ನಾವು ಯಾವುದನ್ನೂ ಬದಲಾಯಿಸೋಕಾಗಲ್ಲ...

ಏನಪ್ಪಾ, ಬದಲಾವಣೆ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ನೆಗೆಟಿವ್ ಐಡಿಯಾನ ಶೇರ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀನಲ್ಲ ಅಂತ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡ್ಬೇಡಿ... ಇವತ್ತಿನ ವಿಷಯವೇ ಅಂತದ್ದು,  ಬೇರೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ, ಈ ಮಾತುಗಳು, ನಿಮ್ಮನ್ನ ಸ್ವಲ್ಪ ನನ್ನ ಥರ ಯೋಚ್ನೆ ಮಾಡೋಕೆ ಹಚ್ಚಿದ್ರೆ ಸಾಕು, ಅಷ್ಟೇ!

ತುಂಬಾ ಜನರಿಗೆ ಈಗಾಗ್ಲೇ ಮರೆತು ಹೋಗಿರಬಹುದು. ಕೇವಲ ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ಅಂದ್ರೆ ಮಾರ್ಚ್ ಹದಿನೈದು 2020 ರ ಹೊತ್ತಿಗೆಲ್ಲ, ನಮ್ಮನ್ನು ಕೋವಿಡ್ ಮಹಾಮಾರಿ ಆವರಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು. ಆಫ಼ೀಸಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋರನ್ನ ಮನೆಯಿಂದಲೇ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಅಂದ್ರು. ಅಂಗಡಿಗಳೆಲ್ಲ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಕ್ಲೋಸ್ ಆಗಿ, ಮಾನವ ನಿರ್ಮಿತ ಪ್ರಪಂಚ ಇನ್ನೇನು ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಸ್ಟಿಲ್ ಅನ್ನೋ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದು ಈ ದಿನ, ಐದು ವರ್ಷದ  ಹಿಂದೆ.

ನೂರು ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಒಮ್ಮೆ ಬರೋ ಇಂಥಾ ಮಹಾಮಾರಿಗಳನ್ನ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದು, ನಮ್ಮ ಜನರೇಶನ್ನಿನ ಪುಣ್ಯ ಅಂದುಕೋ ಬೇಕೋ, ಅಥವಾ ಪಾಪಕರ್ಮ ಅಂದುಕೋ ಬೇಕೋ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಆದ್ರೆ, ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಜನ ತಮ್ಮ ಜೀವ ಕಳೆದುಕೊಂಡ್ರು. ಈ ಮಹಾಮಾರಿಯ ದೆಸೆಯಿಂದ ಅದೆಷ್ಟೋ ಬಿಸಿನೆಸ್ಸುಗಳು ಮುಚ್ಚಿ ಹೋದವು. ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ತಿರುವುಗಳು ಬಂದವು.

ಅದನ್ನೆಲ್ಲ ಒಮ್ಮೆ ನೆನಪಿನ ಸುರುಳಿಗಳಲ್ಲಿ ವೀಕ್ಷೀಸೋದು, ಐದು ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಒಂದು ವಿಶೇಷವೇ ಸರಿ.

***

ಬದಲಾವಣೆ ಬಹಳ ದೊಡ್ಡದು... ಯಾವಾಗಲೂ ಎಲ್ಲ ಸಮಯದಲ್ಲೂಅಗೋ ಬದಲಾವಣೆ ಮಾತ್ರ ನಿರಂತರ. ಮತ್ಯಾವುದೂ ಬದಲಾಗೋದಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋದು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ತತ್ವ ಅಷ್ಟೇ!

ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಉದಾಹರಣೆ ಕೊಡ್ತೀನಿ: ಇದೇ ಐದು ವರ್ಷದ ಹಿಂದೆ, ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಂದು ಮಾವಿನ ಸಸಿಯನ್ನ ಶುರು ಮಾಡ್ದೆ. ಸಸಿ ಅಥವಾ ಗಿಡವನ್ನ ಶುರುಮಾಡೋದು ಅಂದ್ರೆ ಏನರ್ಥ? ತೋಟಗಾರಿಕೆ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಡೋ ಹಾಗೆ ಒಂದು ಗಿಡವನ್ನ ಕಸಿ ಮಾಡಿ ಮತ್ತೊಂದನ್ನು ಚಿಗುರಿಸೋ ವಿಚಾರ ಇದಲ್ಲ... ನಮ್ಮ ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ಕಾಲದಲ್ಲೂ ಸಿಗೋ ಮಾವಿನ ಹಣ್ಣಿನ ಗೊರಟೆ ಅಂದ್ರೆ ಬೀಜ ಒಂದನ್ನು ನಾನು ನನ್ನ ಕೋವಿಡ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿನ ಆಫ಼ೀಸ್ ರೂಮಿನ ಒಂದು ಚಿಕ್ಕ ಪಾಟ್ ಒಂದರಲ್ಲಿ ಹೂತು ಹಾಕಿ, ಅದಕ್ಕೆ ದಿನಾ ಮುಂಜಾನೆ ನೀರು ಎರೆದ ಪರಿಣಾಮದಿಂದ ಆ ಗೊರಟೆಯಿಂದಲೂ ಒಂದು ಗಿಡ ಚಿಗುರಿಕೊಂಡಿತ್ತು. ಅದು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಸೂಚಕ ಚಿಹ್ನೆಯಂತೆ ಚಿಗುರಾಗಿ ಒಡೆದು, ನಂತರ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕ ಚಿಹ್ನೆಯಂತೆ ಅರಳಿಕೊಂಡು ದೊಡ್ಡ ಗಿಡವಾಗುವ ಎಲ್ಲ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನೂ ತೋರಿತ್ತು.

ಅಂಗಡಿಯಿಂದ ತಂದ ಹಣ್ಣು ರುಚಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು, ಇನ್ನೂ ಜೀವವಿರೋ ಬೀಜವನ್ನು ಟ್ರ್ಯಾಷ್‌ನಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಕಳಿಸದ ನನ್ನ ಮನಸ್ಥಿತಿಯಿಂದ ಆರಂಭಗೊಂಡಿತ್ತು ಈ ಪ್ರಹಸನ. ಆಫ಼ೀಸಿನ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಒಬ್ಬನಿಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಕಂಪನಿ ಸಿಗಲಿ ಎಂದು ಸುಮ್ಮನೇ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಹೂತು ಹಾಕಿ, ಒಂದು ತೇವವಾದ ವಾತಾವರಣ ನಿರ್ಮಿಸುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ, ಮಾವಿನ ಬೀಜದಿಂದ ಮಾವಿನ ಗಿಡವೇ ಹುಟ್ಟಿಬರುವುದು ಸಹಜ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ಒಬ್ಬ ವಿಜ್ಞಾನದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಯಾಗಿ ಆ ಗಿಡದ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಮಿಲಿ ಮೀಟರು, ಇಂಚು ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನೂ ಪ್ರತಿದಿನ ಹತ್ತಿರದಿಂದ ಗಮನಿಸಿದ ನನಗೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಆಶ್ಚರ್ಯಗಳಂತೂ ಖಂಡಿತ ಆಗಿವೆ.

ಸರಿ, ಮಾವಿನ ಬೀಜದಿಂದ ಹುಟ್ಟುವ ಗಿಡವನ್ನಂತೂ ಬದಲಾಯಿಸಲಾಗಲಿಲ್ಲ... ಆದರೆ, ಅದರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಬಹುದಿತ್ತೇ?

ನಮ್ಮ ನ್ಯೂ ಜೆರ್ಸಿಯಲ್ಲಿ ಇರೋ ಭಾರತೀಯ ಕುಟುಂಬಗಳು ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಗಿಡವನ್ನು ಬೆಳೆಸೋದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿರುವ ಒಂದು ಪದ್ದತಿ. ಈ ಒಂದು ಪದ್ಧತಿ, ಬಳಕೆಯಾಗಿ ಬೆಳೆದು, ಸಂಪ್ರದಾಯವಾಗಿ ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿ ಒಂದು ಸುಂದರವಾದ ಪರಂಪರೆಯಾಗೋದು ನನ್ನನ್ನು ಯಾವಾಗಲೂ ಯೋಚಿಸುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ.  ಅಮೇರಿಕಕ್ಕೆ ಬಂದ ಭಾರತೀಯರು, ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ತುಳಸಿ, ಮಲ್ಲಿಗೆ, ಮಾವು, ಕರಿಬೇವು, ಬಾಳೆ, ನಿಂಬೆ, ದಾಸವಾಳ, ಸಾಂಬಾರುಬಳ್ಳಿ, ಮೊದಲಾದ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ - ಅಮೇರಿಕದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶಕ್ಕೆ ವಲಸೆ ಹೋದವರು ಏನನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೋ ಎನ್ನುವ ಕುತೂಹಲ ನನಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಗಿಡಗಳು ಹೊರ ವಾತಾವರಣಕ್ಕೆ ಬರುವುದು ವರ್ಷದಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳುಗಳು ಮಾತ್ರ. ಮೇ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಮೆಮೋರಿಯಲ್ ಡೇ ವೀಕೆಂಡ್‌ನಿಂದ ಶುರುವಾಗುವ ನಮ್ಮ ಅನಫ಼ಿಷಿಯಲ್ ಸಮ್ಮರ್, ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ಮೊದಲ ವಾರದಲ್ಲಿ ಬರುವ ಲೇಬರ್ ಡೇ ವರೆಗೆ ಅಷ್ಟೇ. ಇನ್ನುಳಿದ ಎಂಟು ತಿಂಗಳುಗಳ ಕಾಲ ಈ ಗಿಡಗಳು, ಅದರಲ್ಲೂ ಟ್ರಾಪಿಕಲ್ ಪ್ರದೇಶದ ಗಿಡಗಳಾದ ಬಾಳೆ, ಮಾವು, ಬೇವು - ಇತ್ಯಾದಿ ಎಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಒಳಾಂಗಣದ ಬಂಧಿಗಳೇ! 

ಗಿಡಗಳಿಗೆಲ್ಲ ಜೀವವಿದೆ ಎಂದು ತೋರಿಸಿಕೊಟ್ಟ ವಿಜ್ಞಾನಿ ಬೋಸ್ ಅವರ ಸಂಶೋಧನೆಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟೊಂದು ಸತ್ಯವಿದೆ! ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ನೀವು ನಮ್ಮ ನ್ಯೂ ಜೆರ್ಸಿಯ ಯಾರದೇ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿ, ಅವರೆಲ್ಲ ತಮ್ಮ ಒಳಾಂಗಣದ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಬಹಳ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಸಾಕಿಕೊಂಡಿರುವುದರ ಜೊತೆಗೆ, ಅವುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ನಿತ್ಯವೂ ಒಂದು ಆಂತರಂಗಿಕವಾಗಿ ಸಂಭಾಷಣೆಯಲ್ಲಿಯೂ ತೊಡಗಿಕೊಂಡಿರುತ್ತಾರೆ! ಹಾಗಾಗಿ, ಈಗಿಡಗಳು ನಮ್ಮ ಸಾಕು "ಪ್ರಾಣಿ"ಗಳಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತವೆ.

ಆದರೆ, ಇಲ್ಲಿಯೇ ನನಗೊಂದು ಸಂಕಷ್ಟದ ವಿಷಯ ಬಂದಿರೋದು. ಯಾವುದೋ ಟ್ರಾಪಿಕಲ್ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಆರಾಮವಾಗಿ ಬಿಸಿಲನ್ನು ತಿಂದು, ನೆಲವನ್ನು ಬಿರಿದು ಆಳದಲ್ಲಿ ಬೇರುಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸುತ್ತಾ ಗಗನಚುಂಬಿಗಳಾಗಿ ಬೆಳೆಯುವ potential ಇರುವ ಈ ಗಿಡಗಳನ್ನು ನಾವು indoor flower potಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಕಿ ಅವುಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ವಿಶಾಲತೆಯನ್ನು ಕುಂಠಿತಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೇನೋ ಅನಿಸೋದಿಲ್ಲವೇ? ಅವುಗಳು pot ನಲ್ಲಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ಬೆಳೆಯೋದನ್ನ ಒಂದು ದಯನೀಯ ಸ್ಥಿತಿ ಅಂತ ನೋಡಬಹುದೇ?

ಹಾಗಾದ್ರೆ, ನಾವು ನಿಜವಾಗಿ ಈ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಪೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೋ? ಅಥವಾ ಪೋಷಣೆಯ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಶೋಷಿಸುತ್ತಾ ಅವುಗಳ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ತಡೆಯಾಗಿದ್ದೇವೆಯೋ?

ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಟ್ರ್ಯಾಶ್ ಚೀಲವನ್ನು ಸೇರಿ, dump truck ನಲ್ಲಿ ಸವಾರಿ ಮಾಡಿ, 

ಲ್ಯಾಂಡ್‌ಫ಼ಿಲ್ ಅನ್ನು ಹೊಕ್ಕು ಕೊಳೆತು ಗೊಬ್ಬರವಾಗಬಹುದಾಗಿದ್ದ, ಮಾವಿನ ಗೊರಟಿಗೆ ನಾನು ನನ್ನ ಆಫ಼ೀಸಿನ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ ಜಾಗ ಕೊಟ್ಟು ಹುಟ್ಟಿ-ಬೆಳೆಯಲು ಅವಕಾಶ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆಂದು ಸಂತೋಷ ಪಡಬೇಕೇ? ಅಥವಾ ಯಾವುದೋ warm ಆಗಿರೋ ಭೂ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಬಿರಿದು, ಹಿರಿದು, ತಿಂದು, ತೇಗಿ ಸಂತೋಷ ಪಟ್ಟು, ಎಂಭತ್ತು-ನೂರು ಡಿಗ್ರಿ ಫ಼್ಯಾರನ್‌ಹೀಟ್‌ temperature ವೆದರ್ ನಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯನ ಜೊತೆಗೆ ಸರಸವಾಡುತ್ತಾ, ಮುಂಬರುವ ಮಾನ್ಸೂನ್ ಮಾರುತವನ್ನು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಾ, ಈ ತಿಂಗಳ ಕೊನೆಗೆ ಬರುವ ಯುಗಾದಿಯ ಹೊತ್ತಿಗೆಲ್ಲ - ತನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ಹೊಂಗೆ ಮರಗಳ ಟೊಂಗೆಗಳಿಂದ ಹೊರಹೊಮ್ಮುತ್ತಿದ್ದ ಚಿಗುರುಗಳಿಗೆ ಪೈಪೋಟಿಕೊಂಡುವಂತೆ, ತಾನೂ ತನ್ನ ಚಿಗುರನ್ನು ಟಿಸಿಲಾಗಿ ಒಡೆದು ಹೂ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಮುಖ ಮಾಡುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅವಕಾಶವನ್ನೇ ಈ ಗಿಡದಿಂದ ತಪ್ಪುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆಯೇ?

ನಾವು ಈ ಗಿಡಗಳನ್ನಾದರೂ ಏಕೆ ಬೆಳೆಸುತ್ತೇವೆ? ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಎರಡು ಬಾಳೆಗಿಡಗಳ ಕಂದನ್ನು ನೆಟ್ಟು ಹಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಪೋಷಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದರೂ ಅವು ಎರಡು ಅಡಿಗಳಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಬೆಳೆದಿಲ್ಲ. ಕೋವಿಡ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ ಮಾವಿನ ಗಿಡ ವರ್ಷಕ್ಕೆರಡು ಎಲೆಗಳಂತೆ ಚಿಗುರಿಸುತ್ತಾ ಇನ್ನೂ ಒಂದೂವರೆ ಅಡಿ ಎತ್ತರವನ್ನೂ ತಲುಪಿಲ್ಲ. ಮೂರು ಭಿನ್ನ ವರೈಟಿಯ ಮಲ್ಲಿಗೆ ಗಿಡಗಳು ಸ್ವಲ್ಪ ವೇಗವಾಗಿ ಬೆಳೆದು ಕಾಲಕಾಲಕ್ಕೆ ಒಂದೆರಡು ಹೂವುಗಳನ್ನಾದರೂ ಬಿಟ್ಟಿವೆ. ಇನ್ನು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಅಗಲವಾಗಿ ಹರಡಿಕೊಂಡ ಕರಿಬೇವಿನ ಸಸಿ, ದೊಡ್ಡ ಮರವಾಗುವ ಎಲ್ಲ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ತೋರಿದರೂ, ಅದು ಇದ್ದ ಪಾಟ್ ಅದರ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಖಂಡಿತಾ ಕುಂಠಿತ ಗೊಳಿಸಿದೆ ಎನ್ನಬಹುದು.

(ನಾವು ಕರಿಬೇವಿನ ಗಿಡವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿದರೂ, ಅಡುಗೆ ಮಾಡಲು ಅದರ ಎಲೆಗಳನ್ನು ಬಳಸದೇ, ಅಂಗಡಿಯಲ್ಲಿ transperant plastic packet ನಲ್ಲಿ ಕರಿಬೇವಿನ ಎಸಳುಗಳನ್ನು purchase ಮಾಡುವುದಂತೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ ಏಕೆ, ಅನ್ನುವುದು ಮತ್ತೊಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯದ ವಿಷಯ ಬಿಡಿ.)

ವರ್ಷದ ಆರರಿಂದ ಎಂಟು ತಿಂಗಳು ಚಳಿಯಲ್ಲಿ ತೊಳಲುವ ಈ ಗಿಡಗಳು ಸಂತೋಷವಾಗಿದ್ದಾವೆಯೇ? ನಮ್ಮ pet project ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಇವುಗಳನ್ನು ಪೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೋ, ಶೋಷಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆಯೋ?

(ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ, ಈ ಮಾವಿನ ಗಿಡವನ್ನು ಫ಼್ಲೋರಿಡಾದಲ್ಲಿರುವ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನ ಮನೆಗೆ ಕಳುಹಿಸಿ, ಅವನ ತೋಟದಲ್ಲಿ ನೆಟ್ಟು ಅದರ ಸಹಜ ಪೋಷಣೆಗೆ ಅವಕಾಶಕೊಟ್ಟು, ಅದಕ್ಕೂ ನನಗೂ ಒಂದು "ಬಿಡುಗಡೆ" ಸಿಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದರೆ ಹೇಗೆ? ಎಂದು.)

ಹೌದು, ಈ ಗಿಡಗಳು, ಅಷ್ಟು ಹಾರ್ಡ್ ಆದ ನೆಲವನ್ನು ಬಗೆದು ಬೇರು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಶಕ್ತಿ ಇರುವ ಬೀಜಗಳಲ್ಲವೇ? ಹಾಗಿರುವಾಗ, ಈ ಬೇರುಗಳಿಗೆ, ಸುಟ್ಟ ಮಣ್ಣಿನ ಪಾಟ್‌ನ ಬುಡವನ್ನು ಕೊರೆದುಕೊಂಡು ಹೊರಬರಲಾರದ ಅಸಹಾಯಕತೆಯಾದರೂ ಏಕೆ? ಅದು ಮತ್ತೊಂದು ದಿನದ ವಿಚಾರವಾಗಲಿ ಬಿಡಿ.

ಈಗ ಹೇಳಿ, ನಮ್ಮ ಕೈಲಿ ಏನಿದೆ?

ನಾವು ಏನನ್ನು ಬದಲಾಯಿಸಬಲ್ಲೆವು? ಬೀಜದಲ್ಲಿ ಸುಪ್ತವಾಗಿ ಅಡಗಿರೋ ಮಹಾನ್ ಶಕ್ತಿಯ ಮುಂದೆ, ನಾವು ತಿಂದ ಗೊರಟೆಯನ್ನು ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ಹೂತು ಅದು ಮೊಳಕೆ ಒಡೆಯುವ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾ ಏನನ್ನೋ ಸೃಷ್ಟಿಸಿದೆವು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವುದಿದೆಯಲ್ಲಾ ಅದು ಎಂಥಾ ಎಳಸುತನದ ಪ್ರವೃತ್ತಿ ಅನ್ನಿಸೋದಿಲ್ಲವೇ?

ನಾವು ಉಸಿರಾಡಲು ಹಸಿರು ಬೇಕು, ನಿಜ - ಹಾಗಂತ, ಸೊಂಪಾಗಿ ಬೆಳೆಯಬಹುದಾದ, ಮಾವು-ಬೇವು-ತಾಳೆ-ತೆಂಗುಗಳನ್ನು ನಮ್ಮ ನಿಯಂತ್ರಣದಲ್ಲಿ ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು, ಅವುಗಳ full potenial ಅನ್ನು ತಲುಪೋ ಒಂದು ವ್ಯವಸ್ಥ್ಯೆಯನ್ನ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಡದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದು ಒಂದು ಅಪರಾಧವಾಗೋದಿಲ್ಲವೇ?

ಅದು ಒಬ್ಬ ಕವಿಯನ್ನು ಕತ್ತಲಿನ ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಕೂಡಿ ಹಾಕಿದಷ್ಟೇ ಕ್ರೂರ. ಒಬ್ಬ ಶಿಲ್ಪಿಯ ಕೈಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿದಷ್ಟೇ ಘೋರ. ಒಬ್ಬ ಕಲಾವಿದನಿಗೆ ಬಣ್ಣಗಳನ್ನಾಗಲೀ, ಕುಂಚವನ್ನಾಗಲೀ ಕೊಡದಷ್ಟೇ ದುಸ್ತರವಾದದ್ದು ಅನ್ನಿಸುತ್ತೆ.

ಆದ್ದರಿಂದಲೇ, ಇರುವಷ್ಟು ಈ ಗಿಡಗಳು ಎಷ್ಟು ದಿನವಾದರೂ ಇರಲಿ. ನಾನು ಮತ್ತಿನ್ಯಾವ ಗಿಡಗಳನ್ನೂ ಹಾಕೋದಿಲ್ಲ, ಸಂಬಾಳಿಸೋದಿಲ್ಲ - ಅವುಗಳು annual, perennial ಆಗಿ ನಮ್ಮ ಹೊರಾಂಗಣದಲ್ಲಿ ವರ್ಷಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಬಂದರೆ ಬರಲಿ, ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ ಇಲ್ಲ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲೇ ನಮ್ಮ ಮನೆಯ ಗುಲಾಬಿ ಗಿಡಗಳನ್ನು ಕಂಡರೆ ನನಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಒಲವು ಮತ್ತು ಹೆಮ್ಮೆ ಕೂಡ... ಅದೆಂಥಾ ಚಳಿಯೇ ಇದ್ದಿರಲಿ, ವಸಂತನ ಆಗಮನ ಆದೊಡನೆ ಮತ್ತೆ ಹೊಸತನವನ್ನು ಆರಂಭಿಸೋ ಈ ಗಿಡಗಳು ಬಹಳ ಗಟ್ಟಿ!

ನಮ್ಮ ನ್ಯೂ ಜೆರ್ಸಿಯಲ್ಲಿ, ಖಂಡಿತ ಮುಂಬರುವ ಯುಗಾದಿಯಂದು, ಹೊಂಗೆ ಹೂವ ತೊಂಗಲಲ್ಲಿ ಬೃಂಗದ ಸಂಗೀತದ ಕೇಳಿ ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿ ಬರೋದಿಲ್ಲ... ಅವತ್ತು, ಮಾಮೂಲಿಗಿಂತ ಸ್ವಲ್ಪ ಬಿಸಿಲು ಹೆಚ್ಚಿದ್ದರೆ "Happy Yugaadi!" ಎಂದು ಸಂಭ್ರಮಿಸುತ್ತಾ ಒಂದಿಷ್ಟು WhatsApp message ಗಳನ್ನು ಕಳಿಸಿಕೊಂಡೇವು. ವಾರಾಂತ್ಯದಲ್ಲೇ ಹಬ್ಬ ಬಂದಿದ್ದರಿಂದ ಒಂದಿಷ್ಟು ವಿಶೇಷ ಲವಲವಿಕೆಗಳಿರಬಹುದು, ಅಷ್ಟೇ!

ನಾವು ಯಾವುದನ್ನೂ ಬದಲಾಯಿಸೋಕಾಗಲ್ಲ...

ಅಂತರಂಗ - 500

ಒಂದಾನೊಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಬ್ಲಾಗುಗಳು ಅಂದರೆ, web log ಗಳು ಚಲಾವಣೆ ಇದ್ದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ನಾನೂ ಒಂದು ಬ್ಲಾಗ್ ಅಂತ ಶುರುಮಾಡಿದ್ದು, ಈ ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಬರೋಬ್ಬರಿ 20 ವರ್ಷದ ವಾರ್ಷಿಕೋತ್ಸವವನ್ನ celebrate ಮಾಡ್ತಾ ಇದೆ.

ಈ ಬ್ಲಾಗ್ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ, ಕಳೆದ  ಇಪ್ಪತ್ತು ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಬರೆದಿದ್ದು, ಕೊರೆದಿದ್ದು, ಎಲ್ಲಾ ಸೇರಿಸಿದ್ರೆ, ಒಟ್ಟು 572 ಲೇಖನಗಳು. ಅದರಲ್ಲಿ, ಅಂತರಂಗದ್ದೇ 500 ಲೇಖನಗಳು. ಇನ್ನು ಕಾಲಚಕ್ರದಲ್ಲಿ 57 ಲೇಖನ ಇದ್ರೆ, ದಾರಿದೀಪದಲ್ಲಿ 15 ಲೇಖನಗಳನ್ನ ಬರೆಯೋಕೆ ಆಗಿರೋದು.

ನನಗೆ ಇನ್ನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೆನಪಿದೆ. ನವೆಂಬರ್ 22, 2005ರಂದು ಸ್ವಾಗತ ಅಂತ ಒಂದು ಲೇಖನವನ್ನು ಹಾಕಿದ್ದು.

ಆಗೆಲ್ಲ, ಹೆಚ್ಚು ಲೇಖಕರು online ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ. ನಂತ್ರ ಒಬ್ಬೊಬ್ರಾಗೆ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡ್ರು... ಹಾಗೇ ಸಮಯ ಕಳೆದಂತೆ ಮುಂದುವರೆದ ಸೋಶಿಯಲ್ ಮೀಡಿಯಾ ಅಬ್ಬರದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವು ಕಳೆದುಕೊಂಡ್ರು ಅಥವಾ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡ್ರು ಅನ್ನಬೇಕು.

2005ರ ನವೆಂಬರ್ ನಲ್ಲಿ ಓಪನ್  ಆದ ಬ್ಲಾಗು, ಮತ್ತೆ ಡಿಸೆಂಬರ್ ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸದ್ದು ಮಾಡದೇ ಒಂದು ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ, 2006 ರ ಮಾರ್ಚಿನಿಂದ ಮತ್ತೆ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು, ಇಂದಿಗೂ ಮುಚ್ಚಿಲ್ಲ!

ಕಾಲಚಕ್ರ - 57 posts

ದಾರಿದೀಪ - 15 posts

ಅಂತರಂಗ - 500 posts, 190 followers

ಇವತ್ತು ಅಂತರಂಗವನ್ನ ಕಲಕಿ ನೋಡ್ದಾಗ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು, ಅದಕ್ಕೂ ಸುಮಾರು 200 ಜನ ಫ಼ಾಲ್ಲೋವರ್ಸ್ ಇದ್ದಾರೆ, ದಿನಕ್ಕೆ ಕಮ್ಮೀ ಅಂದ್ರೆ ಒಂದು 25 ಜನಾನಾದ್ರೂ ಭೇಟಿ ಕೊಡ್ತಾರೆ, ತಿಂಗಳಿಗೆ ಒಂದೈದು ಸಾವಿರ unique ವಿಸಿಟರ್ಸ್ ಬರ್ತಾರೆ ಅನ್ನಬಹುದು.

ಪರವಾಗಿಲ್ಲ: 20 ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಸುಮಾರು ಎರಡುವರೆ ಲಕ್ಷ visitors ಅನ್ನ ಈ ಲೇಖನಗಳ ಲೋಕ ಸಂಪಾದಿಸಿದೆ ಅಂತ ತಿಳಿದು ಸಂತೋಷವಾಯ್ತು.

ಈ ಲೇಖನಗಳು ಸುಮಾರು ನೂರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಟಾಪಿಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿರುವುದು ಒಂದು ವಿಶೇಷ. ಇನ್ನೊಂದು ವಿಶೇಷ ಏನೂ ಅಂದರೆ, 2006 ರ ಮೇ ತಿಂಗಳಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿದಿನವೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ಲೇಖನವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿರಿವುದು.

ಈ 20 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಜನರ ಜೊತೆಗೆ ಬೆರೆಯೋದಕ್ಕೆ ಈ ಲೇಖನಗಳು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿವೆ. ಈ ಲೇಖನಗಳಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಪಾಲು, personal musings ಅಂತಾರಲ್ಲ, ಹಾಗೆ. ಯಾರು ಓದಲಿ, ಬಿಡಲಿ - ಬರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗೋದು ನನಗೆ ಒಂದು ಹವ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ. ಹೆಚ್ಚು ಬರೆದಂತೆ ಹೆಚ್ಚು ಓದಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ, ಹೆಚ್ಚು ಓದಿದಂತೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಬರೆಯಬಹುದೇನೋ ಎಂಬುದು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ಆಶಯ.

ನನ್ನ ಈ ಕಿರು ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನ ಸಲಹಿ, support ಮಾಡಿ,  ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಿ, ಆಗಾಗ್ಗೆ ಚಿವುಟಿ, ಸಲಹೆಗಳನ್ನು ನೀಡಿ ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದ ನಿಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ "ಅಂತರಂಗ"ದ ಅನಂತ ನಮನಗಳು!

25-25-25 (ಅನಿವಾಸಿ ಬದುಕು)

ಒಂದು ದೇಶದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದು 25 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಕಳೆದರೆ ಏನೇನಾಗಬಹುದು? ಅನ್ನೋದರ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಕುತೂಹಲಕರವಾದ ಸ್ವ ವಿಮರ್ಶೆ ಅಷ್ಟೇ!

ನಾವೆಲ್ಲ ನೀರಿನ ಒಂದೊಂದು ಬಿಂದುವಿದ್ದ ಹಾಗೆ, ಎಲ್ಲೋ ಹುಟ್ಟಿ ಎಲ್ಲೋ ಬೆಳೆದು, ಮತ್ತಿನ್ನೇಲ್ಲೋ ಸಾಗರವನ್ನು ಅರಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಸೇರಿ, ಮತ್ತೆ ಹನಿಯಾಗಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬರುವವರು. ಈ ರೀತಿ, ಕೊನೇಪಕ್ಷ ಒಂದು ಮಿಲಿಯನ್ ಸರ್ತಿ ಮಾಡಿದ್ರೆ, ಮೋಕ್ಷ ಅಂತೇನಾದ್ರೂ ಸಿಗುತ್ತೋ ಏನೋ... ಇರ್ಲಿ, ಅದು ಇನ್ನೊಂದು ದಿನದ ಟಾಪಿಕ್ ಆಗುತ್ತೆ ಬಿಡಿ!

ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದು ಅಲ್ಲೇ ಜೀವನವನ್ನ ಕಳೆಯೋರಿಗೆ ನಮ್ಮ ವಲಸಿಗರ ಬದುಕನ್ನ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳೋಕಾಗಲ್ಲ! ವಲಸಿಗರ ಜೀವನವೇ ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ವಿಶೇಷವಾದದ್ದು... ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಉದಾಹರಣೆಯ ಮೂಲಕ ಹೇಳೋದಾದ್ರೆ, ನಾವೆಲ್ಲ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೆ ಗಣಪತಿ ಹಬ್ಬವನ್ನು ವಿಜೃಂಬಣೆಯಿಂದ ಆಚರಿಸ್ತಿದ್ದಾಗ, ನಮ್ಮ ಜೊತೆಗೆ ಓದುತ್ತಾ ಇದ್ದ ಬೆರಳೆಣೆಕೆಯ ಕೆಲವು ಹಿಂದುಗಳಲ್ಲದ ಹುಡುಗರಿಗೆ ಯಾವ ರೀತಿಯ feeling ಬರ್ತಿತ್ತೋ... ಇಲ್ಲಿ ಬಂದವರಿಗೆ ಮೊದಮೊದಲಿಗೆ ಹಾಗನ್ಸುತ್ತೆ.

ನಮ್ಮ ಅಣ್ಣ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಹೇಳೋ ಹಾಗೆ, "ನಮ್ಮೂರುಗಳಲ್ಲಿ ನಾವು ನೀರು ಕುಡುಕೊಂಡ್ ಬೇಕಾದ್ರೂ ಬದುಕಬಹುದು. ಆದ್ರೆ, ನಿಮ್ಮದಲ್ಲದ ದೇಶದಲ್ಲಂತೂ ಖಂಡಿತ ಹಾಗಾಗಲ್ಲ!"

ಅಮೇರಿಕದ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಹೇಳೋದಾದರೆ, ಹೊಸ ಬದುಕನ್ನ ಅರಸಿಕೊಂಡು, ಒಂದು ದೇಶದಿಂದ ಮತ್ತೊಂದು ದೇಶಕ್ಕೆ ಬಂದವರ ಕತೆ ಯಾವಾಗ್ಲೂ ರತ್ನಕಂಬಳಿಯ ಮೇಲೆ ನಡೆದಂತೆ ಇರೋದಿಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿನ ಕ್ಯಾಪಿಟಲಿಸ್ಟಿಕ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ, ಪ್ರತಿದಿನವೂ "ಈಸಬೇಕು, ಇದ್ದು ಜೈಸಬೇಕು". ಅದರ ಜೊತೆಗೆ, your past performance is not an indication of future results! ಅನ್ನೋ ಧ್ಯೇಯವಾಕ್ಯವನ್ನ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ್ರೇ ಸುಮಾರು ಸಮಯ ಹಿಡಿಯುತ್ತೆ.

ಹಂಗಂತ, ಅಮೇರಿಕದ ವಿಚಾರವನ್ನು, ಇಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳ ಮನೆಗೆ ಬೇಸಿಗೆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಭೇಟಿ ಕೊಡುವ ತಂದೆ-ತಾಯಿಯರ ಅನುಭವದ ಮೂಲಕ ಸರಳೀಕರಿಸಲಾಗೋದಿಲ್ಲ. ನೀವು ಯಾವುದೋ ದೇಶದ ರಿಸಾರ್ಟ್‌ನ all inclusive vacation package ತಗೊಂಡು, ಒಂದು ವಾರ ರಿಸಾರ್ಟಿನ safety net ನಲ್ಲಿದ್ದುಕೊಂಡು ಬಂದು, ನಾನು ಆ ದೇಶವನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರೆ ಹೇಗಾಗುತ್ತೋ ಹಾಗೆ.

ಯಾವ್ದೂ ಬೇಡ, ಅಮೇರಿಕದ ಒಂದು ಫ಼್ಯಾಮಿಲಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಾಕುಪ್ರಾಣಿಯನ್ನು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋ ಅನುಭವ ಉಳಿದ ಎಲ್ಲ ದೇಶಗಳ ಅನುಭವಕ್ಕಿಂತ ಬಿನ್ನ, ಅಂತಂದ್ರೆ ನೀವು ನಂಬ್ತೀರಾ? ಇಲ್ಲಿನ ಐವತ್ತುರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಕು ಪ್ರಾಣಿಗಳನ್ನ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋದರ ಬಗ್ಗೆ, ಐವತ್ತು ಕಾನೂನುಗಳಿರಬಹುದು. ನಮ್ಮ ನ್ಯೂ ಜೆರ್ಸಿಯ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ, ನಾವು ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳೋ ನಾಯಿ-ಬೆಕ್ಕುಗಳಿಗೆ ಟೌನ್‌ಶಿಪ್‌ನಿಂದ ಲೈಸೆನ್ಸ್ ತಗೋಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ ನಿಮಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಆಗದಿದ್ರೆ ಸಾಕು.

ಅಮೇರಿಕದಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನ ಹೇಗೆ "ಇನ್-ಲಾ" ಅಂತ ಕರೆದುಕೊಳ್ತಾರೋ, ಹಾಗೇ ಇಲ್ಲಿ ಕಾನೂನು-ಕಟ್ಟಳೆಗಳು ಜಾಸ್ತಿ ಅಂತಾನೇ ಹೇಳ್ಬೇಕು. ನನ್ನ ಹಾಗೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಒಂದು ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಸಂತೋಷವನ್ನು ಅನುಭವಿಸ್ತೀವಿ ಅಂತಂದ್ರೆ - ಅದು ಭ್ರಷ್ಟಾಚಾರ/ಲಂಚಗುಳಿತನ ಇರದೇಇರೋದು... ನಾವು ಕಳೆದ 25 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ಲಂಚವನ್ನ, ಯಾರಿಂದಲೂ ತಗೊಳೋದೂ ಇಲ್ಲ, ಯಾರಿಂದಲೂ ನಿರೀಕ್ಷಿಸೋದೂ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿನ ಸರ್ಕಾರಿ ಕಛೇರಿಗಳಿಗೂ ನಮ್ಮ ಒಡನಾಟಕ್ಕೂ ಒಂದು ರೀತಿ ದೂರವೇ... ಇಲ್ಲಿ, ಬಹಳ ಅಪರೂಪಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ನಾವು ಸರ್ಕಾರಿ ಕಛೇರಿಗಳನ್ನ ಎಡತಾಕ್ತೀವಿ... ಅದನ್ನ ಬಿಟ್ರೆ, ಉಳಿದವೆಲ್ಲ ಕೆಲಸಗಳು ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟ್ ಮುಖೇನ ನಡೆಯುತ್ತೆ. ಸರ್ಕಾರಿ ಕಛೇರಿಗಳೂ ಕೂಡಾ ಇಲ್ಲಿ ಲಂಚಮುಕ್ತವಾಗಿ, ಪ್ರಾಸೆಸ್ಸ್ ಓರಿಯೆಂಟೆಡ್ ಸಿಸ್ಟಮ್ ಆಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತೆ ಅಂತ ಹೇಳ್ಕೊಳ್ಳೋಕ್ಕೆ ಹೆಮ್ಮೆ ಆಗುತ್ತೆ.

ಇಲ್ಲಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ trust ಇದೆ. India ದಲ್ಲಿ ಕೂತಗೊಂಡು ಕೆಲವರು, ನಿಮ್ಮ ಅಮೇರಿಕನ್ ಎಲೆಕ್ಷನ್ ಸಿಸ್ಟಂ ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲ, ಬರೀ ಸಿಗ್ನೇಚರ್ ನೋಡಿ ಜನರನ್ನ identify ಮಾಡ್ತಾರೆ, ಅಂತ ವಿಡಿಯೋ ಮಾಡ್ತಾರಲ್ಲ! ಅದನ್ನ ನೋಡಿ ಹೇಳ್ಬೇಕು ಅನ್ನುಸ್ತು.

ನಮ್ಮ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಗಾಜಿನ ಕಿಟಕಿ ಬಾಗಿಲುಗಳಿಗೆ ಮೆಟಲ್ ಕಟಕಟೆ ಹಾಕ ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ - ಮನೆಗೆ ಒಂದು ಸೆಕ್ಯುರಿಟಿ ಸಿಸ್ಟಂ ಇರುತ್ತೆ ಅನ್ನೋದು ಬಿಟ್ರೆ, ಇಲ್ಲಿ ನಾವಂತೂ ಜೈಲಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕಿದ ಹಾಗೆ ಬದುಕೋದಿಲ್ಲ.

ಇಲ್ಲಿ ಗಾಳಿ ಸ್ವಚ್ಛವಾಗಿದೆ, ನೀರು ಯಥೇಚ್ಚವಾಗಿ ಸಿಗುತ್ತೆ, cost of living ಕಡಿಮೇನೇ relatively speaking. ಆಮೇಲೆ, ಜನರಿಗೆ ಸಿಸ್ಟಮ್ ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ ಹೆಚ್ಚು! ನಿಜವಾಗಿಯೂ, freedom ಅಂದ್ರೆ ಏನು, liberty ಅಂದ್ರೆ ಏನು, justice system ಅನ್ನೋದು ಹೇಗೆ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡುತ್ತೆ ಅಂತ ತಿಳೀತಾ ಹೋದಹಾಗೆ - ಈ ಹಿಂದೆ ನಾವು ಅನುಭವಿಸದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಿಂತ, ಇಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಬಿನ್ನವಾಗಿರೋ ಕಾರಣ - ಒಮ್ಮೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದೋರು ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನ ಇಷ್ಟ ಪಡದೇ ಇರೋ ಚಾನ್ಸೇ ಇಲ್ಲ. ಮುಖ್ಯವಾಗಿ, ಇಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವಾದಿಗಳಾಗಿ ಬಂದವರಿಗೆ ಯಾವತ್ತೂ ನಿರಾಶೆ ಆಗೋದಿಲ್ಲ - sky is the limit! ಅಂತಾರಲ್ಲ ಹಾಗೆ, ಅವರು ಎಷ್ಟು ಎತ್ತರಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ್ರೂ ಬೆಳೀಬಹುದು.

ಉಳಿದೆಲ್ಲ immigrantsಗಳಿಗೂ ನಮಗೂ ಇರೋ ಬಹು ಮುಖ್ಯ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಅಂದ್ರೆ ನಾವು ಇಲ್ಲಿ ಅವಿದ್ಯಾವಂತರಾಗಿ,  ಭಿಕ್ಷೆ ಬೇಡಿಕೊಂಡಾಗಲಿ, ಹಸಿವಿನಿಂದ ಕಂಗಾಲಾಗಿಯಾಗಲಿ, religious oppression ನಿಂದಾಗಲೀ, political indifference ನಿಂದಾಗಲೀ, asylum seeking ನಿಂದಾಗಲೀ ಬಂದಿಲ್ಲ... ನಾವು ಇಲ್ಲಿ skilled workers ಆಗಿ, engineers ಆಗಿ, doctors ಆಗಿ ಬಂದವರಿಗೆ ಬಸವಣ್ಣನವರು ಹೇಳಿದಂತೆ ಕಾಯಕವೇ ಕೈಲಾಸ... ಕರ್ಮ ಜೀವನವನ್ನ ಆಧರಿಸಿಕೊಂಡು, ನಮ್ಮ ಕೆಲಸವನ್ನು, ಕೈಕಾಲುಗಳನ್ನು ನಂಬಿಕೊಂಡು ಬಂದವರು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ನಮ್ಮಂಥವರ ಅನಿವಾಸಿ ಅಮೇರಿಕನ್ ಅನುಭವ ಇತರೆ ದೇಶದವರ ಅನುಭವಕ್ಕಿಂತ ಬಿನ್ನವಾಗಿರಲು ಸಾಧ್ಯ!

25 ವರ್ಷಗಳ ಅಮೇರಿಕನ್ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ್ರೂ ಕಮ್ಮೀನೆ. ಈಗ ಇಷ್ಟು ಸಾಕು, ಸಮಯ ಬಂದಾಗ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ವಿಚಾರಗಳನ್ನ ಸೇರಿಸ್ತಾ ಹೋಗ್ತೀನಿ.

ಆರೋಗ್ಯವೇ ಭಾಗ್ಯ

ಇತ್ತೀಚಿನ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಜನರಿಗೆಲ್ಲ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಆರೋಗ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳಷ್ಟು ಕಾಳಜಿ ಇದೆ ಅಂತ ಅಂದುಕೋ ಬಹುದು.

ಜನರೆಲ್ಲ Organic food ಐಟಮ್ಮುಗಳನ್ನು ಖರೀದಿ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ಈಗಂತೂ ಈ hypher inflation ಕಾಲದಲ್ಲಿ organic food item ಅಂದ್ರೆ ಇನ್ನೂ costly. 

ಜನರಿಗೆಲ್ಲ ತಾವು ಏನು ತಿಂತೀವಿ, ತಿನ್ನಬಾರದು ಅನ್ನೋದರ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ತಿಳುವಳಿಕೆ ಇದ್ದಂತೆ ತೋರುತ್ತೆ.

ನಾವು ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಆರೋಗ್ಯ ಅಂದ್ರೆ, ದೈಹಿಕವಾಗಿ ಆರೋಗ್ಯ ಅಂದುಕೋತಿವಿ. ಆದ್ರೆ, ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ, ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ, ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕವಾಗಿ ಎಲ್ಲರೀತಿಯಿಂದಲೂ ಆರೋಗ್ಯವಾಗಿರೋದು ಬಹಳ ಮುಖ್ಯವಾಗುತ್ತೆ.

A sound mind in a sound body ಅನ್ನೋದು ಎಷ್ಟು ಸತ್ಯವೋ, ಅಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ - A sound body with a sound mind.

ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ ಅಂದ್ರೆ ಈ social media ಪರಾಕಾಷ್ಟೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ನಿಮ್ಮ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ ಹಾಳೋಗೋದಕ್ಕೆ ಒಂದೆರಡು ಕಾರಣಗಳಲ್ಲ, ಹಲವಾರು ಕಾರಣಗಳು ತಂತಾನೇ ಹುಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಬರಬಹುದು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಈ mis-information ಕಾಲದಲ್ಲಿ, ಯಾವುದು ಸತ್ಯ, ಯಾವುದು ಮಿಥ್ಯ ಅನ್ನೋದನ್ನ ಹೇಳೋದೇ ಕಷ್ಟ... ಹೀಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ನನ್ನಂಥವರು ಕೆಲವರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಸೊಶಿಯಲ್ ಮೀಡೀಯ ಪೋಸ್ಟ್‌ಗಳನ್ನು consume ಮಾಡ್ದೇ ಇರೋದು ಅನ್ಸುತ್ತೆ.

ಮೊನ್ನೆ ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತರೊಬ್ರು ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ರು: "ಒಮ್ಮೆ ನಲವತ್ತು ವರ್ಷ ದಾಟಿದ ಮೇಲೆ ಗಂಡಸರಿಗೆ ತಮ್ಮ ತಲೆಯ ಮೇಲಿನ ಕೂದಲಿನ ಚಿಂತೆ, ಹೆಂಗಸರಿಗೆ ಬೊಜ್ಜಿನ ಚಿಂತೆ!" ಅಂತ.

ನಮ್ ಆಫ಼ೀಸಿನಲ್ಲೂ ಕೆಲವರಿದ್ದಾರೆ, ಅವರು ಅಫ಼ಿಷಿಯಲ್ಲಾಗಿ ಐವತ್ತು ದಾಟಿದ್ರೂ, forever 21 ಅನ್ನೋ ಥರ ಡ್ರೆಸ್ ಮಾಡ್ತಾರೆ! ತಮ್ಮ attitude ಗಳಲ್ಲಿ ತಾವು young ಅಂತ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ತಾರೆ. ಇಂಥವರೇ ಎಲ್ಲದನ್ನೂ over ಆಗಿ ಮಾಡೋದು.

ಈಗ ನಲವತ್ತು, ಐವತ್ತಕ್ಕೆ ಬಂದ ಜನ ಎಲ್ಲ, ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ 20-30ಗಳನ್ನ enjoy ಮಾಡಿರ್ತಾರಲ್ವ? ಯಾವುದೇ complaint ಇಲ್ಲದೇ? ಹಾಗಿದ್ದಾಗ ಜನರು ತಮ್ಮ 40, 50, 60ರ ವರ್ಷಗಳನ್ನ ಅಷ್ಟೇ ಸಹಜವಾಗಿ ಯಾಕೆ enjoy ಮಾಡೋಲ್ಲ?

ಎಲ್ಲರೂ ತಾವು young ಆಗಿ ಕಾಣಲೇ ಬೇಕು ಅಂತ ಏನಾದ್ರೂ ರೂಲ್ಸ್ ಇರುತ್ತಾ? ನಾವು ಹೇಗೆ ಕಾಣ್ತೀವಿ ವಯಸ್ಸಾದ ಮೇಲೆ ಅನ್ನೋ ನಿದರ್ಶನಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ತಂದೆ-ತಾಯಿಗಳೇ ಇಲ್ವೇ? ಯಾವುದೇ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ವಯಸ್ಸಾದವರನ್ನ ನಿರ್ಲಕ್ಷ್ಯ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಾ? ನಮ್ಮ ಕಾರ್ಪೋರೇಟ್ world ನಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ? ಹೊಸದಾಗಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸೇರಿರೋ millenials, Gen-Z ಕಿಡ್ಸ್ ನಡುವೆ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡೋಕೆ ಅಂಜಿಕೆ-ಅಳುಕಾದರೂ ಏಕೆ? ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿ - Aging ಅನ್ನೋದು ಸಹಜವಾಗಿ ನಡೆಯೋ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ, ಅದನ್ನ ವಿರೋಧಿಸಿ ಅಥವಾ ಬಿಡಿ, ಅದಂತೂ ನಿಲೋದಿಲ್ಲ, ಅಲ್ವೇ?

ನೀವು 4 ಅಥವಾ 5 ವರ್ಷದ ಮಗು ಅಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಅದರ ನಂತ್ರ ಬರೋ ಎಲ್ಲ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲೂ ನೀವು ವಯಸ್ಸಾದವರೇ... ಯಾಕೆಂದ್ರೆ, ಕೇವಲ 4-5 ವರ್ಷದ ಮಕ್ಕಳು ಮಾತ್ರ, ಹೆಂಗ್ ಬೀಳ್ತಾರೋ ಹಂಗೆ ಎದ್ದು ಕುತಗೊಂತಾರೆ. ಮೇಲ್ಗಡೆ stairs ಇಂದ ಉರುಳಿ ಬಿದ್ರೂ ಏನೂ ಆಗೋದಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ವಯಸ್ಸು ಅದು. ಅದೇ, ನಾವೇನಾದ್ರೂ ಈಗ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳಿಯುವಾಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಜಾರಿದ್ರೂ ಅದು ಉಳುಕಾಗಿ-ಅಳುಕಾಗಿ ಸುದಾರಿಸ್ಕೊಳ್ಳೋಕ್ಕೇ ವಾರಗಳೇ ಬೇಕಾಗಬಹುದು.

ನನ್ನ ವಿಚಾರ ಇಷ್ಟೇ... ಬದುಕಿರುವ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ವಯಸ್ಸಾಗೋದು ಸಹಜ. ಹಾಗಿದ್ದಾಗ, ನಾವು ನಮ್ಮ ವಯಸ್ಸನ್ನ ಮುಚ್ಚಿಡ್ತಾ ಇದ್ದೀವಿ ಅನ್ನೋ ಪ್ರಯತ್ನನೇ ತಪ್ಪು! ನಾವು ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ನೋಡ್ಕೊಳ್ಳೋ ನಮ್ಮನ್ನೇ ನಾವು ಇಷ್ಟಪಡಲ್ಲ ಅಂದ ಮೇಲೆ, ನಮ್ಮ ಮೇಲಿನ ಯಾರ ಇಷ್ಟ-ಕಷ್ಟಾ ತಗೊಂಡು ಏನ್ ತಾನೇ ಮಾಡ್ತೀರಾ? ನಾವು ಹೇಗಿದ್ದೇವೋ ಹಾಗೆ ಇರ್ತೀವಿ. ಒಬ್ಬರು ದಪ್ಪ-ಸಣ್ಣ-ಕುಳ್ಳ-ಎತ್ತರವಾಗಿ ಇದ್ದಾರೆ ಅಂದ್ರೆ, ಅದಕ್ಕೆ ಹಲವಾರು ಕಾರಣಗಳಿರುತ್ತೆ. ನಾವು ಬುದ್ಧಿವಂತರು - ಎಲ್ಲವೂ ನಮ್ಮ control ನಲ್ಲಿಯೇ ಇದೇ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡ್ರೆ ಅದರಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮೂರ್ಖತನ ಮತ್ತೊಂದಿಲ್ಲ.

ಎಲ್ಲಕ್ಕಿಂತ ಮುಖ್ಯ ಅಂದ್ರೆ, ನಮ್ಮ ಮಾನಸಿಕ ಸ್ವಾಸ್ಥ್ಯ around -- how do we look and how do we feel TODAY! ಇಷ್ಟು clarity ನಮ್ಮ ಮೇಲೆ ನಮಗೆಲ್ಲ ಬಂತು ಅಂದ್ರೆ, ಅರ್ಧ ಆರೋಗ್ಯ ಬಂದಂತೇನೆ. ಇನ್ನು ಉಳಿದ ಅರ್ಧ ನಮ್ಮ ಇತರ ಆಯಾಮಗಳ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿರುತ್ತೆ.

ಆರೋಗ್ಯ ಮುಖ್ಯ - ಅದನ್ನ ನೋಡಿಕೊಂಡು, ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡು, ಉಳಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗೋ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಮ್ಮದೆಲ್ಲರದು - ಹೀಗಂತ ಅನ್ಸಿದ್ದು ಈ ಹೊತ್ತಿನ ತತ್ವ! ನಿಮಗೇನ್ ಅನ್ಸುತ್ತೆ?