹೆಣ್ಣಿನ ಮೇಲಿನ ದೌರ್ಜನ್ಯ, ಮದ್ಯ-ಮದಿರೆಯ ಮೇಲಿನ ಯುವ ಜನರ ಅವಲಂಬನೆ, ಒಂದು ಹಳ್ಳಿ-ಊರು-ಜನರ ಪ್ರವೃತ್ತಿ, ಅವರ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಹಾಗೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ಆರೋಗ್ಯದ ಮೇಲೆಯೂ ಈ ಚಿತ್ರ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ಅವೆಲ್ಲ, ಹಾಸ್ಯದ ನೆರಳಿನಲ್ಲಿ ಗೌಣವಾಗಿ ಹೋಗಬಹುದು. ಮಂಗಳೂರು ಪ್ರಾಂತ್ಯಕ್ಕೆ ನೇಟಿವ್ ಅಲ್ಲದವರು ಈ ಚಿತ್ರವನ್ನು ನೋಡಿದರೆ, ಕೆಲವು ಕಡೆ "ಜನ ಹೀಗೂ ಬದುಕುತ್ತಾರೆಯೇ" ಎಂದು ಅಸಹ್ಯವಾಗಲೂ ಬಹುದು. ಎಲ್ಲಿ ಹೋದರೂ, ಬಂದರೂ ನಾವು-ನಮ್ಮವರನ್ನು ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ತೋರಿಸುವ ಆಂತರಿಕ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಎಲ್ಲರ ಮೇಲೆಯೂ ಸಹಜವಾಗಿ ಇರೋದಿಲ್ಲವೇ? ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ, ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಅದ್ಯಾವ ಮದುವೆ ಮನೆ  ಊಟದ ಪಂಕ್ತಿಗಳಲ್ಲಿ, ಹಿಂದೆ ಊಟ ಮಾಡಿದವರ ಎಂಜಲನ್ನು ಒರೆಸದೇ, ಸ್ವಚ್ಛಮಾಡದೇ ಮುಂದಿನ ಪಂಕ್ತಿಯವರಿಗೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಹಾಕಬಹುದು? ಹೀಗೆ, (ಜನರಿಗೆ ಕಲ್ಚರ್ ಇಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬುವಂತೆ, )ಊಟಮಾಡಿದ ಟೇಬಲ್ಲನ್ನೂ ನೆಟ್ಟಗೆ ಒರೆಸದೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಕೂರುವ ಜನರನ್ನು ಕಂಡರೆ ಅಸಹ್ಯ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ.

ಛಾಯಾಚಿತ್ರಗ್ರಹಣ: ಎಸ್. ಚಂದ್ರಶೇಖರನ್ ಅವರು, ಕರಾವಳಿಯ ಸೊಬಗನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಸೇರಿಸಬಹುದಿತ್ತು, ಆದರೆ ಅವಕಾಶಗಳು ಕಡಿಮೆ. ಚಿತ್ರದ ಹೆಚ್ಚು ಭಾಗ ಒಂದೆರಡು ಹೊರಾಂಗೀಣ ಫ಼್ರೇಮುಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವುದರಿಂದ ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಪರಿಸರದ ಸೊಬಗನ್ನು ಅಸ್ವಾದಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಕಡಿಮೆ. ಆದರೆ, ಪಾತ್ರಗಳ ಕ್ಲೋಸ್ ಅಪ್, ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬಂದಿದೆ. ಜೆ.ಪಿ ಮತ್ತು ಸಂಧ್ಯಾ ಅವರ ಪಾತ್ರಗಳ ಮುಖಾಭಿನಯ, ಕೆಲವೊಂದು ಭಾವನೆಗಳ ಬಣ್ಣನೆ ಇನ್ನಷ್ಟು ಗಾಢವಾಗಬಹುದಿತ್ತು. ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಸೆರೆಯಾದ ಮುಖಗಳಲ್ಲಿ, ಕೆಲವು ಕಡೆ, ನೆರಳು-ಬೆಳಕನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಗಂಭೀರತೆಯನ್ನು ಇನ್ನಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸಬಹುದಿತ್ತು.

ರವಿಯಣ್ಣ: ಈ ಪಾತ್ರದಲ್ಲಿ ಶನೀಲ್ ಗೌತಮ್ ಅವರ ಸಹಜ ಅಭಿನಯ, ಮಾತು, ಹಾವ-ಭಾವ ಪಾತ್ರಕ್ಕೆ ಹೇಳಿ ಮಾಡಿಸಿದಂತಿದೆ. ಪ್ರತಿ ಊರಿಗೆ ಒಬ್ಬ ರವಿಯಣ್ಣ ಇರಬೇಕು ಎನ್ನುವಂತೆ ಅವರು ತಮ್ಮ ಅಭಿನಯದ ಮೂಲಕ ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಕಥೆಗೆ ಜೆಪಿ ಮತ್ತು ಶನೀಲ್ ಅವರು ಎರಡು ಮುಖ್ಯ ಆಧಾರ ಸ್ಥಂಭಗಳು ಎನ್ನಬಹುದು. 

ಒಂದು ಮನೋಜ್ಞ ಕಥೆಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿ, ಜೆಪಿ ತೂಮಿನಾಡು, ಒಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ಸಿನಿಮಾವನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಒಬ್ಬ ಉದಯೋನ್ಮುಖ ನಿರ್ದೇಶಕ ಮತ್ತು ಕಲಾವಿದನಾಗಿ ಜೆಪಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅಂಕ ಗಿಟ್ಟಿಸಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜ್ ಅವರು 2017 ರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮೊಟ್ಟೆಯ ಕಥೆಯ ಮೂಲಕ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನು ತಲುಪಿದಂತೆ, ಜೆಪಿ ಅವರು ಈ ಚಿತ್ರ, ಕತೆ ಮತ್ತು ನಿರ್ದೇಶನದ ಮೂಲಕ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಬಹಳ ಆತ್ಮೀಯರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಇವರಿಂದ ಇನ್ನಷ್ಟು ಪ್ರಬುದ್ಧತೆಯ ಚಿತ್ರಗಳನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸಿಸಬಹುದು.

ನಾವೂ... ನಮ್ಮ ವೆಕೆಷನ್ನೂ...

ಒಂದೇ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಕುರ್ಚಿ ಗಟ್ಟಿ ಹಿಡಿದುಕೊಂಡು ಕುಳಿತುಕೊಂಡವರಿಗೆ ಒಂದು ಹೇಳಲಾಗದ ಮತ್ತು ಹಂಚಲಾಗದ ಅಳಲಿರುತ್ತದೆ, ಅದೇನೆಂದರೆ, ಅವರವರು ಗಳಿಸಿಕೊಂಡ ವೆಕೇಷನ್ ದಿನಗಳನ್ನ ಹೇಗೆ ಕಳೆಯೋದು ಎನ್ನುವುದು! ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಕಂಪನಿಗೆ ಸೇರಿದ ಮೊದಲ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ನಮಗೆಲ್ಲ ಕೇವಲ ಎರಡೇ ಎರಡು ವಾರಗಳ ಕಾಲ ರಜೆ ಇರೋದು. ಆಗೆಲ್ಲ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಬರಬೇಕೆಂದರೆ, ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ವರ್ಷವಿಡೀ ಕೂಡಿಟ್ಟ ಮೂರು ವಾರಗಳ ರಜೆ ದಿನಗಳು ಯಾವ ಮೂಲೆಗೂ ಸಾಕಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹೋಗಿ ಬಂದು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಒಂದು ವಾರ ಮುಗಿದು ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು, ಇನ್ನುಳಿದ ಎರಡು ವಾರಗಳಲ್ಲಿ ಏನನ್ನು ಮಾಡುವುದು, ಏನನ್ನು ಬಿಡುವುದು? ಕೊನೆಗೆ ವೆಕೇಷನ್ ಮುಗಿದ ಮೇಲೆ, ಎಷ್ಟೊಂದು ಸುಸ್ತಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತೆಂದರೆ, ಭಾರತದ ಟ್ರಿಪ್ ನಂತರ ಮತ್ತೊಂದು ವೆಕೇಷನ್ ಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟು.

ಆಗೆಲ್ಲ ರಜಾ ದಿನಗಳು ಕಡಿಮೆ, ನಮಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಈಗೆಲ್ಲ, ರಜೆ ದಿನಗಳು ಹೆಚ್ಚು, ನಾವು ಉಪಯೋಗಿಸಿದರೂ ಉಳಿದು ಮತ್ತೆ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಹೋಗುವಷ್ಟು! ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ನಲವತ್ತು ದಿನಗಳ ರಜೆ ಇದೆ ಎಂದಾಕ್ಷಣ, ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಒಮ್ಮೆಯೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಉಡಾಯಿಸಿ ಬಿಡುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಎಂಟು ವಾರಗಳ ಪ್ಲಾನ್ ಮಾಡುವುದಂತೂ ದೂರದ ಮಾತು! ಏನಾದರೂ ಎರಡು ವಾರಗಳ ರಜೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ, ಓಕೆ, ಪರವಾಗಿಲ್ಲ... ಮೂರಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ತೆಗೆದುಕೊಂಡರೆ, ವೆಕೇಷನ್ ಮುಗಿಸಿ ಆಫ಼ೀಸಿಗೆ ಬರಲೇ ಬೇಡ ಎಂದು ಮ್ಯಾನೇಜ್‌ಮೆಂಟ್ ನವರು ಹೇಳಿದರೂ ಆಶ್ಚರ್ಯವೇನೂ ಇಲ್ಲ, ಹುಷಾರ್!

ಒಂಥರಾ ಹಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಕಡಲೆ ಇಲ್ಲ, ಕಡಲೆ ಇದ್ದಾಗ ಹಲ್ಲಿಲ್ಲ, ಎನ್ನುತ್ತಾರಲ್ಲ ಹಾಗೆ.

***

ನಮ್ಮ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಸಮ್ಮರ್ ಬಂತೆಂದರೆ ವೆಕೇಷನ್ನುಗಳ ಅಧಿಕೃತ ಆರಂಭವೆಂದೇ ಅರ್ಥ. ಮಾರ್ಚ್‌ಗೆ ಆರಂಭವಾಗುವ ಸ್ಪ್ರಿಂಗ್ ತನ್ನ ಆಗಮನದ ಜೊತೆಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಚಿಗುರುಗಳಲ್ಲಿ ಹುರುಪನ್ನು ಮೂಡಿಸುತ್ತದೆಯೇ ವಿನಾ ವಾತಾವರಣದ ಉಷ್ಣತೆ ಎಪ್ಪತ್ತು ಡಿಗ್ರಿ (ಫ್ಯಾರನ್‌ಹೈಟ್) ಮೇಲೆ ಏರಿ ಸುಯ್ ಎಂದು ತೀಡುವ ಮೃದುವಾದ ಗಾಳಿಯಿಂದ ರೋಮಾಂಚನವಾಗುವುದರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಸಾಕಪ್ಪಾ ಸಾಕು ಈ ಬಿಸಿಲು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸಮ್ಮರ್ ಹೋಗೇ ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ. ಜೂನ್‌ನಿಂದ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ವರೆಗೆ ಶಾಲೆಗಳಿಗೆ ರಜೆ, ಪೋಷಕರು ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ವರ್ಷಾವಧಿ ವೆಕೇಷನ್ನುಗಳಿಗೆ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವುದು ಕುಟುಂಬ ರೂಢಿ.

ನಾನು ನ್ಯೂ ಜೆರ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಿರೋ ಹಾಗೆ ಅನಫಿಷಿಯಲ್ ಸಮ್ಮರ್ ಎಂದರೆ ಮೇ ತಿಂಗಳ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಮೆಮೋರಿಯಲ್ ಡೇ ವೀಕ್ ಎಂಡ್ ನಿಂದ ಆರಂಭವಾಗಿ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ಮೊದಲ ವಾರದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಲೇಬರ್ ಡೇ ವರೆಗೆ. ಜೂನ್-ಜುಲೈ-ಆಗಷ್ಟ್ ಇವೇ ಮೂರು ತಿಂಗಳು, ಅದೇನು ಕಡಿದು ಹಾಕುತ್ತೀರೋ ಬಿಡುತ್ತೀರೋ, ಇವೇ ವರ್ಷದ ಉಳಿದ ಒಂಭತ್ತು ತಿಂಗಳನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ, ಪ್ರತಿ ಸಮ್ಮರ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೊಸದೇನನ್ನೋ ಸೃಷ್ಟಿಸುವಂತೆ ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಕಟ್ಟಿ ಹಾಕಿರೋದು.

ಈಗಿನ ನಮ್ಮ ಸಮ್ಮರ್ ವೇಕೇಶನ್ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ಮನೆ ಹಿಂದಿನ ಡೆಕ್‌ನಲ್ಲಿ ಕಲ್ಲಿದ್ದಲನ್ನು ತುಂಬಿಸಿ ಗ್ರಿಲ್ ಹಚ್ಚುತ್ತೇವಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕೂ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಇದ್ದಿಲು ಒಲೆಗೆ ಬೆಂಕಿ ತಗುಲಿಸಿ ನಳಪಾಕವನ್ನು ಬೇಯಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ ದಿನಗಳಿಗೂ ಹೆಚ್ಚು ವ್ಯತ್ಯಾಸವೇನೂ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ’ವೆಜಿಟೇರಿಯುನ್ನ್ ಜನ ನೀವೇನು ಗ್ರಿಲ್ ಮಾಡ್ತೀರಿ?’ ಎಂದು ಯಾರಾದರೂ ಕೇಳಿದರೆ, ಅವರು ವಿಸ್ಮಿತರಾಗುವ ಹಾಗೆ ನನ್ನ ವೆಜಿಟೇರಿಯನ್ನ್ ಗ್ರಿಲ್ಲಿಂಗ್ ಪುರಾಣವನ್ನೆಲ್ಲ ಹೊರಗೆ ತೆಗೆದಿಡುತ್ತೇನೆ. ಈ ಕಲ್ಲಿದ್ದಲು ಶಾಖ ಎಷ್ಟು ಜೋರು ಅಂದ್ರೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಮ್ಯಾನೇಜ್ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಒಂದು ದಿನದ ಊಟ-ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಈ ಗ್ರಿಲ್ ಒಲೆಯಲ್ಲೇ ಮಾಡಿಬಿಡಬಹುದು. ಅಮೇರಿಕನ್ ಊಟದ ಪದ್ಧತಿಯ ಹಾಗೆ, ನಾವು ಒಂದಿಷ್ಟು ವೆಜಿಟೇರಿಯನ್ ಪ್ಯಾಟ್ಟಿಗಳು, ಉಪ್ಪು-ಹುಳಿ-ಖಾರ ಸವರಿದ ಗೊಂಜೋಳ, ಸ್ಕಿವರ್‌ಗೆ ಪೋಣಿಸಿದ ಥರಥರ ತರಕಾರಿಗಳು, ಚಿಪ್ಸ್ ಮುಳುಗಿಸಿ ತಿನ್ನಲಿಕ್ಕೆ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನ ಚಟ್ನಿ (ಸಾಲ್ಸಾ), ಸವತೆಕಾಯಿ ತುಂಡುಗಳು, ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನ ರಸಾಯನ, ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಮಾಡಿದ ಲಿಂಬೆ ಪಾನಕ (ಲೆಮನೇಡ್), ಹಲವು ಥರದ ಬ್ರೆಡ್ಡು, ಕೆಚಪ್, ಸುಟ್ಟ ಈರುಳ್ಳಿ ಮೊದಲಾದವುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ಬ್ಯಾಕ್ ಯಾರ್ಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಹರಡಿಕೊಂಡು ವರ್ಷದ ಒಂದಿಷ್ಟು ದಿನಗಳು ಮನೆಯಲ್ಲೇ ನಾವು "ಪಿಕ್‌ನಿಕ್" ಮಾಡೋದು ರೂಢಿ. ಇವುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಮೆಣಸಿನ ಕಾಯಿ ಬೋಂಡಾ, ಆಲೂಗಡ್ಡೆ ಬಜ್ಜಿ ಹಾಗೂ ಪಕ್ಕೋಡಾ ಸೇರಿಕೊಂಡು ನಮ್ಮ ಸಮ್ಮರ್ ಪಾರ್ಟಿಗಳನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ಮಾಡಿಬಿಡುತ್ತವೆ. ಸ್ವಿಚ್ ಒತ್ತಿ ಗ್ಯಾಸ್ ಗ್ರಿಲ್ ಮೇಲೆ ಒಂದೇ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಬರ್ಗರ್‌ಗಳನ್ನು ಮಾಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಕಲ್ಲಿದ್ದಲ ಗ್ರಿಲ್ ಹೊತ್ತಿಸಿ ಅದಕ್ಕೆ ಗಾಳಿ ಬೀಸಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೊತ್ತಿ ಉರಿಯುವ ಬೆಂಕಿಯಲ್ಲಿ ದಿನದ ಒಂದೆರಡು ಘಂಟೆ ಹೊರಗಿರುವುದು ಸುಖ ತರುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಅತಿಥಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯವನ್ನು ಕಳೆಯುವ ಅವಕಾಶ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ, ಅನ್ನೋದು ನನ್ನ ಅನುಭವ. ಆದರೆ, ಗ್ಯಾಸ್ ಗ್ರಿಲ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಬಟನ್ ಒತ್ತಿದರೆ ಹತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವ ಬೆಂಕಿಗೂ, ಕಲ್ಲಿದ್ದಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಗಿನಿಗಿ ಕೆಂಡಗಳನ್ನು ಹೊರ ತರುವ ಪ್ರಯತ್ನಕ್ಕೂ ಬಹಳ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿದೆ. ನಾನು ಕಲ್ಲಿದ್ದಲಿನ ಒಲೆಯನ್ನು ಉಪಯೋಗಿಸಿದಾಗೆಲ್ಲ, ನಮ್ಮೂರಿನ ಡೋಬಿ ರಮೇಶಣ್ಣನಂತೂ ಖಂಡಿತ ನೆನೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ!

ಆದರೆ, ಮನೆಯ ಹಿಂದಿನ ಜಾಗದಲ್ಲಿ ಮಾಡಿ ಮುಗಿಸುವ ವೆಕೇಶನ್‌ಗೆ ಏನು ಅರ್ಥವಿದೆ ಹೇಳಿ? Staycation ಅನ್ನೋ ಪದದ ಸಹಾಯದಿಂದ ನಾವು ಖರ್ಚನ್ನಂತೂ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳ ಬಲ್ಲೆವು, ಆದರೆ ಇವು ಯಾವುದೂ ನಮ್ಮ ವೇಕೇಷನ್ನ್ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ. ಬಾರ್ ಬೇ ಕ್ಯೂ ಏನಿದ್ದರೂ ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲಿ ನಾವು ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗಿರುವ ಪ್ರಯತ್ನವಷ್ಟೇ. ಇನ್ನು ಎಲ್ಲರಂತೆ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ನಮ್ಮ ವೆಕೇಶನ್ನ್ ದಿನಗಳು ಎಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತವೆ, ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟವು. ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಂದೋ ಎರಡೋ ಬಾರಿ ಸಮುದ್ರ ಇನ್ನೂ ಇದೆಯೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂದು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಬರುವ ಹಾಗೆ ಬೀಚ್‌ಗೆ ಹೋಗುವುದು ವೇಕೇಷನ್ನ್ ಅಲ್ಲ. ಮುಂದಿನ ವರ್ಷ ನೋಡೋಣ ಎನ್ನುತ್ತಲೇ ಮುಂದೆ ತಳ್ಳುತ್ತ ಬಂದ ಡಿಸ್ನಿ ವರ್ಲ್ಡ್ ಮತ್ತು ಇತರ ಸ್ಥಳೀಯ ಆಕರ್ಷಣೆಗಳು ಇನ್ನೂ ದೂರ ಉಳಿಯುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಿಂದ ಕೇವಲ ಮೂವತ್ತು ಮೈಲು ದೂರದ ನ್ಯೂ ಯಾರ್ಕ್ ನಗರವನ್ನು ನೋಡೋದು ಯಾವಾಗಲೋ ಒಂದು ಬಾರಿ, ’ಯಾರು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ, ಹಳ್ಳ-ಕೊಳ್ಳವನ್ನು ದಾಟಿ’ ಎನ್ನುವ ಉದಾಸೀನ ಗೆದ್ದು ಬಿಡುತ್ತದೆ. ಅಮೇರಿಕದ ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಆಫೀಸಿನ ಕೆಲಸ, ಕಾರ್ಯ ಹಾಗೂ ಅದರ ಸಂಬಂಧಿ ಯೋಚನೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದು ಹಾಕಿ ಬಿಟ್ಟರೆ ನಮ್ಮದು ಎಂದು ಉಳಿಯುವ ಭಾಗ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆಯೇ ಎನ್ನಿಸಿ ಒಮ್ಮೆ ಭಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಹಿಂದೆ ಮದ್ರಾಸಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವಾಗ ವಾರಕ್ಕೆರಡು ಮತ್ತು ತಿಂಗಳಿಗೆರಡು ಸಿಗುವ ರಜೆಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟು ಪೋಣಿಸಿಕೊಂಡು ವಾರಗಟ್ಟಲೆ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ತಿರುಗಾಡಿದರೂ ಇನ್ನೂ ಮುಗಿಯದ ಕೆಲಸಗಳು ಹವ್ಯಾಸಗಳು ಅದೆಷ್ಟೋ ಇದ್ದವು. ಇನ್ನೂ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ ಇಷ್ಟು ಮುಂದುವರಿಯದೆ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಅಗಾಧ ದೂರಗಳಿದ್ದರೂ ಭೇಟಿಯಾಗಿ, ಮಾತನಾಡಿ, ಮುಟ್ಟಿ, ಹರಟಿ, ಹಾಡಿ, ಜಗಳವಾಡಿ ಮತ್ತೆ ಒಂದು ಗೂಡಿ, ಕುಣಿದು ಕುಪ್ಪಳಿಸುವ ಅನೇಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳ ತುಡಿತವಿತ್ತು. ಬೇಕಾದಷ್ಟು ನೆಪಗಳಿದ್ದವು, ನೆನಪುಗಳಿದ್ದವು. ಸಾಕಷ್ಟು ಸಂಖ್ಯೆಯ ಗುರುತು-ಪರಿಚಯದವರಿದ್ದರು, ಸಂಬಂಧಿಗಳಿದ್ದರು. ತಿರುಗಲು ದೇವಸ್ಥಾನಗಳಿದ್ದವು, ಮರುಗುವ ಅವಕಾಶಗಳಿದ್ದವು, ಮನಸ್ಸುಗಳಿದ್ದವು. ವೆಕೇಶನ್ ದಿನಗಳ ಎಷ್ಟಿದ್ದರೂ ಸಾಲದು ಇನ್ನೂ ಬೇಕು ಎನ್ನುವ ತುಡಿತವಿತ್ತು. ಸಾಹಿತ್ಯವಿತ್ತು, ಸಂಗೀತವಿತ್ತು, ಸಿನಿಮಾಗಳಿದ್ದವು, ಪುಸ್ತಕಗಳಿದ್ದವು, ನಿಯತಕಾಲಿಕಗಳಿದ್ದವು. ಒಂದೂರಿನಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಊರಿಗೆ ಹೋಗುವ ಮಾರ್ಗದಲ್ಲಿ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಲಂಕೇಶ್, ಸುಧಾ, ತರಂಗ, ಮಯೂರ, ಉತ್ಥಾನ, ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಪ್ರಜಾಮತದಂತಹ ವಾಹಿನಿಗಳಿದ್ದವು. ಊರಿಗೊಂದಿರುವ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಗ್ರಂಥಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಬೇಂದ್ರೆ, ಭೈರಪ್ಪ, ತರಾಸು, ಕಾರಂತ, ಮಾಸ್ತಿ, ಕುವೆಂಪು ಮೊದಲಾದವುಗಳನ್ನು ಓದಿದ ಸ್ನೇಹಿತರ ಅನುಭವಗಳು ಅನಂತವಾಗಿ ಹಾಗೂ ಪುಕ್ಕಟೆಯಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದವು. ಇಂತಹ ಅಪರಿಮಿತ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಪಠಿಸಿ-ಪ್ರವಚಿಸಿದ ಘಟಾನುಗಟಿಗಳ ಸಾರ ಸುಲಭವಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹಲವಾರು ತತ್ವಗಳು ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದವು - ಒಂದು ರೀತಿ ಬಯಲಿನಲ್ಲಿ ಮೇಯುವ ದನಕ್ಕೆ ಸಿಗುವ ಅವಕಾಶದ ಹಾಗೆ, ಅಂತಹ ಅಗಾಧವಾದ ಅನೇಕಾನೇಕ ಬಯಲುಗಳು ಮೇಯಲು ತೆರೆದಿದ್ದವು.

ಇವೆಲ್ಲದರ ಬಗ್ಗೆ ಈಗ ಬರೀತಾ ಹೋದರೆ ಅದು ಸವಿ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ, ಅದರ ಮರುಘಳಿಗೆ ಅದು ನಾಸ್ಟಾಲ್ಜಿಯಾವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈವರೆಗೆ ಒಂದು ವಿಷಯವಂತೂ ಸತ್ಯ - ನಾವು, ನಮ್ಮ ವೇಕೇಷನ್ನುಗಳು, ನಮ್ಮ ದುಡಿಮೆ-ಇಡುಗಂಟು ಇವೆಲ್ಲದರ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕಾರ ಈ ಮೇಲಿನ ನಾಸ್ಟಾಲ್ಜಿಯಾದೊಂದಿಗೆ ಮಾತ್ರವೇ. ಅದನ್ನು ಹೊರತು ಪಡಿಸಿ, ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ವೇಕೇಷನ್ನುಗಳಿಗೆ ಪೂರ್ಣ ಅರ್ಥ ಬಂದಿದ್ದಿಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಅರ್ಥಿಕ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾದದ್ದಿಲ್ಲ. ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನಮ್ಮತನವನ್ನು ಕಲಕಿ ನೋಡುವ ವೆಕೇಷನ್ನುಗಳು ಕೆಲವು ಪುಣ್ಯಾತ್ಮರಿಗೆ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಬರುತ್ತವೆ, ಇನ್ನು ಕೆಲವು ನಮ್ಮಂಥವರಿಗೆ ಮೂರು-ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಕೂಡಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಬರೀ ವಿದೇಶ ಪ್ರಯಾಣದ ಯೋಗವೊಂದಿದ್ದರೆ ಸಾಲದು, ಮತ್ತೆ ಮರಳಿ ಸ್ವದೇಶವನ್ನು ಆಗಾಗ್ಗೆ ನೋಡುವ ಯೋಗವೂ ಇರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಆಲೋಚನೆ ಬಂದಿದ್ದು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಮಾತ್ರ.

ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಕೇವಲ ಎರಡು ಭುಜಗಳಿದ್ದ ಮನಕ್ಕೆ ಇಂದು ಎಂಟು ರೆಕ್ಕೆಗಳಿವೆ, ಎಲ್ಲಿಗಾದರೂ ಹೋಗಬೇಕು ಬರಬೇಕು ಎಂದರೆ ಅದರ ಮುಂದಿನ ತಯಾರಿ ಮತ್ತು ಅದರ ನಂತರದ ಚಿಂತೆಗಳು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತವೆ. ಹಣ, ಹೆದರಿಕೆ ಎರಡೂ ಒಂದೇ ನಾಣ್ಯದ ಮುಖಗಳ ಹಾಗೆ ಒಂದನ್ನೊಂದು ಅನುಸರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿವೆ - ಹಿಂದೆ ಹೆಗ್ಗೋಡಿನಿಂದ ಸಾಗರಕ್ಕೆ ನಿನಾಸಂ ನಾಟಕ ಮುಗಿಸಿ ನಡೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಾಗ ಕತ್ತಲಿನ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹಾವಿದ್ದರೆ ಎನ್ನುವ ಹೆದರಿಕೆ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಇಂದು ಕಾರಿನಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಕುಳಿತು ರಾತ್ರಿ ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ರಸ್ತೆಯ ನಡುವೆ ಸಡನ್ ಆಗಿ ಜಿಂಕೆಗಳು ಬಂದರೆ ಎಂದು ಕಂಪನ ಶುರುವಾಗುತ್ತದೆ.

ವರ್ಷವಿಡೀ ದುಡಿದು ಇರುವ ಮೂರು ನಾಲ್ಕು ವಾರಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಿ ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳಿಗೊಮ್ಮೆ ಮಾಡುವ ಸ್ವದೇಶ ಪ್ರಯಾಣ ತರುವ ಸುಖಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಕೆಲಸವಾಗುತ್ತದೆ, ವೆಕೇಷನ್ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಎಣಿಸಿ ಖರ್ಚು ಮಾಡುವುದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚೇ ಕಾಸು ಕಳಚಿ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗುವವರ ಅನೇಕಾನೇಕ ಮುಖಗಳು ಅವುಗಳ ಹಿಂದಿನ ಕಥನವನ್ನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ನಮ್ಮ ನೆನಪಿನಲ್ಲಿರುವ ಹಾಗಿನ ಎಷ್ಟೋ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಇನ್ನೂ ಹರೆಯದವರಾಗಿರದೆ ಮುದುಕರಾಗಿರುವುದನ್ನು ಅಪ್‌ಡೇಟ್ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ವಿದುಳು ಹೆಣಗುತ್ತದೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಕೇಳಿರದ ಅನೇಕ ಪದ-ವಾಕ್ಯಗಳ ಬಳಕೆ ಬೆಚ್ಚಿ ಬೀಳಿಸುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಕೇಳಿಬರುವ ಸಿನಿಮಾ ಹಾಡುಗಳು ಹೊಸದಾಗೇ ಉಳಿಯುತ್ತವೆ. ಹುಟ್ಟಿದ ಹೊಸಬರು, ಸತ್ತ ಹಳೆಯವರನ್ನು ಕುಟುಂಬಗಳ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ತಾಳೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮುಗಿಯದ ಲೆಕ್ಕವಾಗುತ್ತದೆ.

ಅಕಸ್ಮಾತ್ ಏನಾದ್ರೂ ಒಂದು ನಾಲ್ಕು ವಾರಗಳ ಧೀರ್ಘವಾದ ಭಾರತದ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನೇನಾದರೂ ಮಾಡಿದರೆ,

’ನಾಲ್ಕು ವಾರ ವೆಕೆಷೆನ್ನಾ...’ ಎಂದು ಕೇಳಿ ಬರುವ ಉದ್ಗಾರಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರವಾಗಿ ’ನಮ್ಮ ವೆಕೇಷನ್ನುಗಳ ಹಣೆಬರಹ ಇವರಿಗೇನು ಗೊತ್ತು!’ ಎನ್ನುವ ಹೇಳಿಕೆ ಮನದಲ್ಲೇ ಉಳಿದುಬಿಡುತದೆ. ವೆಕೇಷನ್ನಿಗೆ ಹೋಗುವುದಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲು ಹಾಗೂ ವೆಕೇಷನ್ನಿಂದ ಬಂದ ನಂತರ ಕೆಲಸಗಳು ಮಾತ್ರ ಅತಿಯಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಪ್ರತಿವರ್ಷ ಹೀಗೆ ಹೋಗಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಆಸೆ, ಆಸೆಯಾಗಿಯೇ ಉಳಿದು ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿ ತೆರೆಯುವುದರೊಳಗೆ ಮೂರು-ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳಿಗೊಮ್ಮೆಯಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ.

***

ಇನ್ನು ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ಕಂಪನಿಯವರು ಹೊಸದೊಂದು ಕಾನೂನನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ...ಯಾರೂ ತಮ್ಮ ವರ್ಷದ  ವೇಕೇಷನ್ನಿನ ಒಂದೂವರೆ ಪಟ್ಟಿಗಿಂತ (ಅಂದರೆ 150%) ಹೆಚ್ಚು ಕ್ಯಾರಿ ಆನ್ ಮಾಡೋ ಹಾಗಿಲ್ಲ ಅಂತ. ಅಂದ್ರೆ, ನಾವು ಈ ವರ್ಷದ ಎಲ್ಲ ವೆಕೇಷನ್ ದಿನಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದರೂ, ಹಿಂದಿನ ವರ್ಷದ ದಿನಗಳ ಬಾಕಿ ಹಾಗೇ ಇರುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಂದಿದೆ ಎಂದರೆ? ನೀವೇನಾದರೂ ನನ್ನ ಹಾಗೆ, ಒಂದೇ ಕಂಪನಿಯಲ್ಲಿ 20 ವರ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ದುಡಿದರೆ, ನಿಮಗೂ ಇದೇ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬಂದೀತು! ನೀವು ಕೂಡಿ, ಕಳೆದು, ಗುಣಿಸಿ, ಭಾಗಿಸಿ - ಏನು ಬೇಕಾದರೂ ಮಾಡಿ, ನಿಮ್ಮ ವೆಕೇಶನ್ ದಿನಗಳು ಕರಗಲೊಲ್ಲವು - ಒಂದು ರೀತಿ, ನಿಮ್ಮ ಸೊಂಟದ ಸುತ್ತಲಿನ ಬೊಜ್ಜಿನ ಹಾಗೆ. ಅಂದರೆ, ಮನುಷ್ಯನಲ್ಲಿ ಕೂಡಿಕೊಂಡಿರುವ ಬೊಜ್ಜು (fat, BMI), ಅವರವರ ಕೊಬ್ಬಿನ ಮಟ್ಟ (cholesterol level), ಹಾಗೂ ಅವರವರ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಅಕೌಂಟುಗಳ ಬ್ಯಾಲೆನ್ಸಿಗೂ (net worth) ಏನೋ ಒಂದು ಅವಿನಾಭಾವ ಸಂಬಂಧ ಇರಲೇ ಬೇಕು. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇವೆಲ್ಲ ಒಂದೇ ರೀತಿ ಹೆಚ್ಚಾಗುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ?

ವೆಕೇಶನ್ ಇರಲಿ ಇಲ್ಲದಿರಲಿ, ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕಾಡು ಹರಟೆ, ಹಾಡು, ನಾಟಕಗಳ ಸುತ್ತ ಮುತ್ತ, ಯಕ್ಷಗಾನ-ತಾಳಮದ್ದಲೆಗಳ ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ, ಊರಿನಿಂದ ಊರಿಗೆ ತಿರುಗಿಕೊಂಡಿದ್ದಾಗ - ಆ ಜಗತ್ತು ಬಹಳ ದೊಡ್ಡದಿತ್ತು. ಅದು ಹೆಚ್ಚು ಜನರ ಒಡನಾಟದಿಂದ ಸಮೃದ್ಧಿಯಿಂದ ಕೂಡಿತ್ತು. ಈಗಿನ ಜಗತ್ತು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿದೆ, ಅದರಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ ಜನರ ಜೊತೆಗೆ ಹತ್ತಿರದ ಒಡನಾಟವಿದೆ ಎನ್ನುವುದು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ತತ್ವ!

ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರುಗಳ ಪಾತ್ರ ಏನು?

ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರುಗಳ ಪಾತ್ರ ಏನು?

ನಾವೆಲ್ಲ ಪ್ರತಿದಿನ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನ್ಯೂಸ್ ಅಂದ್ರೆ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನ consume ಮಾಡ್ತೀವಿ. ಅಲ್ವಾ? ಹೀಗೆ ಪ್ರತಿ ದಿನ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನ ಓದೋದರಿಂದ ಬಿಡೋದರಿಂದ, ನಿಮಗೆ ಮಹತ್ವದ ವಿಷಯಗಳು ತಿಳಿತಾವೋ ಇಲ್ವೋ, ಆದರೆ ಅದರಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಬ್ಲಡ್ ಪ್ರೆಶರ್ ಹೆಚ್ಚೋದಂತೂ ಗ್ಯಾರಂಟಿ!

ನಾನು ದಿನಪ್ರಂತಿ ಓದೋ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರುಗಳಲ್ಲಿ, ನಮ್ಮ ನೆಚ್ಚಿನ ಪ್ರಜಾವಾಣಿ ಜೊತೆಗೆ, ವಾಲ್ ಸ್ಟ್ರೀಟ್ ಜರ್ನಲ್, ಇವರೆಡನ್ನ ಹೆಚ್ಚೂ ಕಡಿಮೆ ರೆಗ್ಯುಲರ್ ಆಗಿ ಓದಿದ್ರೆ, ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ನ್ಯೂ ಯಾರ್ಕ್ ಟೈಮ್ಸ್ ಕೂಡಾ ಓದ್ತೀನಿ.

ಈ ಲೆಫ಼್ಟಿಸ್ಟ್, ರೈಟಿಸ್ಟ್, ಸೆನ್ಟ್ರಿಸ್ಟು-ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಅವುಗಳ ಒಂದೊಂದು ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದೊಂದು ವಿದ್ಯಮಾನಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಓದ್ತಾ ಬಂದಾಗ, ನಿಮಗೇ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಆಗತ್ತೆ... ಈ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಇನ್ಫ಼ರಮೇಷನ್ ಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮಿಸ್ ಇನ್ಫ಼ರ್ಮೇಷನ್ನೇ ತುಂಬಿದೆ ಅಂತ!

***

ಕೆಲವೊಂದು ಟೈಮ್ ಅನ್ಸತ್ತೆ: ನಾವ್ಯಾಕೆ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರುಗಳನ್ನ ಓದ್ತೀವಿ, ಓದಬೇಕು? ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲಾ ಆಗುಹೋಗುಗಳನ್ನ ತಿಳಕೊಳ್ಳದೇ ಇದ್ರೆ ಏನು ನಷ್ಟ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನ್ಯೂಸ್ ಅಥವಾ ವಿದ್ಯಮಾನಕ್ಕೂ ಎರಡು ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚು ದೃಷ್ಟಿಕೋನ ಇರೋದ್ರಿಂದ ಯಾರು ಹೇಳೋದು ಸರಿ, ಯಾರು ತಪ್ಪು? ಎಲ್ಲದಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯ, ನೀವು ಯಾವ ಕಡೆ ಇದ್ದೀರಿ, ಯಾವ ಕಡೆಯಿಂದ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೀರಿ?

ಎರಡು ದೇಶಗಳ ಗಡಿಯ ನಡುವೆ ಆಗೋ ಚಕಮಕಿಯಲ್ಲಿ ಸತ್ತು ಹೋಗೋ ಸೈನಿಕರಿಗೆ ಒಂದು ಕಡೆ ಹುತಾತ್ಮರು ಅನ್ನೋ ಹಣೆ ಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ಅಂಟಿಸಿ, ಅವರ ಕಳೇಬರವನ್ನ ಮೆರವಣಿಗೆ ಮಾಡಿ, ವೀರೋಚಿತ ಮರಣ ಗೌರವವನ್ನು ಕೊಡೋದು ಸಾಮಾನ್ಯ. ಅದೇ ಸೈನಿಕರನ್ನ ಬಂಡುಕೋರರು, ನುಸುಳುಕೋರರು, ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು ಎಂದು ಹಣೆಪಟ್ಟಿ ಇಟ್ಟು ಸಾರುವ ತತ್ವ ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆಯದ್ದು. ಆಗ ಇರೋ ಒಂದು ಸುದ್ದಿಯನ್ನೇ ನೀವು ಎರಡು ರೀತಿಯಿಂದ ನೋಡಿದಾಗ, ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿ ಅನ್ನಿಸೋಲ್ಲವೇ?

ಶಿಲಾಕುಲವಲಸೆ ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ, ಕೆ.ಎನ್. ಗಣೇಶಯ್ಯನವರು ಹೇಳೋ ಹಾಗೆ, ಈ ಮಾನವನ ಇತಿಹಾಸವನ್ನೇ ಮೂರು ಪದಗಳಿಗೆ ಮಿತಿಗೊಳಿಸಿದೆವಾದರೆ, ನಮಗೆ ಸಿಗೋದು: ಹುಟ್ಟಿದ, ಕಾದಾಡಿದ ಮತ್ತು ಮಡಿದ. ಹಾಗಿರುವಾಗ, ದಿನಾ ಸಾಯೋರಿಗೆ ಅಳೋರು ಯಾರು ಎಂದು ಯುದ್ಧಗಳ ಬಗ್ಗೆ, ಕದನ ಮತ್ತು ಕದನ ವಿರಾಮಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಓದಿ ಏನು ಸಾಧಿಸೋದಿದೆ ನೀವೇ ಹೇಳಿ?

ಇನ್ನು ಈ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರುಗಳ ಮಾಲಿಕರು ಯಾರು? ಅವರ ಮೂಲ ಉದ್ದೇಶ ಏನು ನೋಡಿದಾಗ ಎರಡು ವಿಷಯಗಳು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗುತ್ತವೆ: ಒಂದು ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ಅನ್ನೋದು ಚಾರಿಟಿ ಕೆಲಸವಲ್ಲ ಅದೊಂದು ಬಿಸಿನೆಸ್ಸು. ಮತ್ತೊಂದು, ಅದರ ಓನರುಗಳಿಗೆ ಅವರದ್ದೇ ಆದ ಒಂದು ಅಜೆಂಡಾ ಇದೆ ಅಂತ.

ಅಮೇರಿಕದ ಬಿಲಿಯನರುಗಳು ಇಲ್ಲಿನ ಮುಖ್ಯ ವಾಹಿನಿ ಮೀಡಿಯಾಗಳನ್ನ, ಸೋಷಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾವನ್ನೂ ಸೇರಿ, ಖರೀದಿ ಮಾಡಿ, ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಒಂದು ಪ್ರೊಪೋಗ್ಯಾಂಡಾ ಅನ್ನು ಸಾರುತ್ತಾ, ಮಾರುತ್ತಾ ಇಲ್ಲವೇ?

ಈ ದುಡ್ಡಿನ ಧಣಿಗಳಿಗೆಲ್ಲ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ಮಾಲಿಕತ್ವ ಏಕೆ ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ, ಅದರ ಮೂಲಕ ಅವರು ಜನರನ್ನ ತಲುಪಬಲ್ಲರು ಮತ್ತು ಆಯಾ ದೇಶಗಳ ಚುನಾವಣಾ ಔಟ್‌ಕಮ್ ಅನ್ನೇ ಬದಲಾಯಿಸಬಲ್ಲರು. ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರೋ ಹಾಗೆ ಅಫ಼ಘಾನಿಸ್ತಾನದ, so called, ಬಂಡುಕೋರರು, ತಾಲಿಬಾನ್ ಸಪೋರ್ಟ್ ಮಾಡುವವರು, ಅಮೇರಿಕದಂತಹ ಒಂದು ಪ್ರಭಲ ಸೈನ್ಯವನ್ನು ಕೆಲವೇ ದಿನ/ಘಂಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿಸಿ ಹೊರಹೋಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದು, ಈಗಿನ X, ಆಗಿನ Twitter ಸಹಾಯದಿಂದ ಅಂದ್ರೆ ನಿಮಗೆ ನಂಬೋಕೆ ಆಗುತ್ತಾ?

ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ, ಈ ದಿನನಿತ್ಯದ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ಓದುಗರು, ತಮಗೆ ತಾವೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದಂತೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ರಿಪೋರ್ಟರುಗಳ ಮಂತ್ರ ಮಂತ್ರಾಕ್ಷತೆಯ ಪ್ರಭಾವಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿ, ಕೊನೆಗೆ ಆಯಾ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರಿನ ಪ್ರೊಪೊಗ್ಯಾಂಡದಲ್ಲಿ ತಮಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ, ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೆಯೋ ತಮ್ಮಷ್ಟಕ್ಕೆ ತಾವೆ involve ಆಗಿ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ.  ಹೀಗೆ ನೀವು, ಒಂದು, ಎರಡು ದಶಕಗಳ ದೈನಿಕ ಓದಿನಿಂದ ನಿಮ್ಮ ತಲೆ ದೊಡ್ಡದು ಮತ್ತು ಭಾರವೂ ಆಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ, ಜೊತೆಗೆ ಈ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರುಗಳ ಓನರುಗಳ ಅಜೆಂಡಾವೂ ಕೂಡ. 

ಒಂದಂತೂ ನಿಜ: ಈ ನ್ಯೂಸ್ ರೀಡಿಂಗ್ Entertainment ಆಗಲಾರದು, ಬದಲಿಗೆ, ಅದೊಂದು slow poison ಆಗದಿದ್ರೆ ಸಾಕು.

ಹಾಗಂತ, ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್‌ನಲ್ಲಿ ಬರೋದೆಲ್ಲವೂ ಪೊಲಿಟಿಕಲ್ ಕಾಮೆಂಟರಿ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗದು. ಅಲ್ಲಿ, ಕಲೆ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ವಿಜ್ಞಾನ, ತಂತ್ರಜ್ಞಾನ, ಮನರಂಜನೆಗೆ ಕೂಡ ಆಸ್ಪದ ಉಂಟು. ಹಾಗೇ, ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಪಂಡಿತ ಮತ್ತು ಪಾಮರರ ಒಪಿನಿಯನ್ ಕೂಡಾ ಉಂಟು: ಪಂಡಿತರು OpEd ಎಂದು ಬರೆದು ಕೊಂಡರೆ, ಪಾಮರರು,ಲೇಖನಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಕಾಮೆಂಟುಗಳಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ತತ್ವವನ್ನು ಹೆಣೆಯುತ್ತಾರೆ. ಮುಂದೆ, ಅದೇ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಬಿಸಿನೆಸ್ ಆಗಿಯೂ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದ್ರೆ, ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ, ಎಲೆಕ್ಷನ್  ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಜನರಿಗೆ ದುಡ್ಡುಕೊಟ್ಟು ಅವರ "opinion" ಅನ್ನೋ ಬರೆಸೋ ಮುಖಂಡರನ್ನ ನಾವು ಅದೆಷ್ಟು ನೋಡಿಲ್ಲ?!

***

ಈ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರುಗಳ ಆರ್ಟಿಕಲ್‌ಗಳಲ್ಲಿ "ಜನಪ್ರಿಯತೆ" ಅಂತ ಒಂದು ವಿಷಯ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತೆ... ಹೆಚ್ಚು ಜನ ಓದುವಂತದ್ದು, ಅಥವಾ ಓದಿದರು ಅಂತ... ಹೀಗೆ ಜನಪ್ರಿಯತೆ ಸಿಕ್ಕಲೀ ಅಂತಲೇ ಆರ್ಟಿಕಲ್ ಟೈಟಲುಗಳನ್ನ, un-necessary ಪನ್ ಗಳನ್ನ ಜೋಡಿಸೋ ಜನರಿಗೆ ಲೆಕ್ಕವಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವೇ?

ಹೀಗೆ ಒಂದು ದೇಶದ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ಗಳನ್ನ ನೋಡಿದರೆ, ಅದರ ವಿಶಾಲತೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆ, ಇದೇ ಪ್ರೊಪೊಗ್ಯಾಂಡಾವನ್ನು ಒಂದೆರಡು ತಲೆಮಾರುಗಳ ಕಾಲ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ನಡೆಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಲ್ಲಿ, ಇತಿಹಾಸವನ್ನೇ ಬರೆದಂತಾಗುತ್ತದೆ!

ಈಗ ಹೇಳಿ, ನೀವು ಯಾಕೆ ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ಓದ್ತೀರಾ? ನಮ್ಮ-ನಿಮ್ಮನ್ನು ಬೆಳೆಸುವಲ್ಲಿ ಅವುಗಳ ಪಾತ್ರ ಏನು ಅಂತ?

ನಾವು ಕನ್ನಡಿಗರು ಇರೋದೇ ಹೀಗೆ...

ನಾವು ಕನ್ನಡಿಗರು ಇರೋದೇ ಹೀಗೆ...

ಹೀಗಂತ ಅನ್ನಿಸಿದ್ದು ಇತ್ತೀಚೆಗೆ, ನಮ್ಮ ಆಫ಼ೀಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳ ಚಲನವಲನಗಳನ್ನ ಬಹಳ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಗಮನಿಸಿಕೊಂಡಾಗ.

ಒಂದು ದಿನ ಆಫ಼ೀಸಿನಲ್ಲಿ, ನಾನು ಮತ್ತೊಬ್ಬ colleage (ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತೀಯ) ಇಬ್ಬರೂ ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಆಫ಼ೀಸಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿರದ ವಿಷಯಗಳನ್ನ ಮಾತನಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೆವು. ಈಗಂತೂ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ವಿಷಯಗಳಿವೆ ಮಾತನಾಡಲು. ಆಗ ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತೀಯನ ಆಗಮನವಾಯಿತು. ಒಂದೆರಡು ಕುಶಲೋಪರಿಗಳ ತರುವಾಯ, ಅವರಿಬ್ಬರೂ, ನಾನಿರುವಂತೆಯೇ ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲು ಶುರುಮಾಡಿದರು. ನಾನು ಇದ್ದೇನೆ, ಇಲ್ಲ ಎನ್ನವ ಯಾವ ಉಸಾಬರಿಯೂ ಇಲ್ಲದೆ, ’ನೀನು ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಮಾತನಾಡುವುದಾದರೆ ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿಯೇ ಮಾತನಾಡು, ಇಲ್ಲವಾದರೆ ತೊಲಗು’ ಎಂದು ಮುಖದ ಮೇಲೆ ಹೊಡೆದಂತೆ! ನಾನು ಈ ಸೂಕ್ಷ್ಮವನ್ನು ಗಮನಿಸಿದವನೇ, ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಬೇಕಂತಲೇ, ಸ್ವಲ್ಪ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ, "...Guys, I don't know what the heck heck you're talking about... take care!" ಎಂದು ಹೇಳಿ, ಅವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯನ್ನೂ ನಿರೀಕ್ಷಿಸದೇ ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಟೆ.

ಇದೇ ಸಂದರ್ಭ ಇಬ್ಬರು ಕನ್ನಡಿಗರ ನಡುವೆ ಆಗಿದ್ದರೆ ಹೇಗಿರುತ್ತಿತ್ತು? ಅವರು ಇಬ್ಬರೂ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿಯೇ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೇ? ಅಥವಾ ಆದಷ್ಟು ಬೇಗ ಇಂಗ್ಲೀಷಿಗೆ ಗಂಟುಬೀಳುತ್ತಿದ್ದರೇ?

ಆಗ ನನಗನ್ನಿಸಿದ್ದು, "ನಾವು ಕನ್ನಡಿಗರು ಇರೋದೇ ಹೀಗೆ..." ಅಂತ.

***

ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನ ಯಾವ ಯಾವ ವಿಶೇಷಣಗಳನ್ನು (adjectives) ಉಪಯೋಗಿಸಿ ಗುರುತಿಸಬಹುದು ಎಂದು ನೀವು ನನ್ನನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ, ಕನ್ನಡಿಗರು: ಉದಾರಿಗಳು, ಔದಾರ್ಯವಂತರು, ನಾಜೂಕಿನ ಮನಸ್ಥಿತಿಯವರು, ಹೆಚ್ಚು ರಿಸ್ಕ್ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದವರು, ಶಾಂತಿಪ್ರಿಯರು, ಅವರ ಭಾಷೆಯ ಮೇಲೆ ದುರಾಭಿಮಾನವನ್ನಂತೂ ಉಳ್ಳದವರು, ಹೀಗೆ ಆನೇಕ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು.

ನಾವು ಉತ್ತರ ಅಮೇರಿಕದ ಟೆಕ್ನಾಲಜಿ ಕಂಪನಿಗಳಲ್ಲಿನ ಎಕ್ಸಿಕ್ಯೂಟಿವ್‌ಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಅವರಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿ, ತೆಲುಗು, ತಮಿಳು ಭಾಷಿಕರು ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತಾರೆ ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯ. ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡ ಎಕ್ಸಿಕ್ಯೂಟಿವ್‌ಗಳು ಇದ್ದರೂ, ಅವರೂ ಸಹ ತಾವು ಕನ್ನಡಿಗರೆಂದು ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾಗಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದರಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಮುಜುಗರ ಅವರಿಗೆಲ್ಲ.

ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡಿಗರ ಮನಸ್ಥಿತಿಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನು ಕೊಡುವುದಾದರೆ, ತಾವು ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟೇ ಸುಳ್ಳು ಹೇಳಿಕೊಂಡು ತಮ್ಮ ರೆಸ್ಯೂಮೆಯನ್ನು ಬಿಲ್ಡ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರಲಿ, ಅಂಥವರು ಒಮ್ಮೆ ಹೈರಿಂಗ್ ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಸ್ಟೇಟಸ್ ತಲುಪಿದರೆಂದರೆ ಮುಗಿದೇ ಹೋಯಿತು! ಅಂಥವರಿಗೆ ಕಂಪನಿಯ HR ರೂಲ್ಸ್‌ಗಳೆಲ್ಲ ಮೈವೆತ್ತಿಕೊಂಡಂತೆ, ಒಂಚೂರೂ ಗೈಡ್‌ಲೈನ್ ಅನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸುವುದಿರಲಿ, ಅದನ್ನು ಬೆಂಡ್ ಕೂಡ ಮಾಡದಷ್ಟೂ ಸಾಚಾಗಳಾಗಿ ಹೋಗಿ ಬಿಡುತ್ತಾರೆ.

’ನೀವು ಹೈರ್ ಮಾಡಿರುವವರಲ್ಲಿ, ಒಬ್ಬರಾದರೂ ಕನ್ನಡಿಗರಿದ್ದಾರೆಯೇ?’ ಎಂದು ನಿಮ್ಮ ಕನ್ನಡಿಗ ಸ್ನೇಹಿತರನ್ನು ಕೇಳಿ ನೋಡಿ, ನಿಮಗೇ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ!

ನೀವು ಏನು ಬೇಕಾದರೂ ಮಾಡಿ, ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಕನ್ನಡಿಗ ಇಂಟರ್‌ವ್ಯೂವರ್‌ನಿಂದ ಸೈ ಎನಿಸಿಕೊಂಡು ನೀವೇನಾದರೂ ಒಂದು ಉತ್ತಮ ಮಟ್ಟದ ಕೆಲಸವನ್ನಾಗಲೀ, ಪ್ರೊಮೋಷನ್ ಅನ್ನಾಗಲೀ ಗಿಟ್ಟಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅದೊಂದು ಗಿನ್ನೆಸ್ ದಾಖಲೆಯಾದೀತು!

***

ಕನ್ನಡಿಗರ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಹೇಗಿರುತ್ತೆ? ಅವರಿಗೇನು ಬೇಕು, ಏನು ಬೇಡ ಎಂತೆಲ್ಲಾ ಕೇಳಿಕೊಂಡಾಗ, ಮನನ ಮಾಡಿಕೊಂಡಾಗ ಅದೊಂದು ದೊಡ್ಡ ಸಬ್ ರುಟೀನ್ ಆಗಿ ಹೋಗುತ್ತೆ. ಅಂತಹ ಚಿಂತನೆಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಸುಲಭವಾಗಿ ಅದರಿಂದ ಹೊರಬರಲಾರೆವು.

ನಮ್ಮ ಸಾಹಿತ್ಯ, ನಮ್ಮ ಸಂಗೀತ, ನಮ್ಮ ಪರಂಪರೆ ಅದೆಂತಹ ಉನ್ನತ ಮಟ್ಟದ್ದು! ನೆಟ್ಟಗೆ ಹೇಳಿದ್ದನ್ನ ಬರೆಯೋಕೆ ಬರದ ಭಾಷೆಯವುಗಳೆಲ್ಲ, ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಒಂದು ಲಿಪಿಯೇ ಇಲ್ಲದ ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ಜನರೆಲ್ಲ ತಿಣುಕಾಡಿ ಒದ್ದಾಡಿ ಸಂಗೀತ-ಸಾಹಿತ್ಯ ಎಂದು ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವೇ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವಾಗ, ನಮಗೇನಾಗಿದೆ ದಾಢಿ? ಅನ್ನಿಸೋಲ್ಲ?

ನಾವು ಕನ್ನಡಿಗರು, ಯಾವಾಗಲೂ ಊರ್ಧ್ವ ಮುಖಿಗಳು. ನಮ್ಮ ಚಿಂತನೆಗಳೇನೇ ಇದ್ದರೂ ಅದು ಎಂದಿಗೂ ಪಾರಮಾರ್ಥದ ಕಡೆಗೆ.

ನನ್ನ ತೆಲುಗು ಸ್ನೇಹಿತನೊಬ್ಬ ನನ್ನ ತೊಳಲಾಟವನ್ನು ಕಂಡು ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದ: "ನೀವು ಕನ್ನಡವರೇ ಸರಿ! ನಾವೆಷ್ಟೇ ಹೊಡೆದಾಡಿ, ಬಡಿದಾಡಿ, ಹಾರಾಡಿದರೂ, ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕೊನೆಗೊಂದು ದಿನ ನಾವೆಲ್ಲ ಗ್ರೌಂಡ್ ಆಗುತ್ತೇವೆ... ನಿಮ್ಮ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಆ realization ಬೇಗ ಆಗಿರುತ್ತೆ, ಹಾಗಾಗಿ ನೀವೆಲ್ಲ, ಈ ಲೌಕಿಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅಷ್ಟೊಂದು ತಲೆಗೆ ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳದೇ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನೇ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೀರಿ.  ನಮಗೆ ನಿಮ್ಮ realization ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮುಪ್ಪಾಗಿ ಹೋಗಿ, ಕೈ ಕಾಲು ಸೋತಿರುತ್ತವೆ!"

ಅದೇನೋ ಸರಿ... ಈ ಪಾರಮಾರ್ಥದ ಒಲುಮೆಗೂ, ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವು ನಮ್ಮವರೊಡನೆ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳದ, ನಮ್ಮ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಒಡನಾಡದ, ನಮ್ಮವರನ್ನು ಕಂಡು ಒಂಚೂರೂ ಆದ್ಯತೆ ಕೊಡದ ನಾವು... ಸ್ವಲ್ಪವಾದರೂ ಬದಲಾಗದಿದ್ದರೆ ಹೇಗೆ?

ನಿಮಗೇನ್ ಅನ್ಸತ್ತೆ?

https://creators.spotify.com/pod/profile/satish-hosanagara/episodes/65-e34v75e

ಕಷ್ಟಗಳು, ಉಳಿತಾಯ ಹಾಗೂ ಮೋಕ್ಷ

"ಕಷ್ಟಗಳು ಒಂದರ ಹಿಂದೆ ಮತ್ತೊಂದರಂತೆ ಬರುವುದೇ ಜೀವನ, ಅವುಗಳನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಾ ಸಾಗುವಾಗ ಬರುವುದೇ ಮರಣ", ಎನ್ನುವ ವಾಕ್ಯವನ್ನು ತಮಾಷೆಗೆಂದು ಮೊನ್ನೆ ಹೇಳಿದಾಗಿನಿಂದ ಕಷ್ಟಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದಿಷ್ಟು ಯೋಚಿಸಬೇಕೆನ್ನಿಸಿತು.

ಕ್ಯಾಪಿಟಲಿಸ್ಟಿಕ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ, status quo ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಬೆಲೆ ಇಲ್ಲ, ಸದಾ ಏನನ್ನಾದರೂ ಪರಿಷ್ಕೃತಗೊಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಲೇ ಇರುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ನಮ್ಮನ್ನೂ ಅದೇ ರೀತಿ ಯೋಚಿಸುವಂತೆ ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತದೆ. ಕುವೆಂಪು ಅವರು ಹೇಳಿದಂತೆ, "... ಇರಲಿ ನಾಳೆಯು ನಾಳೆಗೆ" ಎನ್ನುವ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಾವಿರುವುದಿಲ್ಲವಾದ್ದರಿಂದ, ನಿನ್ನೆ-ಇಂದುಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು, ಮುಂಬರುವ ನಾಳೆಗಳಿಗೆ ಮುಂದೇನು ಎಂದು ಇವತ್ತೇ ತಳಮಳಗೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ.

"ಬಹಳ ಕಷ್ಟಾ ಸ್ವಾಮಿ, ಇತ್ತೀಚೆಗೆ", ಅನ್ನೋ ಮಾತು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಕೇಳಿ ಬರ್ತಾನೇ ಇರುತ್ತೆ. ಮನೆಯ ಸಾಲ, ವೆಹಿಕಲ್ ಸಾಲದ ಬಾಬ್ತುಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟುವ ನೋವು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಇರೋದೇ. ಒಂದೇ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇತ್ತೀಚೆಗಷ್ಟೇ ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿಸಿ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವ ಮಕ್ಕಳ ಜೊತೆಗೆ, ಅವರ ಪೋಷಕರೂ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕುತ್ತಿರುವುದೂ ಕೂಡ ಇಂದಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವೇ ಅನ್ನುವ ಸ್ಥಿತಿ.

ಇರುವ ಕೆಲಸ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಹೊಸ ಕೆಲಸವನ್ನು ಹುಡುಕುವ ಪೋಷಕರ ಕೊರಗು ಬಹಳ ದೊಡ್ಡದು. ಒಂದು ಕಡೆ ಬರುತ್ತಲೇ ಇರುವ ಖರ್ಚುಗಳನ್ನು ಸಂಬಾಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತ, ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಮನೆ-ಮಂದಿಗೆಲ್ಲ ಕೆಲಸ ಹುಡುಕುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟದ ವಿಷಯ. ಇತ್ತೀಚೆಗಂತೂ ವಯಸ್ಸಾದವರನ್ನು ನಿವೃತ್ತರಾಗಿ ಎಂದು ನೇರ ಮಾತುಗಳಲ್ಲೇ ಹೇಳದೆ, "ನಿಮ್ಮ ಅನುಭವಗಳು ಬಹಳಷ್ಟಿವೆ, ಆದರೆ, ನಾವು ಹೊಸ ಗ್ರಾಜುಯೇಟ್‌ಗಳು, ಅನನುಭವಿ ಕೆಲಸಗಾರರನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದೇವೆ" ಎಂದು ಜಾಣ ಮಾತುಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಿ ನುಣುಚಿಕೊಳ್ಳುವ ಹ್ಯೂಮನ್ ರಿಸೋರ್ಸ್ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ರೆಕ್ರೂಟರುಗಳನ್ನ (ಅಲ್ಲ, ಕಲಾಕಾರರು ಅನ್ನಬೇಕು ಅವರನ್ನೆಲ್ಲ) ಸಂಬಾಳಿಸುವುದೇ ಒಂದು ಕಷ್ಟ. ಇನ್ನೇನು ನಿವೃತ್ತರಾಗಬೇಕು ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿರುವ ಮಧ್ಯ ವಯಸ್ಸಿನ ಕೆಲಸಗಾರರನ್ನು ಕಂಪನಿಗಳಿಂದ ಹೊರ ತಳ್ಳುವ ಪರಿ ಯಾವತ್ತಿನಿಂದಲೂ ಅವ್ಯಾಹತವಾಗಿ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದೆ.

ಈಗಾಗಲೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಎಷ್ಟೋ ಜನರಿಗೆ Copilot, Gemini, Chat-GPT ಗಳೆಲ್ಲ ಬಂದ ಮೇಲೆ, ಅವುಗಳು ನಮ್ಮ ಅನುಕೂಲಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಹುಟ್ಟಿವೆಯೋ, ಅಥವಾ ನಮ್ಮ ನಿರ್ಮೂಲನಕ್ಕೆಂದೇ ಅವತರಿಸಿವೆಯೋ ಎಂದು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಸಮಯ, ಇದು.

ಒಮ್ಮೆ ಬಡತನದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬಂದರೆ ಮುಗಿಯಿತು, ಅದು ನಿಮ್ಮ ಬೆನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೂ, ನೀವು ಅದನ್ನ ಬಿಡಲಾರಿರಿ ಎನ್ನುವಂತೆ ಅನೇಕ ನಿದರ್ಶನಗಳನ್ನು ಕೊಡಬಹುದು. ಎಂಥಾ ಒಳ್ಳೆಯ ಕಂಪನಿಗಳಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಹುದ್ದೆಯಲ್ಲಿದ್ದೂ, ಒಂದೆರಡು ಡಾಲರುಗಳನ್ನು ಬಿಡುಗೈಯಿಂದ ಕೊಡದ ಜಿಪುಣಾಗ್ರೇಸರ ಚಕ್ರವರ್ತಿಗಳು ಹುಟ್ಟಿಬರುವುದೂ ಇಂಥಾ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದಲೇ.

ಬಡತನದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದವರಿಗೆ ಮುಂದೆ ಅವರು ಯಾವುದೇ ಸ್ಟೇಟಸ್‌ನಲ್ಲಿದ್ದರೂ ಅವರ ಸರ್ವೈವಲ್ ತಂತ್ರಗಳು ಯಾವಾಗಲೂ ಜೀವಂತವಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತವೆ ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕು. ಒಮ್ಮೆ ಬಡತನದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಕೊಂಡರೆ ಅದರ ಪರಿಣಾಮಗಳು ಒಂಥರಾ ರಕ್ತದಲ್ಲಿರುವ ಯಾವುದೇ ಖಾಯಿಲೆಯ ವೈರಾಣುಗಳ ಹಾಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ಜೀವಂತವಾಗೇ ಉಳಿದು ಕಷ್ಟದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಹಳೆಯ ಇನ್‌ಸ್ಟಿಂಕ್ಸ್ ಎಲ್ಲ ಕೆಲಸ ಮಾಡಲು ಆರಂಭಿಸುತ್ತವೆ. ಆದರೆ, ಹುಟ್ಟಿದಂದಿನಿಂದ ಬಡತನವನ್ನು ಕಾಣದೇ ಇದ್ದವರ ಮೊದಲ ಬಡತನದ ಬವಣೆ ಬಲುಕಷ್ಟ.

ನಮ್ಮ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರು ಈ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಪ್ರತಿನಿತ್ಯ ತಮ್ಮ ಮನೆಯ ಸುತ್ತಲೂ ಕನಿಷ್ಠ ಇಪ್ಪತ್ತು ವಿದ್ಯುತ್ ದೀಪಗಳನ್ನು ಉರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು - ಗರಾಜ್ ಲೈಟ್‌ಗಳು, ಎದುರು ಲಾನ್‌ನಲ್ಲಿರುವ ಮರಗಳಿಗೆ ಫೋಕಸ್ ಲೈಟ್‌ಗಳು, ಮನೆಯ ಮುಂದಿನ ಬಾಗಿಲಿಗೆ, ಡ್ರೈವ್‍ವೇ ಅಕ್ಕಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಇತ್ಯಾದಿ. ಈ ಲೈಟುಗಳೆಲ್ಲ ಅಟೋಮ್ಯಾಟಿಕ್ ಆಗಿ ರಾತ್ರಿ ಪೂರ್ತಿ ಉರಿದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಆರಿಹೋಗುತ್ತಿದ್ದವು, ಅದೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ದಿನಕ್ಕೆ ಕೆಲವು ಘಂಟೆಗಳು ಮಾತ್ರ ಮುಂದಿನ ಬಾಗಿಲಿನ ಎರಡು ಎನರ್ಜಿ ಎಫಿಷಿಯಂಟ್ ಬಲ್ಬ್‌ಗಳು ಉರಿಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ, ಹಣದುಬ್ಬರದ ಪರಿಣಾಮದಿಂದ ನಮ್ಮ ಇಲೆಕ್ಟ್ರಿಕ್ ಮತ್ತು ಗ್ಯಾಸ್ ಬಿಲ್‌ಗಳು ದುಬಾರಿ ಆದವು. ನಾನೂ ಗಾಬರಿಗೊಂಡು ಒಂದಿಬ್ಬರನ್ನು ಕೇಳಿ ತಿಳಿದಾಗ ಅವರದ್ದೂ ಅದೇ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ. ಹಾಗಾದ ಮರುದಿನವೇ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಲೈಟುಗಳೆಲ್ಲವೂ ನಿಂತು ಹೋದವು. ಅಂದಿನಿಂದ, ಅವರ ಮನೆಯ ಮುಂದಿನ ಬಾಗಿಲಿನಲ್ಲೂ ಎನರ್ಜಿ ಎಫಿಷಿಯಂಟ್ ಲೈಟ್ ಬಲ್ಬ್‌ಗಳು ಉರಿಯತೊಡಗಿದವು. ಕೇವಲ ಎಲೆಕ್ಟ್ರಿಕ್ ಬಿಲ್ ವಿಚಾರವೊಂದೇ ಅಲ್ಲ, ಅವರ ಖರ್ಚು-ವೆಚ್ಚ ಜೀವನ ಶೈಲಿಯಲ್ಲೂ ಬದಲಾವಣೆಗಳು ಗೋಚರಿಸತೊಡಗಿದವು: ನ್ಯೂಸ್ ಪೇಪರ್ ಸಬ್‌ಸ್ಕ್ರಿಫ್ಷನ್ ನಿಂತು ಹೋಗುವುದು, ವರ್ಷದ ವೆಕೇಷನ್ ಕ್ಯಾನ್ಸಲ್ ಆಗುವುದು, ಮುಂತಾಗಿ.

ಬಡತನ ಕಲಿಸುವ ಮತ್ತೊಂದು ಮುಖ್ಯ ಅಂಶ ಎಂದರೆ ಉಳಿತಾಯ ಮಾಡುವುದು. ಈಗಿರುವ ಇಂದಿನ ಅವಶ್ಯಕತೆಗಳಿಗಿಂತ ಮುಂಬರುವ ನಾಳೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕೂಡಿಡುವ ಪರಿ, ನಾವದಕ್ಕನುಸರಿಸುವ ರೀತಿ-ನೀತಿಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಪರಿಶೀಲಿಸಿದಾಗ ಬಹಳಷ್ಟು ಆಶ್ಚರ್ಯಗಳು ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡುತ್ತವೆ. ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಗಳಿಸಿದ್ದನ್ನೂ ಅನುಭವಿಸಲಾಗದೆ ಬಹಳಷ್ಟನ್ನು ತಮ್ಮ ಹಿಂದೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗುವವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚು. ಈ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಲೇ ಹೋಗಿ, ಇದರ ಮತ್ತೊಂದು ಮುಖವಾಗಿ ಜಿಪುಣತನ ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ.

ಹೀಗೆ ಬಡತನ-ಉಳಿತಾಯಗಳು ಒಂದೇ ನಾಣ್ಯದ ಎರಡು ಮುಖಗಳಾಗಿ ನಾವು ನೋಡಬಹುದು.

ಇನ್ನು ಕಷ್ಟದ ಮಾತಿಗೆ ಬರೋಣ, ಅವರವರ ಕಷ್ಟ ಅವರಿಗೆ. ಆನೆಯ ಭಾರ ಆನೆಗೆ, ಇರುವೆಯ ಭಾರ ಇರುವೆಗೆ. ಆದರೆ ಕಷ್ಟಗಳು, ಸಾಂಸಾರಿಕ ಜಂಜಾಟಗಳು, ನಮಗೊದಗುವ ಅನೇಕ ತೊಂದರೆಗಳನ್ನು ಹಲವಾರು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡಬಹುದು. ಅವುಗಳ ತುಲನಾತ್ಮಕ ಅರಿವು ನಮ್ಮನ್ನು ಎಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ’ಸದ್ಯ, ನಮಗೆ ಹಾಗಾಗದಿದ್ದರೆ ಸಾಕು!’ ಎನ್ನುವ ಮನೋಭಾವನೆಯಿಂದ ಆ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸಮಾಧಾನ ಹುಟ್ಟಬಹುದು. ದೈಹಿಕ ಕೆಲಸಗಳಿಂದ ಸ್ನಾಯುಗಳು ಬಲಗೊಳ್ಳುವ ಹಾಗೆ ಈ ಸಂಕಷ್ಟಗಳ ಪರಂಪರೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸಬಹುದು. ಎಲ್ಲದಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಈ ಜಂಜಾಟಗಳಲ್ಲಿ ಬಳಲಿ, ತೊಳಲಿ, ಬಗ್ಗಿ, ಬಾಗಿ, ನೊಂದು, ನಲಿದು ಮುಂದೆ ಇವೆಲ್ಲದರ ದೆಸೆಯಿಂದ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನ್ಮಗಳಲ್ಲಿ ಮೋಕ್ಷ ಸಿಗಬಹುದು. ಅಥವಾ ಹಾಗೆ ಆಗಲಿ ಎನ್ನುವ ಮಹದಾಸೆ ಅಷ್ಟೇ.

ನಮಗೆಲ್ಲ ಕಷ್ಟದ ಬಗ್ಗೆ ಏನು ಗೊತ್ತಿದೆ? ನಾವೆಲ್ಲ ಅನುಭವಿಸಿರದಿದ್ದರೂ ಇಂಥ ಜನರನ್ನು ನೋಡಿರುತ್ತೇವೆ. ಇವರ ಕಷ್ಟಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ, ನಮ್ಮ ಕಷ್ಟಗಳು ಲೆಕ್ಕಕ್ಕೇ ಬರೋದಿಲ್ಲ... ಉದಾಹರಣೆಗೆ: ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರೋ ನಾಲ್ಕು ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಡಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಪೋಷಕರ ನಡುವೆ, ಹುಟ್ಟಿದಂದಿನಿಂದ ವಿಕಲಾಂಗರಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಪೋಷಿಸುವ ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳ ನಡುವೆ, ಇಂದಿದ್ದರೆ ನಾಳೆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ತಿನ್ನುವುದಕ್ಕಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಕಡು ಬಡವರ ನಡುವೆ, ಯಾವಾಗಲೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಖಾಯಿಲೆಯಿಂದ ನರಳುತ್ತಿರುವ ಕುಟುಂಬದ ಸದಸ್ಯರ ಜೊತೆ ತಮ್ಮ ದಿನಚರಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವವರ ನಡುವೆ, ಇದ್ದ ಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಕೆಲವರನ್ನು ದುರಂತಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಜೀವನ ಪರ್ಯಂತ ನರಳುವವರ ನಡುವೆ, ಆಫೀಸಿನ ಕೆಲಸ ಮನೆಯಲ್ಲಿನ ಕೆಲಸಗಳ ಜೊತೆಗೆ ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಹಿರಿಯರನ್ನು ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವವರ ನಡುವೆ, ತಮ್ಮ ಪ್ರೈಮರಿ ರೆಸಿಡೆನ್ಸ್ ಅಥವಾ ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಇಡುಗಂಟನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡವರ ನಡುವೆ...ಹೀಗೆ ಈ ಪಟ್ಟಿ ಮುಂದುವರೆಯುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಕಷ್ಟದ ಅರಿವು ಹಾಗೂ ಅವರ ಅನುಭವ ಸಾಪೇಕ್ಷವಾದುದು. ನಮ್ಮ ಕಷ್ಟ ದೊಡ್ಡದು ಎಂದೆನಿಸಿದ ಮರು ಕ್ಷಣವೇ ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಇನ್ನೂ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕಷ್ಟದ ಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ ಸಮಾಧಾನವಾಗುತ್ತದೆ. ಹೀಗೆ ಆದಾಗಲೆಲ್ಲ "ಸದ್ಯ ನಮಗೆ ಆ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬರಲಿಲ್ಲವಲ್ಲ" ಎನ್ನುವ ದನಿಯೂ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ, ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಹೆಜ್ಜೆ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ಇಂತಹ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ’ದೇವರ ದಯೆ’ ಅಥವಾ ’ದೇವರು ದೊಡ್ಡವನು’ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆಯೂ ಉದ್ಭವಿಸುತ್ತದೆ.

ನಾವು ಅನುಭವಿಸುವ ಕಷ್ಟಗಳಿಂದ ಉಳಿತಾಯದ ಧೋರಣೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಹುಟ್ಟಿದ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬನೂ ಕಷ್ಟ ಅನುಭವಿಸಲೇ ಬೇಕು ಎನ್ನುವ ನಿಯಮದ ಮುಂದೆ, ಕಷ್ಟದಿಂದ ವಿಮೋಚನೆ ಏನಿದ್ದರೂ, ನಾವು ಈ ಲೋಕದಿಂದ ನಿರ್ಗಮಿಸಿದ ಮೇಲೆಯೇ ಎಂದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಇದನ್ನು ಈಗಿನ ಒಂದು ಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಪಡೆಯುವ ವಿಮೋಚನೆ, ಬಿಡುಗಡೆ ಎಂದುಕೊಂಡರೆ, ಅದೇ ನಮ್ಮ ಆಯಾ ಜನ್ಮದ ಮೋಕ್ಷವೂ ಆಗಬಹುದಲ್ಲವೇ?

ಶಾಂತಿ ಕದಡಿದ ಶಾರದೆಯ ನಾಡು

ಈ ವಾರ ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಪಹಲ್ಗಾಮ್ ಪಟ್ಟಣದ  ಹತ್ತಿರದಲ್ಲಿನ ಬೈಸರನ್ ಎಂಬ ಪ್ರವಾಸಿ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಮುಸ್ಲಿಮ್ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರ ಸಂಘಟನೆ ಒಂದು ಆಯೋಜಿತವಾದ ಮತ್ತು ಹೇಯವಾದ ಧಾಳಿಯನ್ನು ನಡೆಸಿ 26 ಮಂದಿ ಹಿಂದೂ ಪ್ರವಾಸಿಗರನ್ನು ಬಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿರುವ ವಿಷಯ ವಿಶ್ವದಾದ್ಯಂತ ತಲ್ಲಣವನ್ನು ಮೂಡಿಸಿದೆ.

ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತಾಗಲಿ ಎಂದೇ ನಡೆಸಿದ ಈ ಕ್ರೂರವಾದ ಧಾಳಿಯನ್ನು TRF (The Resistance Front) ಎಂಬ ಗುಂಪು ದುಷ್ಕೃತ್ಯವನ್ನು ಎಸೆಗಿದ್ದಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಸಾರಾಸಗಟಾಗಿ ಇದರ ಕೈವಾಡ ತನ್ನದೇ ಎಂದು ಬಹಿರಂಗ ಹೇಳಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡಿರುವುದು ಭಾರತ ದೇಶವನ್ನು ಮುಜುಗರಕ್ಕೀಡು ಮಾಡಿದೆ. ಕಳೆದ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಸಹಜತೆ (normalcy) ಗೆ ಮರಳುತ್ತಿದ್ದ ಶಾರದೆಯ ನಾಡು, ಇಂದು ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಹಿಂದಿನ ಗೊಂದಲವನ್ನು ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಮೂಡಿಸಿದೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ಆ ಆಯೋಜಿತ ಭಯೋತ್ಪಾದಕತೆ ಕೃತ್ಯ ಜಯಶೀಲವಾಗಿದೆ. ಇನ್ನು ಪ್ರವಾಸಿಗಳಿರಲಿ, ಸ್ಥಳೀಯರೂ ಈ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಓಡಾಡಲು ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳೇ ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ.

***

ಆರ್ಟಿಕಲ್ 370 ತೆರವಿನ ನಂತರ, ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳನ್ನು ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶಗಳನ್ನಾಗಿ ವಿಭಜಿಸಿ, ಮತ್ತೆ ಅಲ್ಲಿ ಚುನಾವಣೆಗಳು ನಡೆದು, ವಿಶ್ವವೇ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡುವಂತೆ ಅಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ದಶಕಗಳಿಂದಲೂ ಮರೆಯಾಗಿದ್ದ ಶಾಂತಿ-ಸಂವಹನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಸಹಜತೆಗೆ ಮರಳತೊಡಗಿತ್ತು. ಒಂದು ಸಮೀಕ್ಷೆಯ ಪ್ರಕಾರ, ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಂದು ಮಿಲಿಯನ್ (ಹತ್ತು ಲಕ್ಷ) ಕ್ಕಿಂತಲೂ ಅಧಿಕ ಪ್ರವಾಸಿಗರು ಈ ಸುಂದರ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡತೊಡಗಿದ್ದರು. ಅದು ರಾಜ್ಯದ ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮವಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಅಗತ್ಯವಾದ ಆರ್ಥಿಕ ಚೇತರಿಕೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಿತ್ತು. ಆದರೆ, ಈ ಧಾಳಿಯ ಮುಖೇನ ಹಿಂಸೆ, ಅಸ್ಥಿರತೆ, ಅಸಹಾಯಕತೆ ಮೊದಲಾದವುಗಳು, ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಸುಮಾರು ಎರಡು ದಶಕಗಳ ಕಾಲಮಾನದಷ್ಟು ಪ್ರಗತಿಯ ಪಥದಿಂದ ಹಿಂದೆ ದೂಡಿದಂತಾಗಿದೆ ಎನ್ನಬಹುದು.

ಇಲ್ಲಿ, ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಎರಡು ಸೋಲುಗಳಿವೆ: ಮೊದಲನೆಯದು, ಅಮಾಯಕ ಹಿಂದೂ ಪ್ರವಾಸಿಗಳ ಮಾರಣ ಹೋಮ. ಎರಡನೆಯದು, ಇಂಥ ಸುವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಸಂಚನ್ನು ಹಾಡುಹಗಲೇ ರಾಜಾರೋಷವಾಗಿ ಎಕ್ಸಿಕ್ಯೂಟ್ ಮಾಡಿರುವ ಕ್ರಮ. ಈ ಎರಡೂ ಸೋಲುಗಳನ್ನು ದೇಶ - ಆಡಳಿತದ ನಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಹಾಗೂ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಮಾನಸಿಕ ಸಂಚಲನದಲ್ಲಿ, ಬಹಳ ಸೀರಿಯಸ್ ಆಗಿ ಗಮನಿಸಿ, ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ಒಂದು ಪರ್ವಕಾಲವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿ, ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಉತ್ತರವನ್ನು ಕೊಡಬೇಕಾದ ಸಮಯ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿದೆ.

ಈ ಘಟನೆಯಿಂದ ಒಂದಂತೂ ಸಾಬೀತಾಗಿದೆ: ದೇಶದಾದ್ಯಂತ, ಎಲ್ಲ ಸಂಘಟನೆಗಳು, ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು, ಸಾಮಾಜಿಕ ವಲಯಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ, ಒಂದಾಗುವಂತಾಗಿದೆ. ಇದೇ ಸಮಯವನ್ನು, ದೇಶದ ಅನುಕೂಲಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಬಳಸಿ, ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಿನ ಹಾಗೂ ಸುವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲವನ್ನು ಹೆಣೆದು, ಈ ಉಗ್ರರ ಗುಂಪುಗಳಿಗೆ ತಕ್ಕನಾದ ಪಾಠ ಕಲಿಸುವ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ.

2019ರ ಪುಲ್ವಾಮ  ದುರಂತದ ನಂತರ, ಶತ್ರುದೇಶವನ್ನು ಒಳಹೊಕ್ಕು ಅವರನ್ನು ಸೆದೆಬಡಿದು ಒಂದಕ್ಕೆ ಹತ್ತರ ತಿರುಗುಬಾಣವನ್ನು ಪ್ರಯೋಗಿಸುವ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ. ಈ ಆವೇಶ, ಆಕ್ರೋಶಗಳು ಜನಮಾನಸದಲ್ಲಿ ತಣ್ಣಗಾಗುವ ಮೊದಲು, ನಮ್ಮ ಒಗ್ಗಟ್ಟನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವ ಪರ್ವಕಾಲ ಇದು.

***

ಆದಿಗುರು ಶಂಕರಾಚಾರ್ಯರಿಗೆ ಎಂಟನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿ ತುರುಕರ ಪ್ರಾಬಲ್ಯದಿಂದ ಶಾರದೆಯ ಮೂಲಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಈ ರೀತಿಯ ಕಂಟಕ ಒದಗಬಹುದು ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯೂ ಇದ್ದಿರಲಾರದು. ಅವರು ಅಲ್ಲಿನಿಂದ ತಂದು ಕಾಶ್ಮೀರ ಪುರವಾಸಿನಿಗೆ ಕರ್ನಾಟಕದ ಶೃಂಗೇರಿಯಲ್ಲಿ ಮನೆ ಕಲ್ಪಿಸಿದರು.  ಐತಿಹಾಸಿಕವಾಗಿ ಸಂಗೀತ, ಸಾಹಿತ್ಯ, ಆಯುರ್ವೇದ, ಸರ್ಜರಿ ಮೊದಲಾದವುಗಳಿಗೆ ಪುಣ್ಯಭೂಮಿಯಾಗಿದ್ದ ಕಾಶ್ಮೀರ ಇಂದು ಮತ್ತೆ ಮೂಲಭೂತ ನೆಲೆಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನನ್ನು ತಾನು ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ದಯನೀಯ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಬಿದ್ದಿದೆ.

ಭಾರತದ ಸರ್ಕಾರದ knee-jerk reaction ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಭಯೋತ್ಪಾದಕರ ಆಸೆಯನ್ನು ಪೂರೈಸಿದಂತಾಗಿದೆ. ಅಮಾನತುಗೊಳಿಸಲಾದ ಸಿಂಧೂ ಜಲ ಒಪ್ಪಂದ, ಹಾಗೂ ಡಿಪ್ಲೋಮ್ಯಾಟುಗಳನ್ನು ಮನೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಿ, ದೇಶದ ಮುಖ್ಯ ಬಾರ್ಡರ್-ಎಂಟ್ರಿ ಪಾಯಿಂಟ್ ಆದ ವಾಘಾ-ಅಟ್ಟರಿ ಗಡಿಯನ್ನು ಬಂದ್ ಮಾಡಿರುವ ಮೂಲಕ ನೆರೆಯ ದೇಶದಿಂದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ. ದೂರದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಇದೊಂದು ಒಳ್ಳೆಯ ನಿಲುವಲ್ಲ. ಇದು ಅನೇಕ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಂಘರ್ಷಗಳನ್ನು, ಅಸಮತೋಲನವನ್ನೂ ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ಆರ್ಥಿಕ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಹೊಡೆತ ಬೀಳದಾದರೂ, ಈ ಹಿಂಸೆಯ ಪರಿಣಾಮ ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಶಾರದೆಯ ಮೂಲನಾಡನ್ನು ತಲ್ಲಣಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಈ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರುಗಳಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿರುವುದೂ ಇದೇ ಅಲ್ಲವೇ? ಪ್ರವಾಸೋದ್ಯಮ ನೆನೆಗುದಿಗೆ ಬಿದ್ದು, ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಉದ್ಯಮ-ವ್ಯಾಪಾರ ಬೆಳೆಯದಂತಾಗಿ, ಅಲ್ಲಿನ ಜನರಿಗೆ ನೀರು-ನಿಡಿಯೂ ಸಿಗದಂತಾಗದೇ ರಾಜಕೀಯ ಅಸ್ಥಿರತೆ ಬೆಳೆದು, ಈಗಾಗಲೇ ನೊಂದ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು, ಅದು ಮತ್ತಷ್ಟು ಕಂಗೆಡಿಸುತ್ತದೆ.

ಇದೆಲ್ಲದರ ಬದಲಾಗಿ, ಸೇನೆಯ ಯೋಧರಂತೆ ಸಮವಸ್ತ್ರವನ್ನು ಧರಿಸಿ, ಆಧುನಿಕ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದ ಉಗ್ರರ ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಅವರು ಈ ತಂತ್ರವನ್ನು ಹೇಗೆ ರೂಪಿಸಿದರು ಎಂಬುದನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಆಲೋಕಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಈ ಒಂದು ಸಂಚಿನ ಹಿಂದೆ, ಬರೀ ಕಾಶ್ಮೀರದ ಅಭದ್ರತೆಯೊಂದೇ ಇದೆ ಎಂದುಕೊಂಡು ದೇಶದ ಉಳಿದ ಪ್ರದೇಶದವರು ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ಸುಮ್ಮನಾಗುವಂತಿಲ್ಲ. ಹೊರಗಿನಿಂದ ನೋಡಿದರೆ, ನಾಗಾಲ್ಯಾಂಡ್, ಮಣಿಪುರ, ಛತ್ತೀಸ್ಗಢಗಳಲ್ಲೂ ಒಂದು ರೀತಿಯ ವ್ಯವಸ್ಥಿತ ಅಭದ್ರತೆಯ ಸಂಚು ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಈ ಘಟನೆಯನ್ನಾದರಿಸಿ, ಅವೆಲ್ಲ ಸಂಚುಗಳಿಗೂ ಮೂಲ ಕಾರಣವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿದು, ಅದಕ್ಕೆ ಮದ್ದು ಅರೆಯಬೇಕು.

ಈ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಎಮೋಷನಲ್ ಆಗಿ ನೋಡಿ, ಅಯ್ಯೋ ಎಂದು ಮರುಕಪಡಬೇಕಾದ ಸಮಯ ಇದಲ್ಲ. ಈ ಘಟನೆಯನ್ನು ಆಳವಾಗಿ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿ, ಹಿಂಸೆಯ ಮೂಲವನ್ನು ಅರಸಿ ಅದಕ್ಕೊಂದು ಶಾಶ್ವತವಾದ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ಸರ್ಕಾರ ಹಾಗೂ ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ಯೋಚಿಸಬೇಕಾದ ಅಗತ್ಯ ಈಗಿದೆ.

ಈ ಸಾವು-ನೋವುಗಳಿಗೆ ಸರಿಯಾದ ಪಾಠ ಕಲಿಸಿ ಒಂದು ಶಾಶ್ವತ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೆ, ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಈ ರೀತಿಯ ಘಟನೆಗಳು ಮರುಕಳಿಸಿದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಆಶ್ಚರ್ಯವೇನೂ ಇಲ್ಲ. ತಾವು ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತರು ಎನ್ನುವ ಸೋಗಿನಲ್ಲಿ, ದೇಶದ ಅಭದ್ರತೆಯ ಮೂಲಕಾರಣವಾಗಿ ಯಾರೇ ಇದರ ಸೂತ್ರಧಾರರಿದ್ದರೂ, ಅವರಿಗೆಲ್ಲ ತಕ್ಕ ಉತ್ತರವನ್ನು ಕೊಡುವ ಸಮಯ ಬಂದಿದೆ. ಭಾರತ ದೇಶದ ಸತ್ವವನ್ನು ಪರೀಕ್ಷಿಸುವ ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಬಲ-ಕುಶಲ-ಸಾಹಸಗಳಿಂದ ಇಂದು ಪೂರ್ಣ ದೇಶವೇ ಈಸಬೇಕು, ಇದ್ದು ಜೈಸಬೇಕು! ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಭಾರತ ದೇಶ ಕೈಗೊಳ್ಳುವ ಎಲ್ಲ ನಿಲುವುಗಳನ್ನೂ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರೂ ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತಾರಾದರೂ, ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ forever ಸಮಯ ಸಿಗೋದಿಲ್ಲ. ಕಬ್ಬಿಣ ಕಾದಿದೆ, ಅದನ್ನು ಜಾಗರೂಕತೆಯಿಂದ ಬಡಿದುಕೊಂಡು ಶಾಂತಿಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗುವ ಆಯುಧವನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೇ ಆದರೆ, ಶಾರದೆಯ ನೆಲದಲ್ಲಿ, ಮತ್ತೆ ಶಾಂತಿ ಮೂಡಬಹುದು, ಎನ್ನುವ ಆಶಾವಾದ ನಮ್ಮದೆಲ್ಲರದು!

ನಾವು ಯಾವುದನ್ನೂ ಬದಲಾಯಿಸೋಕಾಗಲ್ಲ...

ಏನಪ್ಪಾ, ಬದಲಾವಣೆ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ನೆಗೆಟಿವ್ ಐಡಿಯಾನ ಶೇರ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀನಲ್ಲ ಅಂತ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡ್ಬೇಡಿ... ಇವತ್ತಿನ ವಿಷಯವೇ ಅಂತದ್ದು,  ಬೇರೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ, ಈ ಮಾತುಗಳು, ನಿಮ್ಮನ್ನ ಸ್ವಲ್ಪ ನನ್ನ ಥರ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡೋಕೆ ಹಚ್ಚಿದ್ರೆ ಸಾಕು, ಅಷ್ಟೇ!

ತುಂಬಾ ಜನರಿಗೆ ಈಗಾಗ್ಲೇ ಮರೆತು ಹೋಗಿರಬಹುದು. ಕೇವಲ ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ಅಂದ್ರೆ ಮಾರ್ಚ್ ಹದಿನೈದು 2020 ರ ಹೊತ್ತಿಗೆಲ್ಲ, ನಮ್ಮನ್ನು ಕೋವಿಡ್ ಮಹಾಮಾರಿ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಆಫ಼ೀಸಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋರನ್ನ ಮನೆಯಿಂದಲೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಅಂದ್ರು. ಅಂಗಡಿಗಳೆಲ್ಲ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕ್ಲೋಸ್ ಆಗಿ, ಮಾನವ ನಿರ್ಮಿತ ಪ್ರಪಂಚ ಇನ್ನೇನು ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಸ್ಟಿಲ್ ಅನ್ನೋ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದು ಈ ದಿನ, ಐದು ವರ್ಷದ  ಹಿಂದೆ.

ನೂರು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಮ್ಮೆ ಬರೋ ಇಂಥಾ ಮಹಾಮಾರಿಗಳನ್ನ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದು, ನಮ್ಮ ಜನರೇಶನ್ನಿನ ಪುಣ್ಯ ಅಂದುಕೋ ಬೇಕೋ, ಅಥವಾ ಪಾಪಕರ್ಮ ಅಂದುಕೋ ಬೇಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ, ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನ ತಮ್ಮ ಜೀವ ಕಳೆದುಕೊಂಡ್ರು. ಈ ಮಹಾಮಾರಿಯ ದೆಸೆಯಿಂದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಬಿಸಿನೆಸ್ಸುಗಳು ಮುಚ್ಚಿ ಹೋದವು. ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ತಿರುವುಗಳು ಬಂದವು.

ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಒಮ್ಮೆ ನೆನಪಿನ ಸುರುಳಿಗಳಲ್ಲಿ ವೀಕ್ಷೀಸೋದು, ಐದು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಒಂದು ವಿಶೇಷವೇ ಸರಿ.

***

ಬದಲಾವಣೆ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡದು... ಯಾವಾಗಲೂ ಎಲ್ಲ ಸಮಯದಲ್ಲೂಅಗೋ ಬದಲಾವಣೆ ಮಾತ್ರ ನಿರಂತರ. ಮತ್ಯಾವುದೂ ಬದಲಾಗೋದಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋದು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ತತ್ವ ಅಷ್ಟೇ!

ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಉದಾಹರಣೆ ಕೊಡ್ತೀನಿ: ಇದೇ ಐದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಂದು ಮಾವಿನ ಸಸಿಯನ್ನ ಶುರು ಮಾಡ್ದೆ. ಸಸಿ ಅಥವಾ ಗಿಡವನ್ನ ಶುರುಮಾಡೋದು ಅಂದ್ರೆ ಏನರ್ಥ? ತೋಟಗಾರಿಕೆ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಡೋ ಹಾಗೆ ಒಂದು ಗಿಡವನ್ನ ಕಸಿ ಮಾಡಿ ಮತ್ತೊಂದನ್ನು ಚಿಗುರಿಸೋ ವಿಚಾರ ಇದಲ್ಲ... ನಮ್ಮ ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಸಿಗೋ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನ ಗೊರಟೆ ಅಂದ್ರೆ ಬೀಜ ಒಂದನ್ನು ನಾನು ನನ್ನ ಕೋವಿಡ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿನ ಆಫ಼ೀಸ್ ರೂಮಿನ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಪಾಟ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಹೂತು ಹಾಕಿ, ಅದಕ್ಕೆ ದಿನಾ ಮುಂಜಾನೆ ನೀರು ಎರೆದ ಪರಿಣಾಮದಿಂದ ಆ ಗೊರಟೆಯಿಂದಲೂ ಒಂದು ಗಿಡ ಚಿಗುರಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅದು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಸೂಚಕ ಚಿಹ್ನೆಯಂತೆ ಚಿಗುರಾಗಿ ಒಡೆದು, ನಂತರ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ ಚಿಹ್ನೆಯಂತೆ ಅರಳಿಕೊಂಡು ದೊಡ್ಡ ಗಿಡವಾಗುವ ಎಲ್ಲ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನೂ ತೋರಿತ್ತು.

ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ತಂದ ಹಣ್ಣು ರುಚಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು, ಇನ್ನೂ ಜೀವವಿರೋ ಬೀಜವನ್ನು ಟ್ರ್ಯಾಷ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಕಳಿಸದ ನನ್ನ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಆರಂಭಗೊಂಡಿತ್ತು ಈ ಪ್ರಹಸನ. ಆಫ಼ೀಸಿನ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಬ್ಬನಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕಂಪನಿ ಸಿಗಲಿ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನೇ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಹೂತು ಹಾಕಿ, ಒಂದು ತೇವವಾದ ವಾತಾವರಣ ನಿರ್ಮಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಮಾವಿನ ಬೀಜದಿಂದ ಮಾವಿನ ಗಿಡವೇ ಹುಟ್ಟಿಬರುವುದು ಸಹಜ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಒಬ್ಬ ವಿಜ್ಞಾನದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿ ಆ ಗಿಡದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಿಲಿ ಮೀಟರು, ಇಂಚು ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನೂ ಪ್ರತಿದಿನ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಗಮನಿಸಿದ ನನಗೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಆಶ್ಚರ್ಯಗಳಂತೂ ಖಂಡಿತ ಆಗಿವೆ.

ಸರಿ, ಮಾವಿನ ಬೀಜದಿಂದ ಹುಟ್ಟುವ ಗಿಡವನ್ನಂತೂ ಬದಲಾಯಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ... ಆದರೆ, ಅದರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಬಹುದಿತ್ತೇ?

ನಮ್ಮ ನ್ಯೂ ಜೆರ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ಇರೋ ಭಾರತೀಯ ಕುಟುಂಬಗಳು ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಗಿಡವನ್ನು ಬೆಳೆಸೋದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರುವ ಒಂದು ಪದ್ದತಿ. ಈ ಒಂದು ಪದ್ಧತಿ, ಬಳಕೆಯಾಗಿ ಬೆಳೆದು, ಸಂಪ್ರದಾಯವಾಗಿ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಪರಂಪರೆಯಾಗೋದು ನನ್ನನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಯೋಚಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ.  ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಬಂದ ಭಾರತೀಯರು, ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ತುಳಸಿ, ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಮಾವು, ಕರಿಬೇವು, ಬಾಳೆ, ನಿಂಬೆ, ದಾಸವಾಳ, ಸಾಂಬಾರುಬಳ್ಳಿ, ಮೊದಲಾದ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ - ಅಮೇರಿಕದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಹೋದವರು ಏನನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೋ ಎನ್ನುವ ಕುತೂಹಲ ನನಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಗಿಡಗಳು ಹೊರ ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ಬರುವುದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳುಗಳು ಮಾತ್ರ. ಮೇ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಮೆಮೋರಿಯಲ್ ಡೇ ವೀಕೆಂಡ್‌ನಿಂದ ಶುರುವಾಗುವ ನಮ್ಮ ಅನಫ಼ಿಷಿಯಲ್ ಸಮ್ಮರ್, ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ಮೊದಲ ವಾರದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಲೇಬರ್ ಡೇ ವರೆಗೆ ಅಷ್ಟೇ. ಇನ್ನುಳಿದ ಎಂಟು ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ಈ ಗಿಡಗಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ಟ್ರಾಪಿಕಲ್ ಪ್ರದೇಶದ ಗಿಡಗಳಾದ ಬಾಳೆ, ಮಾವು, ಬೇವು - ಇತ್ಯಾದಿ ಎಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಒಳಾಂಗಣದ ಬಂಧಿಗಳೇ! 

ಗಿಡಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಜೀವವಿದೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟ ವಿಜ್ಞಾನಿ ಬೋಸ್ ಅವರ ಸಂಶೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ಸತ್ಯವಿದೆ! ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ನೀವು ನಮ್ಮ ನ್ಯೂ ಜೆರ್ಸಿಯ ಯಾರದೇ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿ, ಅವರೆಲ್ಲ ತಮ್ಮ ಒಳಾಂಗಣದ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಬಹಳ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಸಾಕಿಕೊಂಡಿರುವುದರ ಜೊತೆಗೆ, ಅವುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ನಿತ್ಯವೂ ಒಂದು ಆಂತರಂಗಿಕವಾಗಿ ಸಂಭಾಷಣೆಯಲ್ಲಿಯೂ ತೊಡಗಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ! ಹಾಗಾಗಿ, ಈಗಿಡಗಳು ನಮ್ಮ ಸಾಕು "ಪ್ರಾಣಿ"ಗಳಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ.

ಆದರೆ, ಇಲ್ಲಿಯೇ ನನಗೊಂದು ಸಂಕಷ್ಟದ ವಿಷಯ ಬಂದಿರೋದು. ಯಾವುದೋ ಟ್ರಾಪಿಕಲ್ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಆರಾಮವಾಗಿ ಬಿಸಿಲನ್ನು ತಿಂದು, ನೆಲವನ್ನು ಬಿರಿದು ಆಳದಲ್ಲಿ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತಾ ಗಗನಚುಂಬಿಗಳಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ potential ಇರುವ ಈ ಗಿಡಗಳನ್ನು ನಾವು indoor flower potಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಅವುಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ವಿಶಾಲತೆಯನ್ನು ಕುಂಠಿತಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೇನೋ ಅನಿಸೋದಿಲ್ಲವೇ? ಅವುಗಳು pot ನಲ್ಲಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬೆಳೆಯೋದನ್ನ ಒಂದು ದಯನೀಯ ಸ್ಥಿತಿ ಅಂತ ನೋಡಬಹುದೇ?

ಹಾಗಾದ್ರೆ, ನಾವು ನಿಜವಾಗಿ ಈ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಪೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೋ? ಅಥವಾ ಪೋಷಣೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಶೋಷಿಸುತ್ತಾ ಅವುಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ತಡೆಯಾಗಿದ್ದೇವೆಯೋ?

ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಟ್ರ್ಯಾಶ್ ಚೀಲವನ್ನು ಸೇರಿ, dump truck ನಲ್ಲಿ ಸವಾರಿ ಮಾಡಿ, 

ಲ್ಯಾಂಡ್‌ಫ಼ಿಲ್ ಅನ್ನು ಹೊಕ್ಕು ಕೊಳೆತು ಗೊಬ್ಬರವಾಗಬಹುದಾಗಿದ್ದ, ಮಾವಿನ ಗೊರಟಿಗೆ ನಾನು ನನ್ನ ಆಫ಼ೀಸಿನ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಜಾಗ ಕೊಟ್ಟು ಹುಟ್ಟಿ-ಬೆಳೆಯಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆಂದು ಸಂತೋಷ ಪಡಬೇಕೇ? ಅಥವಾ ಯಾವುದೋ warm ಆಗಿರೋ ಭೂ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಿರಿದು, ಹಿರಿದು, ತಿಂದು, ತೇಗಿ ಸಂತೋಷ ಪಟ್ಟು, ಎಂಭತ್ತು-ನೂರು ಡಿಗ್ರಿ ಫ಼್ಯಾರನ್‌ಹೀಟ್‌ temperature ವೆದರ್ ನಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯನ ಜೊತೆಗೆ ಸರಸವಾಡುತ್ತಾ, ಮುಂಬರುವ ಮಾನ್ಸೂನ್ ಮಾರುತವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಾ, ಈ ತಿಂಗಳ ಕೊನೆಗೆ ಬರುವ ಯುಗಾದಿಯ ಹೊತ್ತಿಗೆಲ್ಲ - ತನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ಹೊಂಗೆ ಮರಗಳ ಟೊಂಗೆಗಳಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುತ್ತಿದ್ದ ಚಿಗುರುಗಳಿಗೆ ಪೈಪೋಟಿಕೊಂಡುವಂತೆ, ತಾನೂ ತನ್ನ ಚಿಗುರನ್ನು ಟಿಸಿಲಾಗಿ ಒಡೆದು ಹೂ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಮುಖ ಮಾಡುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅವಕಾಶವನ್ನೇ ಈ ಗಿಡದಿಂದ ತಪ್ಪುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆಯೇ?

ನಾವು ಈ ಗಿಡಗಳನ್ನಾದರೂ ಏಕೆ ಬೆಳೆಸುತ್ತೇವೆ? ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಬಾಳೆಗಿಡಗಳ ಕಂದನ್ನು ನೆಟ್ಟು ಹಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದರೂ ಅವು ಎರಡು ಅಡಿಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಬೆಳೆದಿಲ್ಲ. ಕೋವಿಡ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಾವಿನ ಗಿಡ ವರ್ಷಕ್ಕೆರಡು ಎಲೆಗಳಂತೆ ಚಿಗುರಿಸುತ್ತಾ ಇನ್ನೂ ಒಂದೂವರೆ ಅಡಿ ಎತ್ತರವನ್ನೂ ತಲುಪಿಲ್ಲ. ಮೂರು ಭಿನ್ನ ವರೈಟಿಯ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗಿಡಗಳು ಸ್ವಲ್ಪ ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ಒಂದೆರಡು ಹೂವುಗಳನ್ನಾದರೂ ಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಇನ್ನು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಗಲವಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಂಡ ಕರಿಬೇವಿನ ಸಸಿ, ದೊಡ್ಡ ಮರವಾಗುವ ಎಲ್ಲ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ತೋರಿದರೂ, ಅದು ಇದ್ದ ಪಾಟ್ ಅದರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಖಂಡಿತಾ ಕುಂಠಿತ ಗೊಳಿಸಿದೆ ಎನ್ನಬಹುದು.

(ನಾವು ಕರಿಬೇವಿನ ಗಿಡವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದರೂ, ಅಡುಗೆ ಮಾಡಲು ಅದರ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಬಳಸದೇ, ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ transperant plastic packet ನಲ್ಲಿ ಕರಿಬೇವಿನ ಎಸಳುಗಳನ್ನು purchase ಮಾಡುವುದಂತೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ ಏಕೆ, ಅನ್ನುವುದು ಮತ್ತೊಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯದ ವಿಷಯ ಬಿಡಿ.)

ವರ್ಷದ ಆರರಿಂದ ಎಂಟು ತಿಂಗಳು ಚಳಿಯಲ್ಲಿ ತೊಳಲುವ ಈ ಗಿಡಗಳು ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದಾವೆಯೇ? ನಮ್ಮ pet project ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಇವುಗಳನ್ನು ಪೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೋ, ಶೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೋ?

(ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ, ಈ ಮಾವಿನ ಗಿಡವನ್ನು ಫ಼್ಲೋರಿಡಾದಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನ ಮನೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಿ, ಅವನ ತೋಟದಲ್ಲಿ ನೆಟ್ಟು ಅದರ ಸಹಜ ಪೋಷಣೆಗೆ ಅವಕಾಶಕೊಟ್ಟು, ಅದಕ್ಕೂ ನನಗೂ ಒಂದು "ಬಿಡುಗಡೆ" ಸಿಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದರೆ ಹೇಗೆ? ಎಂದು.)

ಹೌದು, ಈ ಗಿಡಗಳು, ಅಷ್ಟು ಹಾರ್ಡ್ ಆದ ನೆಲವನ್ನು ಬಗೆದು ಬೇರು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಶಕ್ತಿ ಇರುವ ಬೀಜಗಳಲ್ಲವೇ? ಹಾಗಿರುವಾಗ, ಈ ಬೇರುಗಳಿಗೆ, ಸುಟ್ಟ ಮಣ್ಣಿನ ಪಾಟ್‌ನ ಬುಡವನ್ನು ಕೊರೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಬರಲಾರದ ಅಸಹಾಯಕತೆಯಾದರೂ ಏಕೆ? ಅದು ಮತ್ತೊಂದು ದಿನದ ವಿಚಾರವಾಗಲಿ ಬಿಡಿ.

ಈಗ ಹೇಳಿ, ನಮ್ಮ ಕೈಲಿ ಏನಿದೆ?

ನಾವು ಏನನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಬಲ್ಲೆವು? ಬೀಜದಲ್ಲಿ ಸುಪ್ತವಾಗಿ ಅಡಗಿರೋ ಮಹಾನ್ ಶಕ್ತಿಯ ಮುಂದೆ, ನಾವು ತಿಂದ ಗೊರಟೆಯನ್ನು ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಹೂತು ಅದು ಮೊಳಕೆ ಒಡೆಯುವ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಏನನ್ನೋ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆವು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವುದಿದೆಯಲ್ಲಾ ಅದು ಎಂಥಾ ಎಳಸುತನದ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಅನ್ನಿಸೋದಿಲ್ಲವೇ?

ನಾವು ಉಸಿರಾಡಲು ಹಸಿರು ಬೇಕು, ನಿಜ - ಹಾಗಂತ, ಸೊಂಪಾಗಿ ಬೆಳೆಯಬಹುದಾದ, ಮಾವು-ಬೇವು-ತಾಳೆ-ತೆಂಗುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು, ಅವುಗಳ full potenial ಅನ್ನು ತಲುಪೋ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥ್ಯೆಯನ್ನ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಡದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದು ಒಂದು ಅಪರಾಧವಾಗೋದಿಲ್ಲವೇ?

ಅದು ಒಬ್ಬ ಕವಿಯನ್ನು ಕತ್ತಲಿನ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೂಡಿ ಹಾಕಿದಷ್ಟೇ ಕ್ರೂರ. ಒಬ್ಬ ಶಿಲ್ಪಿಯ ಕೈಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿದಷ್ಟೇ ಘೋರ. ಒಬ್ಬ ಕಲಾವಿದನಿಗೆ ಬಣ್ಣಗಳನ್ನಾಗಲೀ, ಕುಂಚವನ್ನಾಗಲೀ ಕೊಡದಷ್ಟೇ ದುಸ್ತರವಾದದ್ದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ.

ಆದ್ದರಿಂದಲೇ, ಇರುವಷ್ಟು ಈ ಗಿಡಗಳು ಎಷ್ಟು ದಿನವಾದರೂ ಇರಲಿ. ನಾನು ಮತ್ತಿನ್ಯಾವ ಗಿಡಗಳನ್ನೂ ಹಾಕೋದಿಲ್ಲ, ಸಂಬಾಳಿಸೋದಿಲ್ಲ - ಅವುಗಳು annual, perennial ಆಗಿ ನಮ್ಮ ಹೊರಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಬಂದರೆ ಬರಲಿ, ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ ಇಲ್ಲ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಗುಲಾಬಿ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಕಂಡರೆ ನನಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಒಲವು ಮತ್ತು ಹೆಮ್ಮೆ ಕೂಡ... ಅದೆಂಥಾ ಚಳಿಯೇ ಇದ್ದಿರಲಿ, ವಸಂತನ ಆಗಮನ ಆದೊಡನೆ ಮತ್ತೆ ಹೊಸತನವನ್ನು ಆರಂಭಿಸೋ ಈ ಗಿಡಗಳು ಬಹಳ ಗಟ್ಟಿ!

ನಮ್ಮ ನ್ಯೂ ಜೆರ್ಸಿಯಲ್ಲಿ, ಖಂಡಿತ ಮುಂಬರುವ ಯುಗಾದಿಯಂದು, ಹೊಂಗೆ ಹೂವ ತೊಂಗಲಲ್ಲಿ ಬೃಂಗದ ಸಂಗೀತದ ಕೇಳಿ ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿ ಬರೋದಿಲ್ಲ... ಅವತ್ತು, ಮಾಮೂಲಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಬಿಸಿಲು ಹೆಚ್ಚಿದ್ದರೆ "Happy Yugaadi!" ಎಂದು ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಾ ಒಂದಿಷ್ಟು WhatsApp message ಗಳನ್ನು ಕಳಿಸಿಕೊಂಡೇವು. ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲೇ ಹಬ್ಬ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ಒಂದಿಷ್ಟು ವಿಶೇಷ ಲವಲವಿಕೆಗಳಿರಬಹುದು, ಅಷ್ಟೇ!

ನಾವು ಯಾವುದನ್ನೂ ಬದಲಾಯಿಸೋಕಾಗಲ್ಲ...

ಅಂತರಂಗ - 500

ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಬ್ಲಾಗುಗಳು ಅಂದರೆ, web log ಗಳು ಚಲಾವಣೆ ಇದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ನಾನೂ ಒಂದು ಬ್ಲಾಗ್ ಅಂತ ಶುರುಮಾಡಿದ್ದು, ಈ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಬರೋಬ್ಬರಿ 20 ವರ್ಷದ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವವನ್ನ celebrate ಮಾಡ್ತಾ ಇದೆ.

ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ, ಕಳೆದ  ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದು, ಕೊರೆದಿದ್ದು, ಎಲ್ಲಾ ಸೇರಿಸಿದ್ರೆ, ಒಟ್ಟು 572 ಲೇಖನಗಳು. ಅದರಲ್ಲಿ, ಅಂತರಂಗದ್ದೇ 500 ಲೇಖನಗಳು. ಇನ್ನು ಕಾಲಚಕ್ರದಲ್ಲಿ 57 ಲೇಖನ ಇದ್ರೆ, ದಾರಿದೀಪದಲ್ಲಿ 15 ಲೇಖನಗಳನ್ನ ಬರೆಯೋಕೆ ಆಗಿರೋದು.

ನನಗೆ ಇನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ. ನವೆಂಬರ್ 22, 2005ರಂದು ಸ್ವಾಗತ ಅಂತ ಒಂದು ಲೇಖನವನ್ನು ಹಾಕಿದ್ದು.

ಆಗೆಲ್ಲ, ಹೆಚ್ಚು ಲೇಖಕರು online ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ನಂತ್ರ ಒಬ್ಬೊಬ್ರಾಗೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ್ರು... ಹಾಗೇ ಸಮಯ ಕಳೆದಂತೆ ಮುಂದುವರೆದ ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾ ಅಬ್ಬರದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಕಳೆದುಕೊಂಡ್ರು ಅಥವಾ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡ್ರು ಅನ್ನಬೇಕು.

2005ರ ನವೆಂಬರ್ ನಲ್ಲಿ ಓಪನ್  ಆದ ಬ್ಲಾಗು, ಮತ್ತೆ ಡಿಸೆಂಬರ್ ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸದ್ದು ಮಾಡದೇ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ, 2006 ರ ಮಾರ್ಚಿನಿಂದ ಮತ್ತೆ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು, ಇಂದಿಗೂ ಮುಚ್ಚಿಲ್ಲ!

ಕಾಲಚಕ್ರ - 57 posts

ದಾರಿದೀಪ - 15 posts

ಅಂತರಂಗ - 500 posts, 190 followers

ಇವತ್ತು ಅಂತರಂಗವನ್ನ ಕಲಕಿ ನೋಡ್ದಾಗ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು, ಅದಕ್ಕೂ ಸುಮಾರು 200 ಜನ ಫ಼ಾಲ್ಲೋವರ್ಸ್ ಇದ್ದಾರೆ, ದಿನಕ್ಕೆ ಕಮ್ಮೀ ಅಂದ್ರೆ ಒಂದು 25 ಜನಾನಾದ್ರೂ ಭೇಟಿ ಕೊಡ್ತಾರೆ, ತಿಂಗಳಿಗೆ ಒಂದೈದು ಸಾವಿರ unique ವಿಸಿಟರ್ಸ್ ಬರ್ತಾರೆ ಅನ್ನಬಹುದು.

ಪರವಾಗಿಲ್ಲ: 20 ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು ಎರಡುವರೆ ಲಕ್ಷ visitors ಅನ್ನ ಈ ಲೇಖನಗಳ ಲೋಕ ಸಂಪಾದಿಸಿದೆ ಅಂತ ತಿಳಿದು ಸಂತೋಷವಾಯ್ತು.

ಈ ಲೇಖನಗಳು ಸುಮಾರು ನೂರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಟಾಪಿಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವುದು ಒಂದು ವಿಶೇಷ. ಇನ್ನೊಂದು ವಿಶೇಷ ಏನೂ ಅಂದರೆ, 2006 ರ ಮೇ ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಲೇಖನವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿರಿವುದು.

ಈ 20 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಜನರ ಜೊತೆಗೆ ಬೆರೆಯೋದಕ್ಕೆ ಈ ಲೇಖನಗಳು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿವೆ. ಈ ಲೇಖನಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪಾಲು, personal musings ಅಂತಾರಲ್ಲ, ಹಾಗೆ. ಯಾರು ಓದಲಿ, ಬಿಡಲಿ - ಬರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗೋದು ನನಗೆ ಒಂದು ಹವ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ. ಹೆಚ್ಚು ಬರೆದಂತೆ ಹೆಚ್ಚು ಓದಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ, ಹೆಚ್ಚು ಓದಿದಂತೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಬರೆಯಬಹುದೇನೋ ಎಂಬುದು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ಆಶಯ.

ನನ್ನ ಈ ಕಿರು ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನ ಸಲಹಿ, support ಮಾಡಿ,  ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಿ, ಆಗಾಗ್ಗೆ ಚಿವುಟಿ, ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದ ನಿಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ "ಅಂತರಂಗ"ದ ಅನಂತ ನಮನಗಳು!

25-25-25 (ಅನಿವಾಸಿ ಬದುಕು)

ಒಂದು ದೇಶದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದು 25 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಕಳೆದರೆ ಏನೇನಾಗಬಹುದು? ಅನ್ನೋದರ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಕುತೂಹಲಕರವಾದ ಸ್ವ ವಿಮರ್ಶೆ ಅಷ್ಟೇ!

ನಾವೆಲ್ಲ ನೀರಿನ ಒಂದೊಂದು ಬಿಂದುವಿದ್ದ ಹಾಗೆ, ಎಲ್ಲೋ ಹುಟ್ಟಿ ಎಲ್ಲೋ ಬೆಳೆದು, ಮತ್ತಿನ್ನೇಲ್ಲೋ ಸಾಗರವನ್ನು ಅರಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಸೇರಿ, ಮತ್ತೆ ಹನಿಯಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬರುವವರು. ಈ ರೀತಿ, ಕೊನೇಪಕ್ಷ ಒಂದು ಮಿಲಿಯನ್ ಸರ್ತಿ ಮಾಡಿದ್ರೆ, ಮೋಕ್ಷ ಅಂತೇನಾದ್ರೂ ಸಿಗುತ್ತೋ ಏನೋ... ಇರ್ಲಿ, ಅದು ಇನ್ನೊಂದು ದಿನದ ಟಾಪಿಕ್ ಆಗುತ್ತೆ ಬಿಡಿ!

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದು ಅಲ್ಲೇ ಜೀವನವನ್ನ ಕಳೆಯೋರಿಗೆ ನಮ್ಮ ವಲಸಿಗರ ಬದುಕನ್ನ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳೋಕಾಗಲ್ಲ! ವಲಸಿಗರ ಜೀವನವೇ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು... ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಉದಾಹರಣೆಯ ಮೂಲಕ ಹೇಳೋದಾದ್ರೆ, ನಾವೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಗಣಪತಿ ಹಬ್ಬವನ್ನು ವಿಜೃಂಬಣೆಯಿಂದ ಆಚರಿಸ್ತಿದ್ದಾಗ, ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗೆ ಓದುತ್ತಾ ಇದ್ದ ಬೆರಳೆಣೆಕೆಯ ಕೆಲವು ಹಿಂದುಗಳಲ್ಲದ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ feeling ಬರ್ತಿತ್ತೋ... ಇಲ್ಲಿ ಬಂದವರಿಗೆ ಮೊದಮೊದಲಿಗೆ ಹಾಗನ್ಸುತ್ತೆ.

ನಮ್ಮ ಅಣ್ಣ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಹೇಳೋ ಹಾಗೆ, "ನಮ್ಮೂರುಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ನೀರು ಕುಡುಕೊಂಡ್ ಬೇಕಾದ್ರೂ ಬದುಕಬಹುದು. ಆದ್ರೆ, ನಿಮ್ಮದಲ್ಲದ ದೇಶದಲ್ಲಂತೂ ಖಂಡಿತ ಹಾಗಾಗಲ್ಲ!"

ಅಮೇರಿಕದ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಹೇಳೋದಾದರೆ, ಹೊಸ ಬದುಕನ್ನ ಅರಸಿಕೊಂಡು, ಒಂದು ದೇಶದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದವರ ಕತೆ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ರತ್ನಕಂಬಳಿಯ ಮೇಲೆ ನಡೆದಂತೆ ಇರೋದಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿನ ಕ್ಯಾಪಿಟಲಿಸ್ಟಿಕ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ, ಪ್ರತಿದಿನವೂ "ಈಸಬೇಕು, ಇದ್ದು ಜೈಸಬೇಕು". ಅದರ ಜೊತೆಗೆ, your past performance is not an indication of future results! ಅನ್ನೋ ಧ್ಯೇಯವಾಕ್ಯವನ್ನ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ್ರೇ ಸುಮಾರು ಸಮಯ ಹಿಡಿಯುತ್ತೆ.

ಹಂಗಂತ, ಅಮೇರಿಕದ ವಿಚಾರವನ್ನು, ಇಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಮನೆಗೆ ಬೇಸಿಗೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭೇಟಿ ಕೊಡುವ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯರ ಅನುಭವದ ಮೂಲಕ ಸರಳೀಕರಿಸಲಾಗೋದಿಲ್ಲ. ನೀವು ಯಾವುದೋ ದೇಶದ ರಿಸಾರ್ಟ್‌ನ all inclusive vacation package ತಗೊಂಡು, ಒಂದು ವಾರ ರಿಸಾರ್ಟಿನ safety net ನಲ್ಲಿದ್ದುಕೊಂಡು ಬಂದು, ನಾನು ಆ ದೇಶವನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರೆ ಹೇಗಾಗುತ್ತೋ ಹಾಗೆ.

ಯಾವ್ದೂ ಬೇಡ, ಅಮೇರಿಕದ ಒಂದು ಫ಼್ಯಾಮಿಲಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋ ಅನುಭವ ಉಳಿದ ಎಲ್ಲ ದೇಶಗಳ ಅನುಭವಕ್ಕಿಂತ ಬಿನ್ನ, ಅಂತಂದ್ರೆ ನೀವು ನಂಬ್ತೀರಾ? ಇಲ್ಲಿನ ಐವತ್ತುರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕು ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋದರ ಬಗ್ಗೆ, ಐವತ್ತು ಕಾನೂನುಗಳಿರಬಹುದು. ನಮ್ಮ ನ್ಯೂ ಜೆರ್ಸಿಯ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ, ನಾವು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋ ನಾಯಿ-ಬೆಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಟೌನ್‌ಶಿಪ್‌ನಿಂದ ಲೈಸೆನ್ಸ್ ತಗೋಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ ನಿಮಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಆಗದಿದ್ರೆ ಸಾಕು.

ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನ ಹೇಗೆ "ಇನ್-ಲಾ" ಅಂತ ಕರೆದುಕೊಳ್ತಾರೋ, ಹಾಗೇ ಇಲ್ಲಿ ಕಾನೂನು-ಕಟ್ಟಳೆಗಳು ಜಾಸ್ತಿ ಅಂತಾನೇ ಹೇಳ್ಬೇಕು. ನನ್ನ ಹಾಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಒಂದು ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಅನುಭವಿಸ್ತೀವಿ ಅಂತಂದ್ರೆ - ಅದು ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ/ಲಂಚಗುಳಿತನ ಇರದೇಇರೋದು... ನಾವು ಕಳೆದ 25 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಲಂಚವನ್ನ, ಯಾರಿಂದಲೂ ತಗೊಳೋದೂ ಇಲ್ಲ, ಯಾರಿಂದಲೂ ನಿರೀಕ್ಷಿಸೋದೂ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿನ ಸರ್ಕಾರಿ ಕಛೇರಿಗಳಿಗೂ ನಮ್ಮ ಒಡನಾಟಕ್ಕೂ ಒಂದು ರೀತಿ ದೂರವೇ... ಇಲ್ಲಿ, ಬಹಳ ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ನಾವು ಸರ್ಕಾರಿ ಕಛೇರಿಗಳನ್ನ ಎಡತಾಕ್ತೀವಿ... ಅದನ್ನ ಬಿಟ್ರೆ, ಉಳಿದವೆಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳು ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟ್ ಮುಖೇನ ನಡೆಯುತ್ತೆ. ಸರ್ಕಾರಿ ಕಛೇರಿಗಳೂ ಕೂಡಾ ಇಲ್ಲಿ ಲಂಚಮುಕ್ತವಾಗಿ, ಪ್ರಾಸೆಸ್ಸ್ ಓರಿಯೆಂಟೆಡ್ ಸಿಸ್ಟಮ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತೆ ಅಂತ ಹೇಳ್ಕೊಳ್ಳೋಕ್ಕೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಆಗುತ್ತೆ.

ಇಲ್ಲಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ trust ಇದೆ. India ದಲ್ಲಿ ಕೂತಗೊಂಡು ಕೆಲವರು, ನಿಮ್ಮ ಅಮೇರಿಕನ್ ಎಲೆಕ್ಷನ್ ಸಿಸ್ಟಂ ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ, ಬರೀ ಸಿಗ್ನೇಚರ್ ನೋಡಿ ಜನರನ್ನ identify ಮಾಡ್ತಾರೆ, ಅಂತ ವಿಡಿಯೋ ಮಾಡ್ತಾರಲ್ಲ! ಅದನ್ನ ನೋಡಿ ಹೇಳ್ಬೇಕು ಅನ್ನುಸ್ತು.

ನಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಗಾಜಿನ ಕಿಟಕಿ ಬಾಗಿಲುಗಳಿಗೆ ಮೆಟಲ್ ಕಟಕಟೆ ಹಾಕ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ - ಮನೆಗೆ ಒಂದು ಸೆಕ್ಯುರಿಟಿ ಸಿಸ್ಟಂ ಇರುತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ಬಿಟ್ರೆ, ಇಲ್ಲಿ ನಾವಂತೂ ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕಿದ ಹಾಗೆ ಬದುಕೋದಿಲ್ಲ.

ಇಲ್ಲಿ ಗಾಳಿ ಸ್ವಚ್ಛವಾಗಿದೆ, ನೀರು ಯಥೇಚ್ಚವಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತೆ, cost of living ಕಡಿಮೇನೇ relatively speaking. ಆಮೇಲೆ, ಜನರಿಗೆ ಸಿಸ್ಟಮ್ ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ ಹೆಚ್ಚು! ನಿಜವಾಗಿಯೂ, freedom ಅಂದ್ರೆ ಏನು, liberty ಅಂದ್ರೆ ಏನು, justice system ಅನ್ನೋದು ಹೇಗೆ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡುತ್ತೆ ಅಂತ ತಿಳೀತಾ ಹೋದಹಾಗೆ - ಈ ಹಿಂದೆ ನಾವು ಅನುಭವಿಸದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಿಂತ, ಇಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಬಿನ್ನವಾಗಿರೋ ಕಾರಣ - ಒಮ್ಮೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದೋರು ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನ ಇಷ್ಟ ಪಡದೇ ಇರೋ ಚಾನ್ಸೇ ಇಲ್ಲ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ಇಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವಾದಿಗಳಾಗಿ ಬಂದವರಿಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ನಿರಾಶೆ ಆಗೋದಿಲ್ಲ - sky is the limit! ಅಂತಾರಲ್ಲ ಹಾಗೆ, ಅವರು ಎಷ್ಟು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ್ರೂ ಬೆಳೀಬಹುದು.

ಉಳಿದೆಲ್ಲ immigrantsಗಳಿಗೂ ನಮಗೂ ಇರೋ ಬಹು ಮುಖ್ಯ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಅಂದ್ರೆ ನಾವು ಇಲ್ಲಿ ಅವಿದ್ಯಾವಂತರಾಗಿ,  ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡಿಕೊಂಡಾಗಲಿ, ಹಸಿವಿನಿಂದ ಕಂಗಾಲಾಗಿಯಾಗಲಿ, religious oppression ನಿಂದಾಗಲೀ, political indifference ನಿಂದಾಗಲೀ, asylum seeking ನಿಂದಾಗಲೀ ಬಂದಿಲ್ಲ... ನಾವು ಇಲ್ಲಿ skilled workers ಆಗಿ, engineers ಆಗಿ, doctors ಆಗಿ ಬಂದವರಿಗೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಹೇಳಿದಂತೆ ಕಾಯಕವೇ ಕೈಲಾಸ... ಕರ್ಮ ಜೀವನವನ್ನ ಆಧರಿಸಿಕೊಂಡು, ನಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು, ಕೈಕಾಲುಗಳನ್ನು ನಂಬಿಕೊಂಡು ಬಂದವರು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ನಮ್ಮಂಥವರ ಅನಿವಾಸಿ ಅಮೇರಿಕನ್ ಅನುಭವ ಇತರೆ ದೇಶದವರ ಅನುಭವಕ್ಕಿಂತ ಬಿನ್ನವಾಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯ!

25 ವರ್ಷಗಳ ಅಮೇರಿಕನ್ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ್ರೂ ಕಮ್ಮೀನೆ. ಈಗ ಇಷ್ಟು ಸಾಕು, ಸಮಯ ಬಂದಾಗ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ವಿಚಾರಗಳನ್ನ ಸೇರಿಸ್ತಾ ಹೋಗ್ತೀನಿ.

ಆರೋಗ್ಯವೇ ಭಾಗ್ಯ

ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಜನರಿಗೆಲ್ಲ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಕಾಳಜಿ ಇದೆ ಅಂತ ಅಂದುಕೋ ಬಹುದು.

ಜನರೆಲ್ಲ Organic food ಐಟಮ್ಮುಗಳನ್ನು ಖರೀದಿ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಈಗಂತೂ ಈ hypher inflation ಕಾಲದಲ್ಲಿ organic food item ಅಂದ್ರೆ ಇನ್ನೂ costly. 

ಜನರಿಗೆಲ್ಲ ತಾವು ಏನು ತಿಂತೀವಿ, ತಿನ್ನಬಾರದು ಅನ್ನೋದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ತಿಳುವಳಿಕೆ ಇದ್ದಂತೆ ತೋರುತ್ತೆ.

ನಾವು ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಆರೋಗ್ಯ ಅಂದ್ರೆ, ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಆರೋಗ್ಯ ಅಂದುಕೋತಿವಿ. ಆದ್ರೆ, ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ, ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ, ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕವಾಗಿ ಎಲ್ಲರೀತಿಯಿಂದಲೂ ಆರೋಗ್ಯವಾಗಿರೋದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತೆ.

A sound mind in a sound body ಅನ್ನೋದು ಎಷ್ಟು ಸತ್ಯವೋ, ಅಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ - A sound body with a sound mind.

ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ ಅಂದ್ರೆ ಈ social media ಪರಾಕಾಷ್ಟೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ನಿಮ್ಮ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ ಹಾಳೋಗೋದಕ್ಕೆ ಒಂದೆರಡು ಕಾರಣಗಳಲ್ಲ, ಹಲವಾರು ಕಾರಣಗಳು ತಂತಾನೇ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಬರಬಹುದು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಈ mis-information ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಯಾವುದು ಸತ್ಯ, ಯಾವುದು ಮಿಥ್ಯ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಹೇಳೋದೇ ಕಷ್ಟ... ಹೀಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ನನ್ನಂಥವರು ಕೆಲವರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸೊಶಿಯಲ್ ಮೀಡೀಯ ಪೋಸ್ಟ್‌ಗಳನ್ನು consume ಮಾಡ್ದೇ ಇರೋದು ಅನ್ಸುತ್ತೆ.

ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರೊಬ್ರು ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ರು: "ಒಮ್ಮೆ ನಲವತ್ತು ವರ್ಷ ದಾಟಿದ ಮೇಲೆ ಗಂಡಸರಿಗೆ ತಮ್ಮ ತಲೆಯ ಮೇಲಿನ ಕೂದಲಿನ ಚಿಂತೆ, ಹೆಂಗಸರಿಗೆ ಬೊಜ್ಜಿನ ಚಿಂತೆ!" ಅಂತ.

ನಮ್ ಆಫ಼ೀಸಿನಲ್ಲೂ ಕೆಲವರಿದ್ದಾರೆ, ಅವರು ಅಫ಼ಿಷಿಯಲ್ಲಾಗಿ ಐವತ್ತು ದಾಟಿದ್ರೂ, forever 21 ಅನ್ನೋ ಥರ ಡ್ರೆಸ್ ಮಾಡ್ತಾರೆ! ತಮ್ಮ attitude ಗಳಲ್ಲಿ ತಾವು young ಅಂತ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ತಾರೆ. ಇಂಥವರೇ ಎಲ್ಲದನ್ನೂ over ಆಗಿ ಮಾಡೋದು.

ಈಗ ನಲವತ್ತು, ಐವತ್ತಕ್ಕೆ ಬಂದ ಜನ ಎಲ್ಲ, ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ 20-30ಗಳನ್ನ enjoy ಮಾಡಿರ್ತಾರಲ್ವ? ಯಾವುದೇ complaint ಇಲ್ಲದೇ? ಹಾಗಿದ್ದಾಗ ಜನರು ತಮ್ಮ 40, 50, 60ರ ವರ್ಷಗಳನ್ನ ಅಷ್ಟೇ ಸಹಜವಾಗಿ ಯಾಕೆ enjoy ಮಾಡೋಲ್ಲ?

ಎಲ್ಲರೂ ತಾವು young ಆಗಿ ಕಾಣಲೇ ಬೇಕು ಅಂತ ಏನಾದ್ರೂ ರೂಲ್ಸ್ ಇರುತ್ತಾ? ನಾವು ಹೇಗೆ ಕಾಣ್ತೀವಿ ವಯಸ್ಸಾದ ಮೇಲೆ ಅನ್ನೋ ನಿದರ್ಶನಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳೇ ಇಲ್ವೇ? ಯಾವುದೇ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ವಯಸ್ಸಾದವರನ್ನ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಾ? ನಮ್ಮ ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ world ನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ? ಹೊಸದಾಗಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿರೋ millenials, Gen-Z ಕಿಡ್ಸ್ ನಡುವೆ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡೋಕೆ ಅಂಜಿಕೆ-ಅಳುಕಾದರೂ ಏಕೆ? ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ - Aging ಅನ್ನೋದು ಸಹಜವಾಗಿ ನಡೆಯೋ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ, ಅದನ್ನ ವಿರೋಧಿಸಿ ಅಥವಾ ಬಿಡಿ, ಅದಂತೂ ನಿಲೋದಿಲ್ಲ, ಅಲ್ವೇ?

ನೀವು 4 ಅಥವಾ 5 ವರ್ಷದ ಮಗು ಅಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಅದರ ನಂತ್ರ ಬರೋ ಎಲ್ಲ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲೂ ನೀವು ವಯಸ್ಸಾದವರೇ... ಯಾಕೆಂದ್ರೆ, ಕೇವಲ 4-5 ವರ್ಷದ ಮಕ್ಕಳು ಮಾತ್ರ, ಹೆಂಗ್ ಬೀಳ್ತಾರೋ ಹಂಗೆ ಎದ್ದು ಕುತಗೊಂತಾರೆ. ಮೇಲ್ಗಡೆ stairs ಇಂದ ಉರುಳಿ ಬಿದ್ರೂ ಏನೂ ಆಗೋದಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ವಯಸ್ಸು ಅದು. ಅದೇ, ನಾವೇನಾದ್ರೂ ಈಗ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳಿಯುವಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾರಿದ್ರೂ ಅದು ಉಳುಕಾಗಿ-ಅಳುಕಾಗಿ ಸುದಾರಿಸ್ಕೊಳ್ಳೋಕ್ಕೇ ವಾರಗಳೇ ಬೇಕಾಗಬಹುದು.

ನನ್ನ ವಿಚಾರ ಇಷ್ಟೇ... ಬದುಕಿರುವ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವಯಸ್ಸಾಗೋದು ಸಹಜ. ಹಾಗಿದ್ದಾಗ, ನಾವು ನಮ್ಮ ವಯಸ್ಸನ್ನ ಮುಚ್ಚಿಡ್ತಾ ಇದ್ದೀವಿ ಅನ್ನೋ ಪ್ರಯತ್ನನೇ ತಪ್ಪು! ನಾವು ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡ್ಕೊಳ್ಳೋ ನಮ್ಮನ್ನೇ ನಾವು ಇಷ್ಟಪಡಲ್ಲ ಅಂದ ಮೇಲೆ, ನಮ್ಮ ಮೇಲಿನ ಯಾರ ಇಷ್ಟ-ಕಷ್ಟಾ ತಗೊಂಡು ಏನ್ ತಾನೇ ಮಾಡ್ತೀರಾ? ನಾವು ಹೇಗಿದ್ದೇವೋ ಹಾಗೆ ಇರ್ತೀವಿ. ಒಬ್ಬರು ದಪ್ಪ-ಸಣ್ಣ-ಕುಳ್ಳ-ಎತ್ತರವಾಗಿ ಇದ್ದಾರೆ ಅಂದ್ರೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಹಲವಾರು ಕಾರಣಗಳಿರುತ್ತೆ. ನಾವು ಬುದ್ಧಿವಂತರು - ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ control ನಲ್ಲಿಯೇ ಇದೇ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡ್ರೆ ಅದರಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮೂರ್ಖತನ ಮತ್ತೊಂದಿಲ್ಲ.

ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯ ಅಂದ್ರೆ, ನಮ್ಮ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ around -- how do we look and how do we feel TODAY! ಇಷ್ಟು clarity ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ನಮಗೆಲ್ಲ ಬಂತು ಅಂದ್ರೆ, ಅರ್ಧ ಆರೋಗ್ಯ ಬಂದಂತೇನೆ. ಇನ್ನು ಉಳಿದ ಅರ್ಧ ನಮ್ಮ ಇತರ ಆಯಾಮಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿರುತ್ತೆ.

ಆರೋಗ್ಯ ಮುಖ್ಯ - ಅದನ್ನ ನೋಡಿಕೊಂಡು, ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡು, ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗೋ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಮ್ಮದೆಲ್ಲರದು - ಹೀಗಂತ ಅನ್ಸಿದ್ದು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ತತ್ವ! ನಿಮಗೇನ್ ಅನ್ಸುತ್ತೆ?

ಕಾಡುವ ಹಾಡು: ಬಾನಲ್ಲು ನೀನೆ ಭುವಿಯಲ್ಲು ನೀನೆ

ಕಾಡುವ ಹಾಡು: ಬಾನಲ್ಲು ನೀನೆ ಭುವಿಯಲ್ಲು ನೀನೆ

ಚಿತ್ರ: ಬಯಲು ದಾರಿ

ಗೀತರಚನೆ: ಚಿ. ಉದಯಶಂಕರ್

ಸಂಗೀತ: ರಾಜನ್-ನಾಗೇಂದ್ರ

ಗಾಯಕರು: ಎಸ್. ಜಾನಕಿ

ನಟಿ: ಕಲ್ಪನ, ಅನಂತ್‌ನಾಗ್

ಛಾಯಾಗ್ರಾಹಕ: ಆರ್. ಚಿಟ್ಟಿಬಾಬು

ನಿರ್ದೇಶನ: ದೊರೈ-ಭಗವಾನ್

ಚಿತ್ರ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ವರ್ಷ: 1976

ಚಿತ್ರಕತೆ, ಕಾದಂಬರಿ: ಭಾರತೀಸುತ

ಸುಮಾರು 50 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಬಿಡುಗಡೆಯಾದ ಚಿತ್ರ, ಮತ್ತು ಈ ಹಾಡು ಇಂದಿಗೂ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ  ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹಾಸಿ ಹೊಕ್ಕಾಗಿ ನಿಂತಿದೆ.

ಹಾಡಿನ ಮೊದಲ ಹತ್ತೊಂಬತ್ತು ಸೆಕೆಂಡುಗಳು, ಸಂಗೀತ ಮಾಂತ್ರಿಕ ರಾಜನ್-ನಾಗೇಂದ್ರರ ಕ್ರಿಯೇಟಿವಿಟಿಯನ್ನು ಎತ್ತಿ ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ.

ಸುಮ್ಮನೇ "ಬಾನಲ್ಲು ನೀನೇ..." ಎಂದು ಹಾಡನ್ನು ಆರಂಭ ಮಾಡಿದರೆ ಏನು ಪ್ರಯೋಜನ? ಅದಕ್ಕೊಂದು ಹಿನ್ನೆಲೆ ಇರದೇ ಹೋದರೆ? ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೇ ಮಲೆನಾಡಿನ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವ ಹಸಿರು-ಹೊನ್ನೆಲೆಗಳ ನಡುವೆ ಮಿನುಗು ತಾರೆ ಕಲ್ಪನಾ ಹಳದಿ ಸೀರೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಗೊಳ್ಳುವ ಹೊತ್ತಿಗೆಲ್ಲ ಹಾಡಿನ ರಾಗ ಮತ್ತು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ತಾಳ ಆರಂಭಗೊಂಡು ಒಂದು ಪುಳಕಿತ ಮತ್ತು ರಮಣೀಯ ಸನ್ನಿವೇಶವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತವೆ.

ಒಟ್ಟು 32 ಸೆಕೆಂಡುಗಳ ಕಾಲ ಇಂಟ್ರೋ ಮ್ಯೂಸಿಕ್ ಕೊಟ್ಟಿಗೆ ಹಾರದ (ಚಾರ್ಮಾಡಿ ಘಾಟ್) ಪರಿಸರವನ್ನು ಯಥೇಚ್ಚವಾಗಿ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಡುವುದರ ಜೊತೆಗೆ, ಉಲ್ಲಸಿತ ನಾಯಕಿ ಕಲ್ಪನಾಳನ್ನು ನೋಡುಗರಿಗೆ ಪರಿಚಯಿಸುತ್ತದೆ.

ಬಾನಲ್ಲೂ ನೀನೇ ಭುವಿಯಲ್ಲೂ ನೀನೇ

ಬಾನಲ್ಲೂ ನೀನೇ ಭುವಿಯಲ್ಲೂ ನೀನೇ

ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ನೀನೇ ನನ್ನಲ್ಲೂ ನೀನೇ

ಬಾನಲ್ಲೂ ನೀನೇ ಭುವಿಯಲ್ಲೂ ನೀನೇ|

ಹಾಡಿನ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಸಾಲೂ ಕೂಡ, ಕಡಿಮೆ ಒತ್ತಕ್ಷರಗಳಿಂದ ಪೋಣಿಸಿಕೊಂಡು ಪ್ರಾಸಬದ್ಧವಾಗಿ ಕೊನೆಗೊಂಡಿದೆ.

ಹಾಡು ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಪ್ರೇಮಗೀತೆಯಾಗಿ ಕಂಡರೂ, ಅದರ ಅಂತರಾಳದಲ್ಲಿ ದೇವರನ್ನೂ ಕೂಡಾ ಸ್ಮರಿಸಿದಂತಿದೆ.

ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಕರಗಿ ಹೋದ ಪ್ರಿಯತಮೆ, ತನ್ನ ಮನದಾಳದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಯೂರಿದ ಪ್ರಿಯಕರನ್ನು ಹೊರಗಿನ ಆಯಾಮಗಳಿಗೂ ಹೋಲಿಸಿ, ಅವನನ್ನು ಎಲ್ಲ ಕಡೆಯಲ್ಲೂ ಕಾಣತೊಡಗುತ್ತಾಳೆ. ಆಕೆಗೆ, ಬಾನು-ಭೂಮಿಯ ಬಯಲುಗಳಲೆಲ್ಲ ಕಡೆಯಲ್ಲೂ ತನ್ನ ಪ್ರಿಯತಮನೇ ಕಾಣುವ ದೃಶ್ಯ.

ಈ ಹಾಡಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ, ಕಲ್ಪನಾ ಅವರ ಕಾಸ್ಟ್ಯೂಮ್ ಮತ್ತು ಮೇಕಪ್ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಎರಡು ಮಾತೇ ಇಲ್ಲ. ಇರುವ ಸರಳ ವಿಷಯವನ್ನು, ತನ್ನ ಉದ್ದವಾದ ಸರ/ನೆಕ್ಲೇಸ್ ಬಳಸಿ, ಅದರ ಜೊತೆ ಆಡಿಕೊಂಡು, ನಲಿದಾಡಿಕೊಂಡು ಹೇಳುವ ಕ್ಲೋಸ್ ಅಪ್ ವಿಡಿಯೋ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಾನಿಗೆ ಬಾನಿನ ಹಿನ್ನೆಲೆ, ಭುವಿಗೆ ಭುವಿಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದಿರುವ ಛಾಯಾಚಿತ್ರಣದ ಕೌಶಲ್ಯವನ್ನು ನೀವು ಇಲ್ಲಿ ನೋಡಬಹುದು.

ಈಗೆಲ್ಲ ಬೈಸಿಕಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಯಾರಾದರೂ ಡಬಲ್ ರೈಡ್ ಹೋಗುತ್ತಾರೋ ಇಲ್ಲವೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಆದರೆ, ಮುಂದಿನ ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳು, ಅನಂತನಾಗ್-ಕಲ್ಪನ ಬೈಸಿಕಲ್‌ನಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುವುದನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ನಾಯಕಿಯ ಮುಖ ಪುಲಕಗೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ಬಹಳ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ನೋಡುವಂತೆ ಸೆರೆಹಿಡಿದಿದ್ದಾರೆ.

ಹೂವಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಮೊಗವನ್ನು ಕಂಡೆ

ಮೊಗದಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಹೂನಗೆಯ ಕಂಡೆ

ನಗುವಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಚೆಲುವನ್ನು ಕಂಡೆ

ಚೆಲುವಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಒಲವನ್ನು ಕಂಡೆ

ಒಲವಿಂದ ಬಾಳ ಹೊಸದಾರಿ ಕಂಡೆ|

ಹೂವು-ಮೊಗ-ಹೂನಗೆ-ಚೆಲುವು-ಒಲವುಗಳನ್ನು ತಳುಕು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಈ ಸಾಲುಗಳು ಒಂದನ್ನೊಂದು ಚೆನ್ನಾಗಿ ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡಿವೆ.

ಹೂವಿನಿಂದ ಆರಂಭವಾದ ಒಲವಿನಿಂದ ಬಾಳಿನ ಹೊಸದಾರಿಯನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡದ್ದನ್ನು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಸಾರುತ್ತಿರುವ ನಾಯಕಿಯ ಮನದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಅಳುಕಿಲ್ಲ, ಅಂಜಿಕೆ ಇಲ್ಲ.

ಮುಗಿಲಲ್ಲೂ ನೀನೇ ಮನದಲ್ಲೂ ನೀನೇ

ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ನೀನೇ ನನ್ನಲ್ಲೂ ನೀನೇ

ಬಾನಲ್ಲೂ ನೀನೇ ಭುವಿಯಲ್ಲೂ ನೀನೇ|

ಒಲವಿನಿಂದ ಹೊಸದಾರಿ ಕಂಡ ನಾಯಕಿಗೆ ಮುಗಿಲು-ಮನದಲ್ಲಿ ತೇಲುವ ನಾಯಕನ ಚಿತ್ರ ಮೂಡಿ ಮರೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಸುಂದರವಾದ ಸಂಗೀತದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ, ಕನ್ನಡ ಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಆಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಹೆಲಿಕ್ಪಾಪ್ಟರುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದ್ದರು ಎಂಬು ಅಭಿಮಾನವೂ ಮೂಡುತ್ತದೆ.

ಪ್ರೀತಿ ಎಂದರೆ ಬರೀ ಬಯಲಿನ ಜೀವನವಷ್ಟೇ ಏನೋ... ಎನ್ನುವಂತೆ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಆಲಾಪನೆ ಆರಂಭವಾಗುತ್ತದೆ. ಸುಮಾರು ಹದಿನೆಂಟು ಸೆಕೆಂಡುಗಳ ಈ ಆಲಾಪನೆಯಲ್ಲಿ ನಾಯಕಿ ಬಯಲಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲ ಓಡಾಡಿ, ಬಾನಿಗಷ್ಟೇ ಬಯಲಲ್ಲ, ಭುವಿಗೂ ಬಯಲಿದೆ ಎಂದು ಸಾರುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ.

ಪ್ರೀತಿ-ಒಲವು-ಚೆಲುವು ಎಂದರೆ ಬರೀ ಸುಖವಷ್ಟೇ ಅಡಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದವರಾರು? ಮುಂದಿನ ಐದು ಸಾಲುಗಳು, ಜೀವನದ ಪರಿಪೂರ್ಣತೆಯನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತವೆ.

ಬಿರುಗಾಳಿ ಬೀಸಿ ಎದುರಾದರೇನು

ಭೂಕಂಪವಾಗಿ ನೆಲ ಬಿರಿದರೇನು

ಕಡಲೆಲ್ಲ ಹೊಮ್ಮಿ ಬಳಿ ಬಂದರೇನು

ಮಳೆಯಂತೆ ಬೆಂಕಿ ಧರೆ ಗಿಳಿದರೇನು

ಜೊತೆಗಿರಲು ನೀನು ಭಯಪಡೆನು ನಾನು|

ಜೀವನವೆಂದರೆ ಹೂವು-ಚೆಲುವು-ಒಲವುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಇವು ಕೂಡ ಬರಬಹುದು, ಬಂದರೆ ಏನಾದೀತು? What's the worst that can happen? If you're with me, I'm ready to face anything.. ಎಂದು ಧೈರ್ಯ ಸಾರುವ ಸಾಲುಗಳು.

ಬಿರುಗಾಳಿ ಬೀಸಿ ಎದುರಾಗಬಹುದು, ಭೂಕಂಪದಿಂದ ನೆಲ ಬಿರಿಯಬಹುದು, ಕಡಲೆಲ್ಲ ಹೊಮ್ಮಿ ಒಮ್ಮೆಲೇ ಬಳಿ ಬರಬಹುದು, ಮಳೆಯಂತೆ ಬೆಂಕಿಯೇ ನೆಲಕ್ಕೆ ಸುರಿಯಬಹುದು.. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಆದರೂ ಅಥವಾ ಇನ್ನೇನೇ ಆದರೂ ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಇರುವುದೋ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಭಯ ಪಡೆನು ಎಂದು ಅಭಯವನ್ನು ಸೂಸುವ ಸಾಲುಗಳು.

ಈ ಪ್ಯಾರದಲ್ಲಿ ಒಂದು ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮ ಕವನದಲ್ಲಿ ದಿಢೀರನೆ ಹೆದರಿಕೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತವಾದರೂ, ಕೊನೆಯ ಸಾಲು - "ರವಿ-ಶಶಿ ಎರಡರಲ್ಲೂ ನೀನೇ" ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಪ್ರೀತಿಯ ತನ್ಮಯತೆಯನ್ನು ಸಾರಿ ಸಮಾಧಾನ ಮಾಡುತ್ತವೆ.

ರವಿಯಲ್ಲೂ ನೀನೇ ಶಶಿಯಲ್ಲೂ ನೀನೇ

ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ ನೀನೇ ನನ್ನಲ್ಲೂ ನೀನೇ

ಬಾನಲ್ಲೂ ನೀನೇ ಭುವಿಯಲ್ಲೂ ನೀನೇ|

ಪ್ರೇಮ-ಪ್ರೀತಿ ಅಂದರೆ ಹೀಗೇ... ಅದಕ್ಕೊಂದು ಆಕಾರ, ಗಾತ್ರ, ಅಂಕಣ, ಬಣ್ಣ, ಗುಣ, ಮಿತಿ, ಪರಿಮಿತಿ - ಯಾವುದೂ ಇಲ್ಲ.

ಪ್ರೇಮ-ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿದವರು, ಅಥವಾ ಬಿದ್ದವರು, ಎಂಥಾ ಒಂದು ಸಂಕಷ್ಟದ ಸ್ಥಿತಿ ಬಂದರೂ ಜೊತೆಯಾಗಿಯೇ ಎದುರಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಒಂದಾದಾಗ ಬಾಳಿಗೆ ಒಂದು ಅರ್ಥ ಬರುತ್ತದೆ. ಅದೇ ರೀತಿ, ಪ್ರೇಮಿಗಳು ತಮ್ಮ ಜೀವನದುದ್ದಕ್ಕೂ ಎದುರಿಸುವ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ದುಗುಡ, ದುಮ್ಮಾನವೂ ಅವರ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿಸುತ್ತದೆ.

ಈ ಹಾಡಿನ ಸಾಲುಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಚಿತ್ರೀಕರಿಸಬಹುದಿತ್ತು ಎಂದು ಯೋಚಿಸಿದಾಗ, ನಿರ್ದೇಶಕರ ಸ್ಥಳದ ಆಯ್ಕೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಶಬಾಶ್ ಎನ್ನಲೇ ಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಯಾವುದೇ ಒಂದು ಸಹಾಯವಿಲ್ಲದೇ ಕಲ್ಪನಾ ಅವರು ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಈ ಕಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ ನಿಂತು ಅಭಿನಯವನ್ನು ನೀಡಿದ್ದು ಹಾಡಿನ ಆಳಕ್ಕೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಅರ್ಥವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸುತ್ತದೆ.

ಜೊತೆ ಇರಲು ನೀನು, ಭಯಪಡೆನು ನಾನು - ಎಂದು ಈ ಜೋಡಿ ಮರಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸೇರುವಾಗ - ಕಾಡ್ಗಲ್ಲು ಮತ್ತು ಅದರ ಜೊತೆಗಿದ್ದ ಕಷ್ಟ-ಕಾರ್ಪಣ್ಯಗಳೆಲ್ಲವೂ ಮಂಜಿನಂತೆ ಮರೆಯಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಇಲಿ ತೋರಿಸಿರುವ ಎರಡು ಮರಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಮರ ಈಗಲೂ ಚಾರ್ಮಾಡಿ ಘಾಟ್ ನಲ್ಲಿದೆ, ಇನ್ನೊಂದು ಮರ ಕಾಲ ಕ್ರಮೇಣ ಸತ್ತು ಹೋಗಿದೆ.

ಈ ಹಾಡನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ನೋಡಬಹುದು.

***

ಕನ್ನಡದ ಮಿನುಗುತಾರೆ ಕಲ್ಪನ (1943-1979) ಅವರು, ತಮ್ಮ 15 ವರ್ಷದ ಸಿನಿಮಾ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 70ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಿನಿಮಾಗಳ ಲೀಡ್ ರೋಲ್‌ನಲ್ಲಿ ನಟಿಸಿದ್ದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಆಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಅವರು ಎಂಥ ಪ್ರತಿಭಾಶೀಲರಾಗಿದ್ದರು, ಅದೆಷ್ಟು ಪರಿಶ್ರಮವನ್ನು ಪಟ್ಟಿದ್ದರು, ಎಂದು ಊಹಿಸಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಅವರ ಮೇಲೆ ನಮ್ಮ ಅಭಿಮಾನ ಮತ್ತಷ್ಟು ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಕಲ್ಪನಾ ಅವರು ಆಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅತ್ತ್ಯುತ್ತಮ ನಟಿಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ, ಕನ್ನಡಿಗರ ಮನದಲ್ಲಿ ಅವರು ಎಂದಿದ್ದರೂ ಅತ್ಯುತ್ತಮ ನಟಿಯೇ.

ಈ ಹಾಡಿನೊಂದರಲ್ಲಿಯೇ, ಗಾಯಕಿ ಎಸ್. ಜಾನಕಿಯವರು ಎಲ್ಲ ಪ್ರೇಮಿಗಳಿಗೂ ಹತ್ತಿರವಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಈ ಹಾಡಿನ ಅಭಿನಯದಲ್ಲಿ ಕಲ್ಪನಾ ಅವರಿಗೆ ಸರಿಸಾಟಿ ಕೊಡುವ ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಅಭಿನೇತ್ರಿಯನ್ನು ಹುಡುಕುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ

ಇನ್ನು ಹಾಡಿನ ಸಂಗೀತ ಸಂಯೋಜನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟು ಹೇಳಿದರೂ ಕಡಿಮೆಯೇ. ಹಾಡಿನ ಸ್ವಾರಸ್ಯ, ಪ್ರೇಮಿಯ ಆಂತರ್ಯ, ಸಾಹಿತ್ಯದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಪದವನ್ನೂ ಸಹ ಸ್ಫುಟವಾಗಿ ಮತ್ತು ಸಹಜವಾಗಿ ಚಿತ್ರೀಕರಿಸಲು ಅನುವಾಗುವಂತೆ ಸಂಗೀತವನ್ನು ಹೆಣೆದಿದ್ದಾರೆ. ಇಂತಹ ಹಾಡುಗಳಿಂದಲ್ಲವೇ ನಾವು ರಾಜನ್-ನಾಗೇಂದ್ರ ಅವರಂಥ ಜೋಡಿಯನ್ನು ಎಂದೂ ಮರೆಯದಂತಾಗಿರುವುದು.

ಇನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಕ ದೊರೈ-ಭಗವಾನ್ ಅವರು, ಆಗೆಲ್ಲ ರಾಜ್‌ಕುಮಾರ್ ಅವರನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ನಿರ್ದೇಶನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲನೇ ಬಾರಿಗೆ ಅನಂತನಾಗ್-ಕಲ್ಪನಾ ಅವರನ್ನು ಈ ಕತೆಗೆ ನಾಯಕ-ನಾಯಕಿಯನ್ನಾಗಿ ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದೂ "ಬಯಲುದಾರಿ" ಚಿತ್ರದ ಒಂದು ವಿಶೇಷ. 

 

ರಾಜನ್-ನಾಗೇಂದ್ರ

                                                    ದೊರೈ-ಭಗವಾನ್

ಈ ವರ್ಲ್ಡ್ ಲೀಡರುಗಳ ಎನರ್ಜಿ ಹಿಂದಿನ ರಹಸ್ಯ ಏನು?

ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಮುಖಂಡರನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡಿದ್ರೆ, ಇವ್ರಿಗೆಲ್ಲ ವಯಸ್ಸಾಗ್ತಾ ಇದ್ದಂಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಹರೆಯ-ಹುಮ್ಮಸ್ಸು ಎದ್ದು ಕಾಣಿಸುತ್ತಲ್ಲಾ?

ಕಳೆದ ತಿಂಗಳು ಆಕ್ಟಾಜೆನೇರಿಯನ್ ಅಂದ್ರೆ, ಎಂಭತ್ತರ ಹರೆಯದ ನವಯುವಕ ಬೈಡೆನ್ ಅಧಿಕಾರದಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿದ ಮೇಲೆ, ಅವರಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪವೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದು, ಇನ್ನೆರಡು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಎಂಬತ್ತು ಮುಟ್ಟುವ ನವ ತರುಣ.

ಇವರನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡಿದ್ರೆ ಅನ್ಸುತ್ತೆ, Eighty is new fifty ಅಂತ. ನಮಗೆಲ್ಲ ಒಂದು ದಿನ ಆಫ಼ೀಸಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಂದ್ರೆ ಉಸ್ಸಪ್ಪ ದಸ್ಸಪ್ಪಾ ಅನ್ಸೋವಾಗ, ಇವರಿಗೆಲ್ಲ ಅದು ಎಲ್ಲಿಂದ ಎನರ್ಜಿ ಬರುತ್ತೆ?

ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ 74 ವರ್ಷದ ಮೋದಿಯವರನ್ನೂ ಸೇರಿಸಿ ಹೇಳ್ಬೇಕು, ಅವರಂತೂ ದಿನದ 24 ಗಂಟೆಯೂ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡೋರ ಹಾಗೆ ಕಾಣಿಸ್ತಾರೆ.

ಯಾವ ಪಕ್ಷದ ಲೀಡರುಗಳೇ ಇರಲಿ, ಈ ರಾಜಕೀಯ ‍ರ್ಯಾಲಿಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿ, ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಭಾಷಣಗಳನ್ನು ಬಿಗಿಯೋದಿದೆ ನೋಡಿ, ಅದರಷ್ಟು ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ ಇನ್ನೊಂದಿಲ್ಲ. ಎಲೆಕ್ಷನ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ನಾಯಕರುಗಳು ಪಡೋ ಕಷ್ಟಾ ನೋಡಿ, ನಮಗೇ ಸಾಕಪ್ಪಾ ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ, ಅಂಥಾದ್ದರಲ್ಲಿ, ಅವರು ತಮ್ಮ ಸ್ಕೆಡ್ಯೂಲ್ಡ್ ಪ್ರೋಗ್ರಾಮ್‌ಗಳನ್ನ ಅದು ಹೇಗೆ ನಿಭಾಯಿಸ್ತಾರೋ, ಅನ್ಸುತ್ತೆ.

ನೀವು ಹೇಳ್ಬೋದು, ಅವರಿಗೆ ಸಪೋರ್ಟ್ ಸ್ಟಾಫ಼್ ಇರುತ್ತೆ, ಅವರ ಹತ್ರ ರಿಸೋರ್ಸುಗಳು ಇರುತ್ತೆ ಅಂತ. ಸುಮ್ನೆ ಬರಕೊಂಡ್ ಬಂದ ಭಾಷ್ಣನ ಓದಿದ್ರೆ , ಜನ ಮರುಳಾಗಿ ಓಟ್ ಹಾಕ್ತಾರೆ ಅಂದ್‌ಕೊಂಡಿದ್ದೀರಾ? ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಗೆಲ್ಲೋದಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದಷ್ಟು ಸ್ಟ್ರಾಟೆಜಿಗಳು ಬೇಕು, ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಯಾವ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಮಾತಾಡಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಇರಬೇಕು.

ಏನೇ ಇರಲಿ, ಮೋದಿ ಆಗ್ಲಿ, ಟ್ರಂಪ್ ಆಗ್ಲಿ, ಈ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೊಂದು ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡ್ತಾರಲ್ಲ ಅಂತ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡಬೇಕು.

***

ಈ ವರ್ಲ್ಡ್ ಲೀಡರುಗಳು ನಮ್ಮ ಥರಾ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನುಷ್ಯರು ತಾನೇ? ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮಹತ್ಸಾಧನೆಯ ಉದ್ದೇಶದಿಂದ ಅವರೆಲ್ಲ ಮುಂದೆ ಬಂದಿರ್ತಾರೆ. ಒಂದು ದೇಶಕ್ಕೆ ಒಬ್ಬರೇ ಪ್ರೆಸಿಡೆಂಟು ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ, ಎಲ್ಲರನ್ನು ಹಿಂದಿಕ್ಕಿ ಆ ಅಧಿಕಾರ ಸೂತ್ರ ಹಿಡಿಯೋದು ಅಂದ್ರೆ ಸುಮ್ನೇ ನಾ?

ಇಳೀ ವಯಸ್ಸಿನವರ ಈ ಪಾಡು ಇರಲಿ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟು ಮಹಾ ಪುರುಷರು ತಮ್ಮ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ಸಾಧನೆ ಮಾಡಿ ಕಾಲವಾಗಿಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ರಾಮಾನುಜಾಚಾರ್ಯರು ಬದುಕಿದ್ದು ಕೇವಲ 32 ವರ್ಷ ಮಾತ್ರ - ಅಷ್ಟೇ ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ನೂರು ಜನ್ಮದ ಸಾಧನೆಯನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಅಂದುಕೋ ಬಹುದು. ಹಾಗೆ, ಸ್ವಾಮಿ ವಿವೇಕಾನಂದ ಬದುಕಿದ್ದೂ ಕೂಡ 39 ವರ್ಷಗಳು ಮಾತ್ರ.

ಯಾಕೆ ಈ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನ ಹೇಳ್ತೀನಿ ಅಂದ್ರೆ, ವಯಸ್ಸು ಒಂದು ನಂಬರ್ ಮಾತ್ರ. ಇಂಥವರಿಂದ ಪ್ರೇರೇಪಣೆ ಪಡೆದು ನಾವೂ ಒಂದಿಷ್ಟು ಕಲೀಬೋದು, ಸಾಧಿಸಬಹುದು.

***

ಸುಮ್ನೇ ಹೀಗೆ ಮಾತಾಡ್ತಾ ನನ್ ಫ಼್ರೆಂಡ್ ಸುಬ್ಬನಿಗೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಹಾಕಿದ್ದಕ್ಕೆ, ಹಾರಿಕೆ ಉತ್ರ ಕೊಟ್ಟ ನೋಡಿ!

"ಏ, ನೀ ಸುಮ್ನಿರೋ... ನಮ ಥರ, ಬೈಡೆನ್ ಏನು ಬೆಂಡೇಕಾಯಿ ತಿಂತಾನ? ಟ್ರಂಪ್ ಏನು ತೊಂಡೇಕಾಯಿ ತಿಂತಾನ? ಅವರ ಎನರ್ಜಿ ಎಲ್ಲ ಬೇಕನ್-ಪಾಕನ್ ಇಂದ ಬರುತ್ತೋ ಏನೋ ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು?"

ನಿಜವಾಗಿ, ಅವರಿಗೆ ಈ ಇಳಿ ವಯಸ್ಸಿನ್ನಲ್ಲಿ ಅಷ್ಟೊಂದು ಎನರ್ಜಿ ಹೇಗೆ ಬರುತ್ತೆ?

ನಿಮಗೇನಾದ್ರೂ ಗೊತ್ತಾ?

I hate ಕನ್ನಡಿಗರು (with use these 3 things)...

ನನಗೆ ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನ ಕಂಡ್ರೆ ಪ್ರೀತೀನೆ... ಅದು ನಿಮಗೆಲ್ಲ ಗೊತ್ತೇ ಇರೋ ವಿಷ್ಯಾ... ಆದ್ರೆ, ಈ ಮೂರು ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ, ಕನ್ನಡಿಗರನ್ನ ಕಂಡ್ರೆ, ಒಂಥರ, ಸಿಟ್ಟು, ಬೇಜಾರು - ತಮ್ಮ ಒರಿಜಿನಾಲಿಟಿನೇ ಇಲ್ದೇ ಇರೋ ಮೂದೇವಿಗಳು ಅಂತ ಜರೀ ಬೇಕು ಅನ್ಸುತ್ತೆ ಇವರ್ನೆಲ್ಲಾ ನೋಡ್ದಾಗ!

ನೇರವಾಗಿ ವಿಷ್ಯಕ್ಕೆ ಬರೋಣ.

ಮೊದಲ್ನೆಯದು: ಸರ್... ಅಲ್ಲಾ ನಮ್ ಕನ್ನಡಿಗರು, ಎಲ್ಲರನ್ನೂ "ಸರ್" ಅನ್ನೋದ್ಯಾಕೆ?

ಉತ್ತರ ಭಾರತದವರು ಮೋದಿಯವರನ್ನ, ಮೋದಿ ಜಿ ಅಂತ ಕರೀತಾರೆ... ನಾವು ಎಲ್ರನ್ನೂ "ಸರ್" ಅಂತೀವಿ.

ಪುನೀತ್ ರಾಜ್‌ಕುಮಾರ್ ಸರ್, ಶಂಕರ್‌ನಾಗ್ ಸರ್, ಅಂಬರೀಷ್ ಸರ್, ಇತ್ಯಾದಿ, ಇತ್ಯಾದಿ... ಜೀವನದ ಪಯಣವನ್ನ ಮುಗಿಸಿದೋರಿಗಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಬದುಕಿರೋರನ್ನ ರೆಫ಼ೆರನ್ಸ್ ಮಾಡ್ದಾಗಲೂ "ಸರ್" ಅಂತಾನೇ ಅಂತಿರ್ತಾರೆ.

ಇವರಿಗೆಲ್ಲ, "ರಾಜ್‌ಕುಮಾರ್ ಅವರು", "ವಿಷ್ಣುವರ್ಧನ್ ಅವರು..." ಅಂದ್ರೆ ಮರ್ಯಾದೆ ಕಮ್ಮಿ ಅಂತ ಯಾರ್ ಅಂದೋರು?

ದಯವಿಟ್ಟು, ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಂದು ಔನ್ಸ್ ಆತ್ಮಾಭಿಮಾನ, ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಅಂತೇನಾದ್ರೂ ಇದ್ರೆ, ಎಲ್ರನ್ನೂ ಮರ್ಯಾದೆಯಿಂದ "...ಅವರು" ಅಂತ ಕರೀರಿ, ಅದರಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಮರ್ಯಾದೆಗೇನೂ ಕುಂದ್ ಬರಲ್ಲ.

ಅದರ ಬದಲಿಗೆ ನೀವು, "ಸರ್" ಅಂತ ರಾಗ ಎಳೆದ್ರೆ, ಬಕೆಟ್ ಹಿಡದಂಗ್ ಆಗುತ್ತೆ.  ಇನ್ನಾದ್ರೂ ಬಕೇಟ್ ಹಿಡಿಯೋದು ಬಿಟ್ಟು, ಮರ್ಯಾದೆ (ಕೊಟ್ಟ್) ಮಾತಾಡಿ! ನಮ್ಮ ಟಿವಿ anchor ಗಳು ಶುರುಮಾಡಿದ ರೋಗವೇನೋ ಇದು ಅಂತ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ಅನುಮಾನವೂ ಆಗುತ್ತೆ.

ನಾವು "ಸರ್" ಅಂತ ಕರೆಯೋದು - ಕೇವಲ ಎರಡು ರೀತಿ ಜನಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ. ಒಂದು ಬ್ರಿಟೀಷ್ ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಪುರಸ್ಕರಿಸ್ಕೊಂಡು ಸರ್ ಪದವಿ ಪಡೆದವರಿಗೆ... ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಸರ್ ಎಮ್. ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯ... ಅಂತೀವಿ. ಮತ್ತೊಂದು,  ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಯ ಮೇಷ್ಟ್ರುಗಳಿಗೆ, ನಿಜವಾಗಲೂ ಗೌರವದ ರೂಪದಲ್ಲಿ "ಸರ್ ಅಥಾವಾ ಸಾರ್" ಅಂತೀವಿ... ಅದಿಷ್ಟು ಬಿಟ್ರೆ, ಬೇರೆ ಕಡೆ ಬಳಸೋ ಸಾರ್ ಗೆ ಅರ್ಥ ಇರೋಲ್ಲ.

***

ಎರಡನೆಯದು: ಈ ಕನ್ನಡ ಸಿನಿಮಾಗಳ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಬೆಂಗಳೂರು ಗಾಂಧಿನಗರನ "ಸ್ಯಾಂಡಲ್ ವುಡ್" ಅಂತ ಕರೆಯೋದು.

ನಾನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡ ಹಾಗೆ, ಇದು ಬಾಲಿವುಡ್, ಟ್ಯಾಲಿವುಡ್, ಕ್ಯಾಲಿವುಡ್ ಗಳ ರಾಗ ಮತ್ತು ರೋಗ... ಸುಮ್ನೆ ಅಂಧಾನುಕರಣೆ... ಅಮೇರಿಕದ ಹಾಲಿವುಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಮೂವಿಗಳು ತಯಾರಾಗ್ತಾವೆ... ಹಾಗಾಗಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿ ಮೂವಿಗಳು ತಯಾರಾಗ್ತಾವೋ ಅಲ್ಲಿನ ಪ್ರದೇಶದ ಹೆಸರುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ "ವುಡ್" ಅನ್ನೋ ಪದದಿಂದ ಕೊನೆಗೊಳಿಸಿದರೆ ಹೇಗೆ ಅನ್ನೋ ಐಡಿಯಾ ಯಾವನೋ ಒಬ್ಬ ಹುಂಬನಿಗೆ ಬಂತು. ನಂತರ ಆ ರೋಗ ದೇಶವ್ಯಾಪಿ ಹರಡ್ತು.

ಬರೀ 2024 ಒಂದು ವರ್ಷದಲ್ಲೇ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ತಯಾರಾದ ಚಿತ್ರಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಸುಮಾರು 580 ಇವೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿ, ತೆಲುಗು ಚಿತ್ರಗಳದ್ದು ಸಿಂಹಪಾಲು. ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯಲ್ಲೇ ಸುಮಾರು 50 ಸಿನಿಮಾಗಳು ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗಿವೆ. ಅಂತದ್ದರಲ್ಲಿ, ಹಾಲಿವುಡ್ ಹೆಸರಿನ ಅನುಕರಣೆ ಮಾಡೋದಾದ್ರೂ ಏಕೆ?

ಈ ಕೆಟ್ಟ ರೋಗ ನಿಲ್ಲಬೇಕು... ನಮ್ಮತನ ಅಂತ ಸ್ವಲ್ಪಾನಾದ್ರೂ ಮರ್ಯಾದೆ ಇದ್ರೆ, ಇನ್ನಾದ್ರೂ ಈ "ವುಡ್"ಗಳ ಬಳಕೆ ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು, ಭಾರತದಾದ್ಯಂತ.

***

ಮೂರನೆಯದು: ಬ್ರದರ್ರು, ಸಿಸ್ಟರ್ರು...

ನಮ್ಮ ಅಚ್ಚ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ, ಅಣ್ಣ, ತಮ್ಮ, ತಂಗಿ, ಅಕ್ಕ ಅಂತ ಪದಗಳಿರುವಾಗ... mother, father, brother, sister ಅಂತ ಯಾಕೆ ಪದ ಬಳಸ್ತಾರೋ, ಕನ್ನಡ ವಾಕ್ಯಗಳಲ್ಲಿ?

ಅತ್ತಿಗೆ, ನಾದಿನಿ, ಸೋದರ ಸೊಸೆ - ಇವರಿಗೆಲ್ಲ sister-in-law ಅನ್ನೋದು ಯಾವ ನ್ಯಾಯ ನೀವೇ ಹೇಳಿ.

ಅಣ್ಣನ ಮಗಳಿಗೂ, ತಂಗಿಯ ಮಗಳಿಗೂ ನಮ್ಮ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಇದೆ... ಅವರನ್ನ ನೀಸು, ಗೀಸು ಅಂತ ಹೇಳೋದು ಸರೀನಾ...

ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾತೋಡೋರಿಗೆ ಸಂಬಂಧದ ಬೆಲೆ ಏನು ಗೊತ್ತು? ಹಂಗಿದ್ರೆ, ಎಲ್ರನ್ನೂ ಅಂಕಲ್ ಅಂತ ಕರೀತಿದ್ರು? ಎಲ್ಲ ಕಾನೂನು ಮಯವಾಗಿರುವ ಅವರ ಕಲ್ಚರ್‌ನಲ್ಲಿ "ಇನ್-ಲಾ" ಅಂತ ಯಾರನ್ನ ಬೇಕಾದ್ರೂ ಕರೀತಾರೆ... ಆದ್ರೆ, ಅಂತಃಕರಣ, ಕಕ್ಕುಲಿಕೆ, ಪ್ರೀತಿ, ವಿಶ್ವಾಸ, ಮಮತೆ, ಪ್ರೇಮ, ಸ್ನೇಹ, ವಾತ್ಸಲ್ಯಗಳನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ನೆಲೆನಿಂತ ಸಂಬಂಧಗಳ ಮೇಲೆ ಅವುಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಒಂದು appropriate ಪದವನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದೀವಿ.

ಯಾರಿಗಾದ್ರೂ ಸಡನ್ ಆಗಿ ಒಂದು ಹೊಡ್ತಾ ಬಿದ್ರೆ, ಅವರೆಲ್ಲ, ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ/ಅವ್ವ ಅಂತಾರೇ ಹೊರತು, ಮಮ್ಮಿ, ಮದರ್ರು ಅನ್ನಲ್ವಲ್ಲಾ?

ಈ ರೀತಿ, ಇಂಗ್ಲೀಷಿನಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಹೇಳೋ ರೋಗವನ್ನೂ ನಾವು ಗುಣಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲೇ ಬೇಕು? ನಮ್ಮ brother ಬಂದ್ರು ಅಂದ್ರೆ, ನಾನು ಅಣ್ಣ ಅಂದುಕೊಳ್ಳಲೋ, ತಮ್ಮ ಅಂದುಕೊಳ್ಳಲೋ?

ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಪೂರ್ತೀ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ನಲ್ಲೇ ಮಾತಾಡ್ರಪ, ಕನ್ನಡ ಯಾಕಾದ್ರೂ ಬೇಕೂ?

ಈ ದೊಡ್ಡ ರೋಗ ಮೊದಲು ನಿಲ್ಬೇಕು.  ಏನಂತೀರಿ?

***

I hate ಕನ್ನಡಿಗರು (with these 3 things)...

OTP ಎನ್ನುವ ಸಿಂಹಸ್ವಪ್ನ, ಎಡಬಿಡದೆ ಕಾಡುವ ಭಯ...

ವಿಂದ್ಯ ಪರ್ವತದ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದಲ್ಲಿರುವ ದಕ್ಷಿಣ ಪ್ರಸ್ಥಭೂಮಿಯ ಒಡಲೊಳಗಿಂದ ಈ ಬ್ಯಾಂಕಿಂಗ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಹೊರಬಂತು - ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಂಗಳೂರು ಕಡೆಯವರ ಕೊಡುಗೆ ಮತ್ತು ಸರ್. ಎಂ. (ಮೋಕ್ಷಗುಂಡಂ) ವಿಶ್ವೇಶ್ವರಯ್ಯನವರ ದೂರದರ್ಶಿತ್ವವನ್ನು ನಾವು ಭಾರತದ ಬ್ಯಾಂಕಿಂಗ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಇಂದಿಗೂ ಕಾಣಬಹುದು.

ಆದರೆ, ಇಂದು ನಮ್ಮ ಹಣಕಾಸು ಮತ್ತು ಬ್ಯಾಂಕಿಂಗ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಒಂದು OTP ಎನ್ನುವ ಪೆಡಂಭೂತ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನುಂಗ್ತಾ ಇದೆ ಅಂದ್ರೆ ನಂಬ್ತೀರಾ?

ನನಗೆ ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಒಂದು ಇವತ್ತಿಗೂ ಅರ್ಥವಾಗದಿರುವುದು ಏನು ಅಂದ್ರೆ, ಪ್ರಪಂಚದ ಉದ್ದಗಲಕ್ಕೂ Technology ಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋ ನಮಗೆ, ನಮ್ಮ internal ಬ್ಯಾಂಕಿಂಗ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಏಕೆ ಇಷ್ಟು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿದೆ ಅನ್ನೋದು.

ನೀವು ಯಾವತ್ತಾದ್ರೂ ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರೀಕೃತ ಬ್ಯಾಂಕುಗಳ sites ನೋಡಿದ್ರೆ, ಅವರ technology choice, user interface, navigation, user experience, error handling ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡಿದ್ರೆ, ಬ್ಯಾಂಕಿಂಗ್ ಕಸ್ಟಮರ್ ಅನುಕೂಲಗಳೆಲ್ಲವೂ, ಇಲ್ಲಿ ಮಟಾಸ್ ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಪ್ರತಿ ಮೂರು ತಿಂಗಳಿಗೆ expire ಆಗೋ ಲಾಗಿನ್ ಪಾಸ್ವರ್ಡುಗಳು, ಕಾಂಪ್ಲಿಕೇಟೆಡ್ ಪ್ರೊಫ಼ೈಲ್ ಪಾಸ್ವರ್ಡ್ಗಳು ಇವುಗಳನ್ನ maintain ಮಾಡೋದಕ್ಕೆ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಡೇಟಾಬೇಸೇ (database) ಬೇಕು!

ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಾವು SBM ಒಂದು ಶಾಖೆಗೆ ಹೋದ್ರೆ, ವೈಯಕ್ತಿಕವಾಗಿ ಅಲ್ಲಿನ ಸ್ಟಾಫ಼್ ಎಲ್ಲರೂ ಪರಿಚಯ ಇರೋರು. ಅದು ಮುಂದೆ ಬದಲಾಗ್ತಾ ಬದಲಾಗ್ತಾ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದವರೇ ಆದ ಸ್ಟಾಫ಼್ ಪ್ರತೀ ಮೂರು ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ transfer ಆಗ್ತಾ ಹೋದ್ರು. ಈಗ SBM ಇದ್ದಿದ್ದು SBI ಆದ ಮೇಲೆ, ಮೊದಲೇ ಹದಗೆಟ್ಟ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಭಾರತದ ಗುಪ್ತಾಗಳು, ಮಿಶ್ರಾಗಳು ಸೇರಿಕೊಂಡು ಈಗೇನಾದ್ರೂ ನೀವು SBI ಒಳಗೆ ಕಾಲಿಟ್ರೆ, ಅಲ್ಲಿನ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ನೋಡಿ ದಂಗಾಗಿ ಬಿಡ್ತೀರ.

ಹೌದು, ಈ ಆನ್‌ಲೈನ್‌ನ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ನೀವಾದ್ರೂ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಬ್ರಾಂಚುಗಳಿಗೆ ಏಕೆ ಹೋಗಬೇಕು ಅಂತ ನೀವು ಕೇಳಬಹುದು.

ನಿಮಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನ ಒಂದು ಬ್ಯಾಂಕ್ ಉದಾಹರಣೆ ಕೊಡ್ತೀನಿ. ನಿಮ್ಮ ಅಕೌಂಟಿನಲ್ಲಿ ಏನೇ ಬದಲಾವಣೆ ಮಾಡ್ತೋದಿದ್ರೂ, ನೀವು ನಮ್ಮ ಖಾತೆಯನ್ನ ಎಲ್ಲಿ ಓಪನ್ ಮಾಡಿದ್ವೋ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬನ್ನಿ ಅಂತ ಕರೀತಾರೆ. ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಊರುಗಳಾದರೆ ಸುಲಭವಾಗಿ ಹೋಗಬಹುದು, ಆದ್ರೆ, ಈ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಕಡೆಯಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ಕಡೆಗೆ ಹೋಗೋದು ಅಂದ್ರೆ ಅದಕ್ಕೆ ಅರ್ಧ ದಿನ ಬೇಕಾಗುತ್ತೆ.

ಸರಿ, second Saturday ನೂ ಸೇರಿ, ಅವರ holiday ಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಇಟ್ಟುಕೊಂಡು,  appointment ತೊಗೊಂಡು ಹೋದ್ರೂ ಕೂಡ ನಿಮಗೇನು ಒಳ್ಳೆಯ ಸರ್ವೀಸು ಸಿಗುತ್ತೆ ಅನ್ನೋ ಗ್ಯಾರಂಟೀ ಅಂತೂ ಇಟ್ಕೋಬೇಡಿ.

ನೀವು NRI ಗಳು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾದ ತಕ್ಷಣ, ಅವರಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಮೇಲೆ ಅವರ ನಾನಾ ರೀತಿಯ ಹೊಸ ಪ್ರಾಡಕ್ಟುಗಳನ್ನ experiment ಮಾಡ್ಬೇಕು ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಹೊಸ ಇನ್ಸೂರೆನ್ಸ್ ಸ್ಕೀಮುಗಳಿರಬಹುದು, ವಿವಿಧವಾದ ಸೇವಿಂಗ್ಸ್ ಸರ್ಟಿಫ಼ಿಕೇಟುಗಳಿರಬಹುದು... ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ... ಇವೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ನೀವು ಹೋದ ಕೆಲ್ಸ ಆದ್ರೆ ಪುಣ್ಯ, ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಇನ್ನೊಂದ್ ದಿನ ಬನ್ನಿ ಅಂತ ಹೇಳುದ್ರೂ ಹೇಳ್‌ಬಹುದು.  ನೀವು ಸಪ್ಪೆ ಮುಖ ಹಾಕ್ಕೊಂಡ್ ವಾಪಾಸ್ ಬರ್ತಾ ನಿಮಗೆ, ಅಲ್ಲಿನ ಬಾಗಿಲ ಹಿಂದೆ, "ಗ್ರಾಹಕರೇ ದೇವರು!" ಅನ್ನೋ ಜಾಣನುಡಿ ಕಂಡ್ರೂ ಕಾಣಬಹುದು.

ನಾವೆಲ್ಲ ನಮ್ ನಮ್ ಲಂಚ್ ಅನ್ನು ನಮ್ ನಮ್ ಡೆಸ್ಕ್‌ನಲ್ಲಿ ತಿಂತೀವಲ್ಲ, ಹಂಗೆಲ್ಲ ಏನೂ ಇಲ್ಲ... ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಓಪನ್ ಆಗೋ ಬ್ಯಾಂಕ್‌ಗಳಿಗೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಕರೆಕ್ಟ್ ಆಗಿ ಎರಡೂವರೆಗೆ ಲಂಚ್ ಬ್ರೇಕ್ ಬೀಳತ್ತೆ! ಅಷ್ಟರೊಳಗೆ ಜಾಣತನದಿಂದ ನಿಮ್ಮ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡಿಸ್‌ಕೋ ಬೇಕು!

ಅದೆಲ್ಲಾ ಇರ್ಲಿ ಬಿಡಿ, ಇವತ್ತಿನ ವಿಷ್ಯಕ್ಕೆ ಬರೋಣ.... OTP ಅನ್ನೋ ಪೆಡಂಭೂತ ಇಡೀ ಇಂಡಿಯಾನೇ ಅವರಿಸಿಕೊಂಡ್ ಬಿಟ್ಟಿದೆ... ಇಂಡಿಯಾದಲ್ಲಿರೋ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಸರ್ವರ್ ಗಳು ತಮ್ಮ 10% ಕ್ಯಾಪಸಿಟಿಯನ್ನ Random generation ಮಾಡೋಕೆ ಬಳಸ್ತಾವೇನೋ ಅನ್ಸುತ್ತೆ... ಕಾಫ಼ಿ ಆರ್ಡರ್ ಮಾಡೋಕು OTP, ಕಾಫ಼ಿ ಕುಡಿಯೋಕು OTP ಬೇಕೇ ಬೇಕು... ಕಂಡ್ ಕಂಡಲ್ಲೆಲ್ಲ OTP ಹಾವಳೀನೇ ಹಾವಳಿ!

ಈ OTP ಅಂದಾಕ್ಷಣ, ನಮ್ಮೂರಿನ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ಸವಕಾರರ ನೆನಪು ಬಂತು! ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡ್ ಕೊಟ್ಟು ಕೆಲ್ಸಾ ಮಾಡಿಸ್ತಿದ್ದ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮರಿಗೆ ಈ OTP ಒಂಥರ ಲೆವಲ್ಲರ ಥರ ಆಗಿ ಹೋಗಿದೆ! ನಿಮಗ್ಗೊತ್ತಾ? ನಮ್ಮ ವಿತ್ತ ಸಚಿವೆ ನಿರ್ಮಲಾ ಸೀತಾರಾಮನ್ ಅವರನ್ನೂ, ಈ OTP ಬಿಟ್ಟಿಲ್ಲ ಅಂತ?

ಈ OTP ನನ್ನ ದೃಷ್ಟೀಲೀ ಒಂದು ಲೆವಲ್ಲರ್ ಇದ್ದ ಹಾಗೆ... ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ Taxes, and Death were levellers ಅಂತಿದ್ವಲ್ಲ ಹಂಗೆ! ನೀವು 2 ವಾರ ಇಂಡಿಯಾ ರಜಾ ಮುಗುಸ್ಗೊಂಡ್ ಬಂದ್ ಇಲ್ಲಿ ಹಾಯಾಗಿ ನಿದ್ರೆ ಮಾಡ್ತಿದ್ರೆ, ದಿಢೀರ್ ಅಂತ ಎಚ್ರ ಆಗುತ್ತೆ... ನಿಮ್ ಫ಼ೋನ್ ಟನ್ ಅಂತ ಸೌಂಡ್ ಮಾಡ್ದಾಗ ನಿಮಗೆ ಹೆದರಿಕೆ ಆಗುತ್ತೆ! ಹಾಗಿದೆ ಈ OTP ಝಲಕ್ ಒಂಥರ ಅದರ ಟ್ರೋಮಾದಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬರೋಕೆ ಆಗಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ!!

SatisHFaction: ಕನ್ನಡ ಪಾಡ್‌ಕ್ಯಾಸ್ಟ್

Keep this Team in mind...

ಈಗಂತೂ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಮ್ಯಾಚ್‌ಗಳು, ಘಳಿಗೆಗೊಂದು ಘಂಟೆಗೊಂದು ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ಲೈವ್ ಟಿವಿ ಮೇಲೆ ಬರ್ತಾನೇ ಇರುತ್ವೆ. T20 format ನಲ್ಲಿರೋ ಕ್ರಿಕೇಟ್ ಮ್ಯಾಚ್‌ಗಳಿಂದ ಹಿಡಿದು, international test matchಗಳ ವರೆಗೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಸೀರೀಸ್ ಅಥವಾ ಲೀಗ್‌ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ನಡೀತಾನೆ ಇರುತ್ತೆ. ಅದರಲ್ಲೂ ಅನೇಕ ಫ಼್ರ್ಯಾಂಚೈಸಿ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಕ್ಲಬ್‌ಗಳು ಬಂದ ಮೇಲಂತೂ ದಿನಾ ಸಾಯೋರಿಗೆ ಅಳೋರು ಯಾರು ಅನ್ನೋ ಮಟ್ಟವನ್ನೂ ಕ್ರಿಕೇಟ್ ಪ್ರೇಮಿಗಳೂ ತಲುಪಿರಬಹುದು.

ಆದ್ರೆ, ನಾನು ಈಗ ಹೇಳ್ತಾ ಇರೋ ಟೀಮು ಅಂತಿಂಥಾ ಟೀಮ್ ಅಲ್ಲ... ಅದು ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯದ ಹೆಮ್ಮೆಯ ರಣಜೀ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ತಂಡ!

ಅದರಲ್ಲೂ ಹತ್ತು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ವಿಜಯ್ ಹರಾರೆ ಟ್ರೋಫ಼ಿಯನ್ನು ಗೆದ್ದು ಹುಮ್ಮಸ್ಸಿನಿಂದ ಬೀಗ್ತಾ ಇರೋ ನಮ್ಮ ಮಯಂಕ್ ಅಗರ್‌ವಾಲ್ ನೇತೃತ್ವದ ಯುವ ತಂಡ!

ಕಳೆದ ಸಾರಿ ನಾವು ರಣಜಿ ಟ್ರೋಫ಼ಿಯನ್ನ ಗೆದ್ದಿದ್ದು 2014-15 ರಲ್ಲಿ, ಬರೋಬ್ಬರಿ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ. ಅಂದು ತಮಿಳುನಾಡಿನ ತಂಡವನ್ನು ಇನ್ನಿಂಗ್ಸ್ ಮತ್ತು 217 ರನ್‌ಗಳಿಂದ ಸೋಲಿಸಿದ ಆ ರೋಚಕ ಪಂದ್ಯವನ್ನ ಮರೆಯೋದಾದ್ರೂ ಹೇಗೆ? ಆಗ, ವಿನಯ್ ಕುಮಾರ್ ಕ್ಯಾಪ್ಟನ್ ಆಗಿದ್ರು, ಕೆ.ಎಲ್. ರಾಹುಲ್ ಅದೇ ಪಂದ್ಯದಲ್ಲಿ 188 ರನ್ ಸೂರೆ ಹೊಡೆದಿದ್ರು. ಆಗ ಕರ್ನಾಟಕ ತಂಡಕ್ಕೆ ಆಡುತ್ತಿದ್ದ ಕರುಣ್ ನಾಯರ್ ಇನ್ನಿಂಗ್ಸ್ ಒಂದರಲ್ಲೇ 328 ರನ್ ದಾಖಲು ಮಾಡಿದ್ರು. ವಿನಯ್ ಕುಮಾರ್ ಶತಕವೂ ಸೇರಿದಂತೆ, 231 ಓವರುಗಳಲ್ಲಿ 762 ರನ್‌ಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಿದ್ದನ್ನ ಹೇಗೆ ತಾನೆ ಮರೆಯೋಕೆ ಸಾಧ್ಯ?

ಈ ನಮ್ಮ ತಂಡಕ್ಕೆ ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಮತ್ತೆ ಆ ಟ್ರೋಫ಼ಿಯನ್ನ ಗೆಲ್ಲೋದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಈ ಸರ್ತಿ ಕ್ವಾರ್ಟರ್ ಫ಼ೈನಲ್‌ಗೂ ಹೋಗ್ತೀವೋ ಇಲ್ವೋ ಅನ್ನೋ ಸಂಕಷ್ಟದಲ್ಲಿರೋ ತಂಡಕ್ಕೆ ಎಷ್ಟು ಸಾಧ್ಯವೋ ಅಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಾವು ಸಪೋರ್ಟ್ ಮಾಡ್ಲೇ ಬೇಕಲ್ವಾ?

ಈ ಸಾರಿ ಇಲೈಟ್ ಗ್ರೂಪ್ C ಯಲ್ಲಿ 19 ಪಾಯಿಂಟ್‌ಗಳಿಂದ  ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕ ತಂಡ ಮೂರನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ. ಮೊದಲನೇ ಮತ್ತು ಎರಡನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಕ್ರಮವಾಗಿ ಹರ್ಯಾಣ ಮತ್ತು ಕೇರಳ ತಂಡಗಳಿವೆ. 

ಇನ್ನು ಈ ಲೀಗ್‌ನಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕ ತಂಡದ ಕೊನೆಯ ಮ್ಯಾಚ್ ಹರ್ಯಾಣದ ಮೇಲೆ ಇದೆ. ಜನವರಿ 30 ರಿಂದ ಪೆಬ್ರುವರಿ 02ರ ವರೆಗೆ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯೋ ಈ ಮ್ಯಾಚ್‌ಗೆ ನಾವೆಲ್ಲ ಎಷ್ಟು ಬೆಂಬಲ ಕೊಡ್ತೀವೋ ಅಷ್ಟು ಒಳ್ಳೇದು.

ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕ ತಂಡ, ಈ ಲೀಗ್‌ನಲ್ಲಿ ಕ್ವಾರ್ಟರ್ ಫ಼ೈನಲ್‌ಗೆ ಹೋಗೋದಕ್ಕೆ ಇರೋದು ಎರಡೇ ದಾರಿಗಳು: ಒಂದು, 26 ಪಾಯಿಂಟ್ಸ್ ನಲ್ಲಿರೋ ಹರ್ಯಾಣವನ್ನು ಇನ್ನಿಂಗ್ಸ್ ಪ್ಲಸ್ ರನ್‌ಗಳಿಂದ ಗೆಲ್ಲಬೇಕು, ಆಗ 7 ಪಾಯಿಂಟ್ಸ್ ಸಿಗತ್ತೆ, ಅದರಿಂದ ನಾವೂ 26 ಪಾಯಿಂಟ್ ಗಳಿಸಿ ನೆಟ್ ರನ್ ರೇಟ್ ನಲ್ಲಿ ಕ್ವಾಲಿಫ಼ೈ ಆಗಬಹುದು. ಬಲಿಷ್ಟವಾದ ಹರ್ಯಾಣವನ್ನು ಮಣಿಸೋದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭವಾದ ವಿಚಾರ ಏನೂ ಅಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಎರಡನೇ ದಾರಿ ಅಂದ್ರೆ, ಈಗಾಗ್ಲೇ 21 ಪಾಯಿಂಟ್ ಗಳಿಸಿ ಎರಡನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರೋ ಕೇರಳವನ್ನು ಕೊನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿರೋ ಬಿಹಾರದವರು ಸೋಲಿಸಬೇಕು. ಒಂದು ವೇಳೆ ಕೇರಳ ಸೋತ್ರೂ, ಕರ್ನಾಟಕ-ಹರ್ಯಾಣ ಪಂದ್ಯ ಡ್ರಾ ಆಗಿ, ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ 3 ಪಾಯಿಂಟ್ಸ್ ಸಿಕ್ರೆ, ನಾವು ಒಟ್ಟು 22 ಪಾಯಿಂಟ್ಸ್ ತೊಗೊಂಡು ಕ್ವಾಲಿಫ಼ೈ ಆಗಬಹುದು.

***

ನಾನು ಯಾವಾಗ್ಲೂ ರಣಜಿ ಪಂದ್ಯಗಳನ್ನು ಫ಼ಾಲ್ಲೋ ಮಾಡ್ತೀನಿ. ಮೊನ್ನೆ ನಮ್ಮ ಹುಡುಗ್ರು ಪಂಜಾಬ್ ತಂಡವನ್ನ ಹೀನಾಯವಾಗಿ ಸೋಲಿಸಿದ್ರೆ ಅದು ಸುದ್ದಿ ಆಗೋದಿಲ್ಲ.  ಮೊದಲನೇ ಇನ್ನಿಂಗ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ತಿಣುಕಾಡಿ ನಾಲ್ಕು ರನ್ ಹೊಡೆದಿದ್ದ ಶುಭ್‌ಮನ್ ಗಿಲ್, ಎರಡನೇ ಇನ್ನಿಂಗ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ 171 ಬಾಲ್‌ಗಳಿಂದ 102 ರನ್ ಹೊಡೆದಿದ್ದು, ಎಲ್ಲ ಕಡೆ ದೊಡ್ಡ ಸುದ್ದಿ ಆಯ್ತು. ಅದೇ ಪಂದ್ಯದಲ್ಲಿ 277 ಬಾಲ್‌ಗಳಿಂದ 203 ರನ್ ಹೊಡೆದು, ಮನಮೋಹಕ ಇನ್ನಿಂಗ್ಸ್ ಜಯವನ್ನು ತಂದುಕೊಟ್ಟ ರವಿಚಂದ್ರನ್ ಸ್ಮರಣ್ ದ್ವಿಶತಕದ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರೂ ಮಾತಾಡ್ಲೇ ಇಲ್ಲ! ಸ್ಮರಣ್ ಆಟದ ವೈಖರಿ ಎಷ್ಟು ಸೊಗಸಾಗಿದೆ ಅಂತ ಹೈ ಲೈಟ್ಸ್ ನೋಡಿ, ನಿಮಗೇ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ, ಅವರ ಕಾನ್ಫ಼ಿಡೆನ್ಸ್ ಏನು, ಅವರ ಪ್ರಿಪರೇಷನ್ ಎನೂ ಅಂತ. 

ನಮ್ಮ ಬಿಸಿಸಿಐ ಸೈಟಿನಲ್ಲೂ ಕೂಡ ವಿಡಿಯೋ ಹೈಲೈಟ್ಸ್ ನೋಡೋಕೆ ಹೋದ್ರೆ, ಅಲ್ಲೂ ಕರ್ನಾಟಕದ ಒಂದೇ ಒಂದು ವಿಡಿಯೋಗಳೂ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ - ಬರೀ ಮುಂಬೈ ತಂಡದವರ ಕೈಚಳಕವನ್ನೇ ತೋರಿಸೋದು ಅವರು.

ಬೌಲಿಂಗ್‌ನಲ್ಲಿ, ವಾಸುಕಿ ಕೌಶಿಕ್ ಮತ್ತು ಅಭಿಲಾಶ್ ಶೆಟ್ಟಿ ಅವರ ವೈಖರಿ ನೋಡೋದೇ ಒಂದು ಚೆಂದ. ಮಿಡ್ಲ್ ಆರ್ಡರ್‌ನಲ್ಲಿ  ಬ್ಯಾಟ್ ಮಾಡೋ ಅಭಿನವ್ ಮನೋಹರ್ ಮತ್ತು ಕೃಷ್ಣನ್ ಶ್ರೀಜಿತ್ ಅವರ ಬ್ಯಾಟಿಂಗ್ ಲಯ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ.

ಇಂಥ ಪಂದ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಆಡಿಯೇ ನಮ್ಮ ರಾಹುಲ್ ಡ್ರಾವಿಡ್ ಅಂತೋರು, ಮುಂದೆ ಬೆಳೆದು ಭಾರತದ ಗೋಡೆ ಮತ್ತು ಆಧಾರ ಸ್ಥಂಭ ಆಗಿದ್ದು. ಕರ್ನಾಟಕದಂತೆ ಪ್ರತೀ ರಾಜ್ಯಕ್ಕೂ ಅವರವರದ್ದೇ ಆದ ಹೆಮ್ಮೆಯ ಆಟಗಾರರು ಇದ್ದೇ ಇರ್ತಾರೆ. ಇಂಥ ಅಪ್ರತಿಮ ಪ್ರತಿಭೆಗಳು ಹುಟ್ಟುವ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಅವಕಾಶಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಮುಂದೆ ಬರ್ತಾರೆ ಅಂತ ನೋಡೋ ರೋಚಕತೆಯ ಸ್ವಾರಸ್ಯವೇ ಬೇರೆ. ಏನಂತೀರಿ?

ನಾವು ನಮ್ಮ ಕರ್ನಾಟಕದ ಕ್ರಿಕೆಟರುಗಳನ್ನು ಸಪೋರ್ಟು ಮಾಡದೇ ಇರೋದು, ಸಾಧ್ಯಾನೇ ಇಲ್ಲ! ಜೈ ಕರ್ನಾಟಕ!!

ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯದ ರಣಜೀ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ತಂಡ!

ಲೇಖನದ ಆಡಿಯೋ ಫ಼ೈಲ್